مجله علوم پزشکی رازی

    در این پژوهش زوایای گردن و تنه ( Neck/Shaft,N/S ) آنتی‌ورشن ( antiversion ) استخوان ران در ۱۰۳۲ فرد سالم و مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران ( Congenital Dislocation of Hip,CDH ) در فاصله سنی بدو تولد تا ۷۶ سال بررسی شد. در این مطالعه با استفاده از کلیشه ساده قدامی ـ خلفی لگن و رسم محور تنه، سر و گردن استخوان ران، زاویه بین دو محور اندازه‌گیری شد. جهت بدست‌آوردن زاویه آنتی‌ورشن از روش محوری ( Axial ) و جهت تعیین اندازه‌ها از خط‌کش و نقاله استفاده گردید.

جهت تحلیل داده‌ها از رگرسیون خطی، paired t-test استفاده شد و نتایج ذیل حاصل گردید:

۱ - متوسط زاویه N/S بدون در نظر گرفتن جنس و سن برای افراد نرمال ۸۵/۱۳۰ درجه و برای افراد مبتلا به CDH ۸۷/۱۳۰ درجه بود.

۲ – زاویه N/S بدون در نظر گرفتن جنس، با افزایش سن کاهش معنی‌داری نشان داد.

۳ – متوسط زاویه N/S در جنس مونث و مذکر به ترتیب ۴۳/۱۲۹ درجه و ۹۹/۱۳۱ درجه گزارش شد.

۴ – متوسط زاویه آنتی‌ورشن در افراد نرمال ۰۳/۲۳ درجه و در افراد مبتلا به CDH ۱۱/۳۶ درجه بدست آمد.

    در این پژوهش باتوجه به‌ویژگی لیدوکائین در‌کاهش (Minimum Alveolar Concentration)MAC هوشبرهای استنشاقی تلاش شد با تزریق عضلانی لیدوکائین بعنوان پیشدارو ازمیزان مصرفی تیوپنتال حین القاء بیهوشی کاسته شود.

دویست بیمار بالغ (دارای ریسک بیهوشی I و II ) که کاندید اعمال جراحی انتخابی بودند وارد مطالعه شدند و بطور تصادفی تحت تزریق عضلانی لیدوکائین ۵% ( mg/kg ۳) با نرمال سالین بمیزان ( mg/kg ۰۶/۰) قرار گرفتند(هر گروه یکصد نفر).

حدود ۱۵ دقیقه پس از تجویز عضلانی القاء بیهوشی بر اساس پروتکل ثابتی شروع شد، بدین ترتیب که بعد از تجویز وریدی میدازولام، تیوپنتال بصورت دوز یکجا( bolus ) بمیزان ( mg/kg ۵/۰) در فواصل زمانی ۳۰ ثانیه تجویز می‌گشت و در زمانیکه بیمار قادر به انجام دستورها نبود و رفلکس پلکی مختل می‌گشت با تجویز ساکسینیل کولین با استفاده از لوله مناسب انتوبه می‌گشت. لازم بذکر است که وضعیت همودینامیک (فشار خون وضربان قلب) بیماران قبل از تجویز پیشدارو در حین لوله‌گذاری اندازه‌گیری شد.

بررسی نتایج بدست آمده موید این نکته است که از میانگین میزان مصرفی تیوپنتال حین القاء بیهوشی در گروهی که لیدوکائین ۵% ( mg/kg ۳) را بعنوان پیشدارو دریافت نمودند، نسبت به گروه کنترل حدود ۵/۴۲% کاسته شده است (۰۵/۰ p< ). همچنین پایداری وضعیت همودینامیک حین لوله‌گذاری در گروهی که لیدوکائین عضلانی دریافت کرده بودند قابل توجه بود.

    مورد معرفی شیرخوار ۱۰ ماهه‌ایست که با شکایت دیسترس تنفسی مراجعه نموده بود. وی پس از معاینات بالینی و انجام رادیوگرافی، با شک به اختلال مادرزادی حنجره بوسیله لارنگوسکوپی مستقیم و  تحت بیهوشــی عمومی مورد بررســی قرار گرفــت. در نهایت برای بیمار کیست مجرایی (ductal) حنجره تشخیص داده شد. این ضایعه با لیزر Co۲ درمان شد و بیمار در عرض چند روز بهبودی کامل یافت

تنوع چشمگیر داروهای ضد فشار خون از یک سو و نتایج متفاوت مطالعات کلینیکی از سوی دیگر منجر به اعمال سلیقه‌های مختلف در تجویز این داروها شده است. از جمله مواردی که در انتخاب نوع دارو موثر می‌باشند برنامه تجویزی قابل قبول برای بیمار، قیمت مناسب، عوارض دارویی، سلیقه پزشک و نیز بیماریهای زمینه‌ای هستند. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر عوامل مختلف مثل سن، جنس، بیماری زمینه ای و نیز تخصص پزشک، روی این انتخاب بوده است. به این منظور در یک مطالعه توصیفی و مقطعی بصورت تصادفی سهمیه‌ای، ۳۸ تن از پزشکان عمومی و متخصصین داخلی و قلب جهت همکاری انتخاب شدند و بوسیله پرسشنامه، اطلاعات لازم در مورد داروهای ضدفشار خون مصرفی بیمار، توسط پزشکان وارد شد و سپس اطلاعات حاصل از ۴۰۰ پرسشنامه، براساس اهداف و فرضیات مطالعه، به کمک آمارهای توصیفی مورد تجزیه و تحلیـل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که بتابلوکرها شایعتریــن داروی مصرفی در ۴۸% بیماران هستند و مهار کننده‌های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE inhibitors )، اغلب برای بیمارانی که دارای بیماری زمینه‌ای هستند تجویز می‌گردند. پزشکان متخصص داخلی و قلب تمایل بیشتری به درمان چند دارویی نسبت به پزشکان عمومی داشتند.

بطور کلی نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که پزشکان شهر همدان در مورد تجویز داروهای ضد فشار خون از الگوی مصرفی پیشنهادی کمیته استاندارد بین المللی ( JNC ) تبعیت می‌کنند.

یکی از مشکلات بی‌حسی نخاعی عدم دستیابی به سطح بی‌دردی کافی جهت عمل جراحی می‌باشد برای رفع این مشکل در این مطالعه نحوه تأثیر مخدر سیستمیک بر بی‌حس کننده موضعی در بی‌حسی نخاعی روی ۱۱۸ بیمار با وضعیت فیزیکی II و ASAI تحت بررسی قرار گرفت. بیماران به ۲ گروه تقسیم شدند که در گروه اول پس از بی‌حسی نخاعی با بوپیواکایین ۵/۰% و ثابت شدن سطح بی‌دردی (حدود ۲۰ دقیقه پس از انجام بی‌حسی نخاعی)، ۱۰ میکروگرم سوفنتانیل از راه ورید تزریق شد و پس از ۱۰ دقیقه از تزریق وریدی، سطح بی‌دردی بطور مجدد اندازه‌گیری گردید. در گروه شاهد یا گروه دوم مشابه همین کار انجام شد اما به جای سوفنتانیل حجم معادل آن نرمال سالین وریدی تزریق گردید. در تمام افراد گروه اول سطح بی‌دردی پس از تزریق مخدر افزایش یافت اما در هیچ یک از افراد گروه شاهد افزایشی در سطح بی‌دردی مشاهده نشد.

بیماری که در این مقاله معرفی می‌شود دختر ۱۵ ساله‌ای است که با درد و تورم شدید گردن همراه با ضعف شدید حرکتی در هر چهار اندام مراجعه کرده بود. با توجه به تخریب شدید مهره‌های ۱ C ، ۲ C و ۳ C در قسمت قدامی و خلفی و همچنین بی‌ثباتی شدید بخش فوقانی ستون فقرات گردنی، بیمار در ۲ مرحله خلفی (با هدف رفع فشار از نخاع و جوش خوردن و پایدار کردن خلفی وتهیه بیوپسی) و قدامی (با هدف برداشتن تومور و جوش خوردن و پایدار کردن) تحت عمل جراحی قرار گرفـت. خوشبختانه بیمار از نظـر عصبـی بطـور کامـل بهبــود یافـت و در حال حاضر قادر به راه رفتن بدون کمک می‌باشد و جوش خوردن کامل ستون فقرات نیز صورت گرفته است.

امروزه می‌دانیم که انجام ادیومتری تن خالص تنها اطلاعاتی در مورد میزان و نوع کاهش شنوایی در اختیار ما قرار می‌دهد در نتیجه این سوال مطرح می‌شود که چگونه یک فرد از شنوایی برای درک گفتار استفاده می‌کند و ضرورت استفاده از آزمون‌های درک شنوایی چیست؟ هدف از این مطالعه تهیه و ارزیابی آزمونی برای تعیین سطح مهارت شنوایی افراد مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق در رده سنی ۲۰-۵ سال بوده است. پژوهش حاضر که یک مطالعه توسعه‌ای می‌باشد، در ۲ مرحله صورت گرفت. مرحله نخست شامل تهیه مواد آزمونی و مرحله دوم شامل ارزیابی آن‌ها بوده است. در ابتدا جهت طراحی مواد آزمونی، معیارهای سازندگان اصلی آزمون APT/H ( Auditory Perception Test for the Hearing Impaired ) در نظر گرفته شد بدین ترتیب که با حفظ الگوی اصلی مواد آزمونی، این مواد متناسب با دستور زبان و آواهای زبان فارسی و نیز متناسب با سطح واژگان افراد مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق و با حفظ ویژگی تصویرپذیر بودن آن‌ها تهیه گردید. پس از آن جهت بررسی روایی محتوا، مواد آزمونی در اختیار ۵ نفر از شنوایی شناسان توان‌بخشی شنوایی قرار گرفت. در مرحله بعد، مواد آزمونی روی ۶۰ دانش‌آموز مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق و در ۳ مقطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در باغچه‌بان شماره ۱۸ کرج اجرا شد سپس روایی ساختار( Constract Validity )، روایی معیار( Criterion Validity ) و پایایی( Reliability ) آزمون بررسی گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری این پژوهش نشان داد که مواد آزمونی طراحی شده از روایی محتوایی خوبی برخوردار هستند(۴/۸۸%). بین امتیازهای حاصل از آزمون و میزان کم شنوایی دانش‌آموزان اختلاف معنی‌داری وجود داشت(۰۵/۰ P< ). در افراد مبتلا به کاهش شنوایی بیش از ۷۰ دسی‌بل، تأثیر سن بر امتیازهای آزمون در گروه سنی ۱۲-۷ ساله و ۱۷-۱۵ ساله بارز بوده است(۰۰۰/۰= P ) اما این تأثیر در گروه سنی ۱۴-۱۲ ساله و ۱۷-۱۵ ساله با کاهش شنوایی کم‌تر از ۷۰ دسی‌بل مشاهده نشد(۰۵/۰ P> ). آزمون از روایی معیار مناسبی برخوردار بود(۰۰/۰= P ) و امتیازهای حاصل از اجرای اولیه و مجدد آزمون، همبستگی معنی‌داری را نشان داد(۰۰/۰= P ). در مجموع به نظر می‌رسد که این آزمون، منحصر به فرد بوده و مراحل مختلف مهارت شنوایی را به طور دقیق مورد ارزیابی قرار می‌دهد و سادگی در اجرای آن، راه‌کارهای مناسبی را در زمینه توان‌بخشی شنوایی افراد مبتلا به کاهش شنوایی در اختیار درمان‌گران قرار می‌دهد.

    یکی از نقص‌های شایع در بین افراد مسن، نقص شنوایی است و غربال‌گری شنوایی روش کارآمدی برای شناسایی سالمندان کم شنوا می‌باشد. با وجود آن که تاثیر برخی از بیماری‌های مزمن مانند آرتریت و بیماری‌های قلبی به خوبی شناخته شده است، اطلاعات کمی در مورد تاثیر نقص شنوایی بر سلامت عمومی در دست‌رس می‌باشد. در ایران تا کنون مطالعه‌ای در زمینه غربال‌گری شنوایی افراد مسن بویژه سالمندانی که در خانه‌های سالمندان نگه‌داری می‌شوند صورت نگرفته است. این مطالعه از مرداد تا آبان ماه ۱۳۸۲ به صورت تصادفی روی ۱۳۰ نفر (۵۰ مرد و ۸۰ زن) از سالمندانی که در خانه‌های سالمندان استان تهران نگه‌داری می‌شدند و در محدوده سنی بالای ۶۰ سال(سال ۱۰۳-۶۱=دامنه) بوده و متوسط سنی ۳۹/۹±۹۰/۷۸ سال داشتند صورت گرفت. بدین منظور ادیومتری‌‌تون ـ خالص با ۲ معیار ASHA انجام شد که عبارت بود از: ۱- سطح شدت HL۲۵ دسی‌بل در فرکانس‌های ۱، ۲و ۴ کیلوهرتز ۲- سطح شدت LH ۴۰ دسی‌بل در فرکانس‌های ۲ و ۴ کیلو هرتز. هم چنین پرسش‌نامه ساده و کوتاهی که معیار ارجاع برای ارزیابی‌های ادیولوژیک یا اتولارینگولوژیک بود برای هر فرد توسط مراقب وی تکمیل گردید. (در مطالعه حاضر ۲۸ نفر جرم گوش فشرده داشتند که در تجزیه و تحلیل داده‌ها شرکت داده نشدند و در نهایت تجزیه و تحلیل داده‌ها روی ۱۳۰ نفر صورت گرفت). در غربال‌گری ادیومتری تون ـ خالص با معیار HL ۲۵ دسی‌بل، ۲۴/۸۹% ردی و با معیار HL ۴۰ دسی‌بل، ۳۹/۶۵% ردی و در تکمیل پرسش‌نامه، ۹۳/۶۶% ردی مشاهده گردید. در این بررسی در محدوده سنی بالای ۹۰ سال در هر یک از ۳ معیار غربال‌گری مورد استفاده، به جز ۱ مورد معیار قبولی با معیار غربال‌گری HL ۴۰ دسی‌بل، هیچ موردی از قبولی مشاهده نگردید. بیش‌ترین میزان ردی در پرسش‌نامه، مربوط به سوالاتی بود که توانایی ارتباطی فرد را در نظر گرفته بود. در این مطالعه در ۳۸/۵۵% موارد جرم مختصر در گوش راست، ۰/۶۰% در گوش چپ، ۶۱/۴% کلاپس مجرا در ۲ گوش و ۰۷/۳% پارگی پرده گوش مشاهده گردید. با توجه به نتایج معیارهای غربال‌گری مورد استفاده در مطالعه حاضر و نتایج نزدیک به هم ۲ معیار غربال‌گری ادیومتری تون ـ خالص در سطح شدت HL ۴۰ دسی‌بل و تکمیل پرسش‌نامه، بیش از ۰/۶۵% افراد مورد مطالعه کم شنوایی بیش از حد ملایم داشته و به معاینه اتولارینگولوژیک یا انجام آزمایش‌های ادیولوژیک کامل‌تر و استفاده از خدمات توان‌بخشی نیاز داشتند. 

    طبقه‌بندی معمولی آدنوم‌های هیپوفیز برای تعیین نوع سلول‌های آدنوم هیپوفیز و عمل‌کرد آن‌ها کافی نبوده و گاهی عدم تطابق بالینی با نوع سلول‌های مترشحه مشاهده می‌شود. علاوه بر آن در بعضی از آدنوم‌های هیپوفیز میزان ترشح در خون بسیار کم بوده و سطح خونی هورمون غیرقابل تشخیص می‌باشد. هدف اصلی در این مطالعه تعیین نوع ترشح سلول‌ها در آدنوم‌های هیپوفیز براساس رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی و سپس مقایسه آن با علائم بالینی بیمار بوده است. هم‌چنین مقایسه‌ای بین طبقه‌بندی، براساس ایمونوهیستوشیمی و طبقه‌بندی مورفولوژی(رنگ‌آمیزی هماتوکسیلن ائوزین) انجام گردید. در این مطالعه ۱۰۲ بلوک پارافینی با تشخیص آدنوم هیپوفیز که دارای شاخص هورمونی LH، GH، PRL، ACTH، TSH، FSH بودند و با روش ایمونوپراکسیداز رنگ‌آمیزی شدند و علائم بالینی بیماران نیز از پرونده‌های آن‌ها استخراج گردید. سپس نتایج مورد مقایسه قرار گرفت. محدوده سنی بیماران ۱۰ تا ۶۷ سال(میانگین ۲۵/۳۹) و نسبت زن به مرد ۱۰ به ۷ بود. بیست‌وشش‌ونیم درصد آدنوم‌‌ها غیر عمل‌کردی، ۷/۱۴% تولید کننده GH، ۸/۰% تولید کننده PRL، ۹/۴% تولید کننده ACTH، ۲% تولید کننده TSH و ۱/۴۸% تولید کننده چند هورمون بوده‌اند. بین آدنوم‌های اسیدوفیل با ترشح PRL و GH و نیز آدنوم‌های بازوفیل با ترشح ACTH و آدنوم‌های کروموفوب با ترشح PRL و GH، ارتباط معنی‌دار آماری وجود داشت(۰۵/۰P<) و در سایر موارد ارتباطی مشاهده نشد. به عنوان نتیجه‌گیری کلی می‌توان گفت از آن جا که در موارد زیادی از آدنوم‌های هیپوفیز، رابطه معنی‌داری بین نوع هورمون های مترشحه با نوع مورفولوژیک آدنوم در رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین ـ ائوزین وجود نداشت، به نظر می‌رسد رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی برای تقسیم‌بندی آدنوم‌ها به عنوان یک راهنمای مهم در تشخیص صحیح و درمان مناسب ضروری باشد.

    سرطان پستان شایع‌ترین سرطان در زنان بوده و نزدیک به      از کل سرطان‌های موجود در زنان را تشکیل می‌دهد. از نظر مرگ و میر بعد از سرطان ریه در ردیف دوم قرار دارد. طی ۵۰ سال اخیر تغییرات ایجاد شده در شیوه زندگی انسان سبب افزایش میزان بروز این سرطان شده است. طبق گزارش‌های موجود، شیوع این سرطان در کشورهای مختلف ۲۳-۸ مورد در هر ۱۰۰ زن می‌باشد. متأسفانه شیوع این بیماری در ایران مشخص نیست اما طبق آمارهای منتشر نشده از سوی ۳ مرکز وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، میزان بروز این بیماری در سنین باروری افزایش یافته است. عوامل خطر ابتلا به سرطان پستان در زنان یائسه شناخته شده است اما این عوامل در سنین باروری متفاوت بوده و به درستی مورد شناسایی قرار نگرفته است. علاوه بر آن عوامل خطر در کشورهای مختلف یکسان نیست و کشور ما می‌تواند عوامل خطر خاص خود را داشته باشد که نیازمند بررسی و تحقیق می‌باشد. پژوهش انجام شده از نوع توصیفی ـ تحلیلی و موردی شاهدی، ۲ گروهه و چند متغیره بود که هدف اصلی آن بررسی عوامل خطر ابتلا به سرطان پستان در سنین باروری زنان شهر مشهد طی سال ۸۲-۱۳۸۱ بوده است. به طور کلی ۳۵۰ نفر در این پژوهش شرکت کردند که ۱۷۰ نفر در گروه مورد و ۱۸۰ نفر در گروه شاهد قرار گرفتند. ابزار تحقیق، پرسش‌نامه و فرم مصاحبه بوده است. نتایج این تحقیق نشان داد که سن، منطقه جغرافیایی محل زندگی، شغل و مدت اشتغال، تأهل، سن اولین حاملگی، عدم زایمان، سابقه زایمان زودرس، سابقه نازایی، سابقه بیماری‌های داخلی و جراحی، در معرض دود سیگار بودن و اشعه ایکس در زنان شهر مشهد از عوامل خطر ابتلا به سرطان پستان قبل از یائسگی محسوب می‌شوند.

    آسیب‌های منیسک و رباط متقاطع قدامی مفصل زانو از جمله شایع‌ترین آسیب‌ها در ورزش‌کاران هستند که برای تشخیص این آسیب‌ها از معاینه، شرح حال بالینی، MRI، آرتروگرافی و آرتروسکوپی استفاده می‌شود. در این مطالعه ارزش تشخیصی آزمون‌های بالینی در تشخیص این ضایعات با یافته‌های آرتروسکوپی مورد مقایسه قرار گرفته است. در این پژوهش که از نوع مشاهده‌ای، توصیفی و تحلیلی بود، ۶۸ ورزش‌کار که در شرح حال، معاینه و بررسی‌های پاراکلینیک مشکوک به پارگی منیسک یا رباط متقاطع قدامی بودند، انتخاب شدند و پس از تکمیل پرسش‌نامه، آزمون‌های مک موری، حساسیت روی خط مفصلی و آزمون لاکمن برای آن‌ها انجام شد. در مرحله بعد برای بیماران آرتروسکوپی صورت گرفت و نوع ضایعات به طور قطعی مشخص شد و ارزش تشخیصی این ۲ روش با هم مقایسه گردید. براساس نتایج بالینی به دست آمده، حساسیت روی خط مفصلی زانو و آزمون مک‌موری تنها در ۵۸% افرادی که دچار پارگی هم‌زمان منیسک و لیگامان قدامی زانو شده بودند، مثبت بود در حالی که در ضایعات خالص منیسک‌ها، این آزمون در تمام افراد مبتلا مثبت مشاهده شد. شایع‌ترین شکل آسیب‌ها در آرتروسکوپی، پارگی ایزوله رباط متقاطع قدامی(۲۹%) و پارگی هم زمان این رباط با آسیب منیسک داخلی(۲۹%) بود و پارگی دسته سطلی(Bucket Handle) نیز شایع‌ترین شکل پارگی منیسک‌ها بوده است، آزمون لاکمن در پارگی ایزوله لیگامان متقاطع قدامی در ۹۰% موارد مثبت مشاهده شد. با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می‌رسد که آزمون‌های بالینی انجام شده در صورت وجود پارگی ایزوله منیسک‌ها از ارزش بالایی برخوردار باشند در حالی که در موارد همراهی ضایعه رباط متقاطع با آسیب منیسک‌ها، از ارزش آزمون‌های بالینی کاسته می‌شود(۵۸%). آزمون لاکمن در ارزیابی پارگی لیگامان متقاطع قدامی  از ارزش قابل قبولی برخوردار می‌باشد.  

    قطع عضو زیر زانو یکی از شایع‌ترین موارد قطع عضو در اندام تحتانی به شمار می‌آید که به دلایل مختلفی مانند بیماری، ضربه و یا بدشکلی‌های مادرزادی انجام می‌گیرد. جهت برگرداندن این افراد به زندگی روزمره از پروتزهای زیر زانو به عنوان جانشین اندام از دست رفته استفاده می‌شود. راحتی و رضایت بیماران از پروتز ارتباط مستقیم با سوکت هر پروتز داشته و طراحی ساخت سوکت خود نیز تابعی از روش‌های مختلف قالب‌گیری است. هدف اصلی از انجام مطالعه حاضر، مقایسه میزان رضایت بیماران از سوکت‌های ساخته شده توسط ۳ روش مختلف قالب‌گیری(تحمل وزن، فشار هوا و جوراب کشی رزین) بوده است. هم‌چنین اهداف دیگر پژوهش شامل ارتباط اندازه‌های ابعادی ۳ نوع سوکت ساخته شده با میزان رضایت بیماران و بررسی میزان تغییرات قالب در روش‌های مختلف قالب‌گیری و همین طور ارایه روش‌های صحیح برای بهینه‌سازی ساخت پروتزها نیز بوده است. تعداد ۱۰ نفر از بیماران آمپوته شده از زیر زانو که بالای ۲۰ سال بودند و آمپوتاسیون آن‌ها یک طرفه بود و حداقل یک سال از زمان آمپوتاسیون می‌گذشت و پروتز هم گرفته بودند به صورت غیرتصادفی و فقط با مراجعه به کلینیک ارتوپدی فنی انتخاب شدند. سپس به ۳ روش مختلف از استامپ آن‌ها قالب‌گیری به عمل آمد و این قالب منفی به دست آمده تبدیل به قالب مثبت گردید و از آن‌ها به روش لمینیشن( Lamination ) سوکت تهیه شد و سوکت تهیه شده با اتصال به قطعات دیگر، تبدیل به پروتز زیر زانو شده و بیماران با آن‌ها راه می‌رفتند و میزان رضایت خود را از آن‌ها بیان می‌نمودند. همین طور از قالب‌های مثبت اندازه‌هایی گرفته شد که جهت مقایسه قالب‌ها با یکدیگر مورد استفاده قرار گرفت. در بررسی نتایج در بخش آمار توصیفی که مقایسه میانگین‌های اندازه‌های ابعادی قالب‌ها و همین طور میزان رضایت را شامل می‌شد متغیرها دارای اختلافات مشخصی بودند. ولی در بخش آمار تحلیلی نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری این تحقیق که توسط آزمون آماری همبستگی پیرسون انجام گرفت به شرح زیر بود: رابطه قطر قدامی ـ خلفی انتهای سوکت با میزان رضایت بیمار در روش تحمل وزن با سطح(۵۸/۰)، به مقدار (۶۰/۰) که سطح معنی‌داری جدول بود بسیار نزدیک بوده ولی رابطه آن معکوس بود. رابطه بین حجم سوکت و میزان رضایت بیمار در روش تحمل وزن با سطح(۷۰/۰-) به صورت معکوس معنی‌دار بود، همین‌طور در روش فشار هوا با عدد(۶۶/۰) به صورت مستقیم معنی‌دار بود. رابطه بین ارتفاع سوکت و میزان رضایت در روش قالب‌گیری فشار هوا با سطح(۶۹/۰) معنی‌دار بوده و رابطه مستقیمی را نشان داد. علی‌رغم اختلاف کمی که بین میزان رضایت از روش‌های مختلف قالب‌گیری وجود داشت روش قالب‌گیری فشار هوا دارای میزان رضایت بیش‌تری نسبت به بقیه روش‌ها بود. همین‌طور از نتایج به دست آمده از فرضیات می‌توان گفت در قالب‌گیری روش فشار هوا، بیماران از سوکت‌هایی که حجم بیش‌تر و ارتفاع بیش‌تری دارند بیش‌تر رضایت داشتند.

    زمینه و هدف: داروی مبودیپین یک داروی کلسیم آنتاگونیست بوده با ساختمان ۴/۱ دی‌هیدروپیریدین می‌باشد که در درمان فشار خون می‌تواند موثر باشد. در این مطالعه یک روش HPLC برای اندازه‌گیری این ماده در سرم ابداع شده که برای مطالعه فارماکوکنیتک این دارو پس از تجویز خوراکی در موش صحرایی بزرگ به کار گرفته شده است. روش بررسی: در این روش cc۱ از پلاسما و یا مایعات بیولوژیکی دیگر استاندارد داخلی(دیبودیپین) به cc۵/۰ سرم افزوده شد. مبودیپین و استاندارد داخلی در cc۵ اتیل استات استخراج گردیده و در جریان ازت خشک شد و باقی‌مانده آن در μl۲۰۰ فاز متحرک حل شد و μl۲۰ به دستگاه HPLC با ستون C۱۸ و دتکتور UV تزریق گردید. فاز متحرک شامل متانول(۷۰%)، آب(۲۵%) و استونیتریل(۵%) با سرعت ml۱ در دقیقه بود. نتایج: نشان داده شد که در این روش این ۲ ماده به خوبی از یکدیگر جدا شده و پیک‌های مداخله‌گر با مواد داخلی سرم ندارد. منحنی استاندارد آن در دامنه ng/ml۵۰۰-۱۰ خطی بوده و قابلیت استخراج، بالای ۹۰% می‌باشد. این نتایج در مطالعه فارماکوکینتیک این دارو پس از تجویز خوراکی یا وریدی به موش صحرایی، مورد آزمایش قرار گرفت و دیده شد که اگر چه، جذب این دارو از طریق خوراکی کم‌تر از ۲% بود ولی دارو در بافت‌های مغز، قلب، کبد و کلیه به خوبی منتشر شده بود. نتیجه‌گیری: روش HPLC گزارش شده روشی مناسب، راحت، ساده و حساس برای تعیین مقدار و مطالعات فارماکوکینتیک مبودیپین می‌باشد.

    زمینه و هدف: این مطالعه به صورت گذشته‌نگر در بیماان مبتلا به دیسپلازی مفصل ران که به روش استئوتومی کیاری در فاصله سال‌های ۱۳۸۰-۱۳۵۲ قرار گرفته‌اند انجام شده است این روش در بیمارانی به کار رفته که در آن‌ها پوشش سر به وسیله استابولوم مقدور نمی‌باشد. هدف اصلی از انجام این مطالعه در درجه اول بررسی نتایج دراز مدت استئوتومی کیاری در بیماران یاد شده و در درجه بعدی تاثیر آن بر درد، لنگیدن دامنه حرکت مفصل و عوارض زایمانی می‌باشد. روش بررسی: ۵۰ بیمار از لحاظ کلینیکی و رادیولوژیکی مورد مطالعه قرار گرفتند که ۴ بیمار به علت نداشتن پیگیری از مطالعه حذف شدند، در نتیجه ۵۳ هیپ در ۴۶ بیمار جهت مطالعه آماده بودند که در ۳۹ مورد یک طرفه و در ۷ مورد دو طرفه بودند. میانگین سن بیماران ۶/۱۲ سال و میانگین پیگیری ۷۴ ماه بود. یافته‌ها: نتایج عمل با Harris hip score قبل و بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت که در ۳۱ مورد عالی، در ۹ مورد خوب، در ۴ مورد متوسط و در ۲ مورد بد بود. متوسط Harris hip score بعد از عمل ۹۲ بود. نتیجه‌گیری: به طور کلی چنین نتیجه گرفته شد که عمل کیاری در این بیماران در صورت انتخاب صحیح بیمار نتایج خوبی دارد. درد در بیشتر بیماران از بین رفته و یا کاهش قابل ملاحظه پیدا کرد. لنگیدن در اکثر موارد از بین رفته یا به طور محسوس کاهش یافت، دامنه حرکتی مفصل بهبود یافته و حفره استابولوم با استخوان و وسعت کافی آماده عمل جراحی تعویض مفصل در صورتی که در آینده لازم باشد می‌گردد.

    مقدمه: شکستگی ـ دررفتگی بنت، یک ضایعه داخل مفصلی در متاکارپ اول است که معمولاً به صورت بسته(بدون جراحی باز)، درمان می‌گردد. شکستگی استخوان تراپزیوم از شکستگی‌های نادر مچ دست محسوب می‌شود. اتفاق افتادن همزمان این شکستگی ـ دررفتگی، بی‌نهایت نادر می‌باشد. معرفی بیمار: بیمار آقای جوانی بود که به دنبال سقوط از موتورسیکلت دچار شکستگی ـ دررفتگی بنت و شکستگی خرد شده تراپزیوم در مچ دست راست شده بود که برای وی، درمان بسته با موفقیت نسبی انجام شد. نتیجه‌گیری: به نظر می رسد برای درمان شکستگی‌های تراپزیوم، روشهای جراحی باز، انتخاب بهتری باشند.

    زمینه و هدف: ازدواج‌های فامیلی در بسیاری از جوامع بشری صورت می‌گیرند. در اکثر مناطق جنوب آسیا، والدین ۵۰-۲۰% از متولدین نسل حاضر، دارای نسبت فامیلی می‌باشند. تاثیر ازدواج فامیلی در کم شنوایی‌های ارثی، بخوبی، مطالعه و ثبت شده است. محققین بسیاری اظهار داشته‌اند که تقریباً نیمی از کم شنوایی‌های حسی عصبی در کودکان را می‌توان به عوامل ارثی نسبت داد. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع کاهش شنوایی حسی عصبی در ازدواج‌های فامیلی درجه یک و دو می‌باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر در مراکز توانبخشی سازمان بهزیستی ایران بر روی ۱۳۵۲ نفر از نوزادان و کودکان پیش دبستانی دارای کاهش شنوایی حسی عصبی دو طرفه انجام شده است. اطلاعات لازم از طریق پر کردن فرم پرسشنامه‌ای شامل سه بخش مجزای تاریخچه فردی، تاریخچه کم شنوایی و تاریخچه پزشکی، بدست آمده است. یافته‌ها: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که والدین ۷/۴۵% از کودکان مورد بررسی، نسبت فامیلی درجه یک و والدین ۲/۱۷% از آنها، نسبت فامیلی درجه دو داشتند. همچنین نتایج حاصل از این بررسی نشان می‌دهد که عوامل ارثی ناشی از ازدواج‌های فامیلی را می‌توان علت کاهش شنوایی حسی عصبی دو طرفه در ۸۶۳ کودک(۹/۶۲%) در نظر گرفت. نتیجه‌گیری: شیوع کم شنوایی ارثی در کشورهای در حال توسعه، بسیار بیش‌تر از کشورهای توسعه یافته می‌باشد. با توجه به شیوع کم‌شنوایی ارثی(۹/۶۲%) بدست آمده در مطالعه حاضر، پیشگیری از شیوع کم شنوایی ژنتیکی، امری ضروری به نظر می‌رسد. باید تلاش کرد تا تمایل افراد به ازدواج‌های فامیلی کمتر گردد، همچنین انجام مشاوره ژنتیک بویژه برای افرادی که احتمال ابتلای فرزندانشان به بیماری‌های ژنتیکی از جمله کاهش شنوایی بیش‌تر است، ضروری است.