مجله علوم پزشکی رازی

چسبندگی و تشکیل باندهای چسبنده یکی از عوارض مهم پس از اعمال جراحی شکم و لگن می‌باشد که جراحان با آن درگیرند. شایعترین علت انسداد روده‌ای را در دنیای غرب چسبندگی تشکل می‌دهد بطوری که علت قریب به ۳/۱ تمام موارد انسدادهای روده‌ای چسبندگی می‌باشد. همچنین علت اصلی بیش از ۱۰ % موارد ناباروری در زنان، تشکیل همین چسبندگیها است. روشهای زیادی علیه تشکیل چسبندگیها پس از اعمال جراحی شکم و لگن تحت بررسی می‌باشد که قسمت عمده آنها بر روی داروهای ضدالتهابی متمرکز است. در این مطالعه نیز اثر داروهای گلوکوکورتیکوئید در تزریق داخل صفاقی برای کاهش تشکیل چسبندگیهای داخل صفاقی مورد بررسی قرار گرفت. چهل موش ( rat ) ماده در ۴ گروه ۱۰ تایی بصورت تصادفی تقسیم شدند. پس از بیهوشی (با استفاده از mg ۵۰ کتامین بصورت تزریق داخل صفاقی) برشی طولی ۲ سانتی‌متری در خط وسط ایجاد شد. شاخ رحم نمایان شد و پس از ایجاد خراش بین دو شاخ رحم mg ۱۰ پودر تالک روی محل خراش ریخته شد. موشها به ۴ گروه ( D,C,B,A ) تقسیم شدند. سپس در گروه A ، cc ۱ نرمال سالین قابل تزریق بعنوان دارونما، در گروه B ، mg/kg /۱ آمپول بتامتازون فسفات، در گروه C ، mg/kg /۱ آمپول دگزامتازون و در گروه D ، mg/kg /۱ آمپول بتامتازون طویل‌الاثر تزریق شد. سپس شکم موشها دوخته شد و ۴ هفته بعد جهت بررسی چسبندگیها لاپاراتومی تجسسی (در کنار خط برش قبلی) انجام شد. چسبندگیها بروش Modified Swolin ارزیابی گردید. داده‌ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. در مقایسه چهار گروه اختلاف معنی‌داری در کاهش میزان چسبندگی‌ها وجود داشت(۰۴/۰= P ). در مقایسه بین گروههای دارویی با گروه کنترل، عمده تفاوت مربوط به بتامتازون LA بود بطوری که تفاوت معنی‌داری را در کاهش درجه چسبندگی نشان داد(۰۰۷/۰= P ). تفاوت معنی‌داری در تعداد نقاط چسبنده، ضخامت چسبندگی و قدرت چسبندگی بین گروه بتامتازون LA و گروه کنترل مشاهده شد. در نتیجه بر خلاف مطالعات قبلی که موثربودن بتامتازون ساده و دگزامتازون بصورت دوزهای متعدد خوراکی یا تزریق عضلانی را نیز گزارش کرده بودند، در این مطالعه فقط اثر بتامتازون طولانی اثر در تزریق داخل صفاقی اثبات گردید.

  زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی بیان ژنی آنزیم Cu/Zn Superoxide Dismutase سلول های لنفوسیتی، تغییرات آنتی اکسیدان تام و شاخص های استرس اکسیداتیو تحت تاثیر تمرین شدید بدنی در مردان جوان ورزشکار می باشد.

  روش کار: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با اندازه‌گیری متعدد می باشد که در آن ۲۰ مرد ورزشکار (۲۳-۲۱سال) ب ه صورت داوطلبانه و پس از اخ ذ رضایت نامه در تحقیق شرکت داده شدند. در سه حالت قبل از فعالیت، پس از تست شدید ورزشی (سرعت: ۵/۷ مایل بر ساعت ، شیب: ۵ درجه، زمان: ۲۰دقیقه) و در حالت بهبودی ( Recovery ۳ ساعت بعد از انجام تست تمرینی)، خون‌گیری ورید بازویی از آزمودنی ها به عمل آمد. برای اندازه‌گیری mRNA آنزیم Cu/Zn SOD از روش Real time- Polymerase chain reaction و برای سایر شاخص ها از اتو آنالیزور استفاده شد.

  یافته‌ها: سطح H_۲O_۲ بعد از تمرین شدید بدنی و۳ ساعت بعد از آن افزایش معنی داری یافت ( ۰۱۲/۰ = p ) و ( ۰۱۴/۰ p = )(۹۹/۰ ± ۳۷/۳ و ۸۵/۰ ± ۳۶/۳ ) . غلظت mRNA آنزیم Cu/Zn SOD نیز بعد از فعالیت شدید و۳ ساعت بعد آن، افزایش یافت , لیکن این تغییرات معنی دار گزارش نشد (۸۶/۰ ± ۰۷/۴ و ۳۷/۲ ± ۰۳/۵ ) . سطح TAS نیز فقط در مرحله بهبودی افزایش معنی داری داشت (۰۰۹/۰= p ) (۱۶/۰ ± ۸۶/۰ ).

  نتیجه‌گیری: تمرین شدید بدنی باعث افزایش سطح شاخص های استرس اکسیداتیو و تضعیف دستگاه ایمنی افراد ورزشکار مرد می شود، اما این افراد در پاسخ به تهدیدات صورت گرفته از سوی رادیکال های آزاد، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان را افزایش می دهند و بیان ژنی آنزیم Cu/Zn SOD افزایش معنی‌داری نمی یابد.

  زمینه و هدف : بررسی ها نشان می دهد که ارتباط دقیق شاخص های آنتی اکسیدانی با تغییرات ایجاد شده در سطوح شاخص های التهابی و استرس اکسیداتیو ب ه طور دقیق مشخص نشده است، لذا هدف از این تحقیق بررسی ارتباط آنتی اکسیدان تام با آنزیم کراتین فسفوکیناز و پراکسید هیدروژن در دختران ورزشکار؛ تحت تاثیر تمرینات شدید ورزشی می باشد .

  روش کار : تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با اندازه گیری متعدد می باشد که در آن ۲۵ زن ورزشکار با دامنه سنی ۲۱-۲۴ سال، داوطلب شده و رضایت نامه شرکت در تحقیق را تکمیل کردند . در سه مرحله قبل از انجام تست ورزشی ( (Graded Exercise Test GXT ( شیب ۵ درصد، سرعت ۱۲ کیلومتر بر ساعت ، زمان ۲۰ دقیقه ) ، بعد از تمرین ورزشی و ۳ ساعت بعد از آن، خون گیری از ورید بازویی به عمل آمد . برای اندازه گیری سطح سرم آنتی اکسیدان تام و پراکسید هیدروژن و کراتین فسفوکیناز از دستگاه اتوآنالیزور و برای بررسی های آماری نیز از روش Mixed Model استفاده شد . 

  یافته ‌ ها : غلظت ) ( TAS ) ( Total Antioxidant Status بعد از فعالیت ورزشی با افزایش معنی داری مواجه شد ( ۰۳۱/۰ p≤ ) ( ۱۶/۰ ± ۸۹/۰ ) ، اما آنالیز آماری Mixed model نشان داد که سطح TAS ۳ ساعت بعد از تمرین شدید کاهش یافته است ( ۰۶۵/۰ p≥ ) ( ۱۵/۰ ± ۸۸/ ۰) . سطح پلاسمایی پراکسید هیدروژن بعد از انجام تست ورزشی تغییر معنی داری نیافت (۲۵۵/۰ p≥ ) ( ۳۸/۱ ± ۸۴/۲ ) و فقط در مرحله بهبودی افزایش آن معنی دار گزارش شد (۰۰۱/۰ p≤ ) ( ۱۶/۱ ± ۰۴/۳ ) . غلظت ( Creatine PhosphoKinase ) CPK ، در هر دو مرحله بعد از فعالیت و بهبودی افزیش معنی داری یافت ( ۰۰۲/۰ p≤ و ۰۳۶/۰ p≤ ) ( ۱۸ ± ۹۶ و ۱۹ ± ۹۰ ) .

  نتیجه گیری : نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که دستگاه ایمنی دختران ورزشکار در پاسخ به تمرین شدید بدنی از طریق افزایش سطح آنتی اکسیدان از آسیب های ناشی H۲O۲ و CPK به بافت ها جلوگیری می نماید و بر خلاف تصور، آنزیم CPK نیز در تحریک پاسخ های آنتی اکسیدانی در دختران ورزشکار نقش موثری دارد .

  زمینه و هدف : هدف از تحقیق حاضر بررسی بیان ژنی آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE=Angiotensin Converting Enzyme ) و فعالیت آنژیوتانسین-۲ ( Ang II= Angiotensin II ) در مردان میانسال، در اثر هشت هفته تمرینات ورزشی شدت متوسط می باشد.

  روش­ کار : تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با اندازه گیری ها متعدد می باشد. از بین ۹۶ مرد میانسال داوطلب،۲۰ آزمودنی (۴۰-۵۵ سال) پس اخذ رضایت نامه در تحقیق شرکت داده شدند و سپس به دو گروه تمرین (۱۰ نفر) و گروه کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شده و هشت هفته تمرین هوازی شدت متوسط (مدت: ۴۵ دقیقه، سرعت: ۵۰-۶۵ درصد حداکثر ضربان قلب فعالیت و شیب: صفر درجه) را اجرا کردند و در سه مرحله: پایه، بعد از چهار هفته، و هفته هشتم، خونگیری از وریدی بازویی به عمل آمد . برای اندازه گیری mRNA آنزیم ACE از روش Real time PCR و برای اندازه گیری، Ang II از روش Elisa استفاده گردید.

  یافته­ها : فعالیت آنژیوتانسین-۲ بعد از ۴ هفته فعالیت ورزشی تغییر معنی داری در گروه تمرین نداشت (۲۵۵/۰ p= )، اما بعد از هشت هفته کاهش معنی داری یافت (۰۰۴/۰ p= )، اما در گروه کنترل سطح آنژیوتانسین-۲ بعد از چهار و هشت هفته افزایش معنی داری نداشت (۹۵۲/۰ p= و۸۷۶/۰ p= ). بیان ژنی ACE در گروه تمرین بعد از چهار و هشت هفته کاهش معنی داری یافت(۰۰۱/۰ p= ). در گروه کنترل چهار هفته عدم فعالیت منظم ورزشی باعث افزایش معنی دار در بیان ژنی ACE نشد (۳۵/۰ p= )، اما هشت هفته عدم فعالیت منظم ورزشی منجر به افزایش معنی دار در سطح mRNA آنزیم ACE گردید (۰۰۱/۰ p= ).

  نتیجه­گیری : فعالیت های ورزشی شدت متوسط، باعث کاهش سطح شاخص های ژنی و خونی موثر در ایجاد فشار خون در مردان میانسال می شود، در حالی که کم تحرکی چنین روندی را افزایش می دهد.

  زمینه و هدف : لیکن پلان دهانی یک بیماری التهابی مزمن اپیتلیوم سنگفرشی مطبق می باشد که عامل آن ناشناخته است. این ضایعه به صورت ترکیبی از انواع بالینی ﺗظاهر می‌نماید. از آنجایی که در مورد ضرورت انجام بیوپسی در انواع مختلف لیکن پلان دهانی اتفاق نظر وجود ندارد، لذا بررسی تطابق تشخیص بالینی با هیستوپاتولوژیک و ضرورت انجام بیوپسی در این ضایعات می تواند تا حدی راه گشای این مسئله باشد .

  روش کار : در این مطالعه مقطعی- توصیفی، پرونده ۱۶۲ بیمار با تشخیص بالینی لیکن پلان دهانی در بخش بیماری‌های دهان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران از سال ۱۳۸۱ ﺗﺎ ۱۳۸۷ مورد بررسی قرار گرفت. این پرونده ها بر اساس نتایج تشخیص هیستوپاتولوژیک به سه گروه لیکن پلان دهانی (Oral Lichen Planus-OLP) ، ضایعه لیکنوئید دهانی (Oral Lichenoid Lesion -OLL) ، و یا سایر ضایعات (کراتوز غیراختصاصی، SCC و ...) تقسیم شدند .

  یافته ها: از بین بیماران مورد مطالعه، ۲۵ نفراز نظر بالینی تنها دارای ضایعه کراتوتیک بودند، در حالی که ۱۳۷ نفر مبتلا به سایر انواع بالینی OLP (آتروفیک، اروزیو و ...) بودند. طیف سنی بیماران ۱۹ ﺗﺎ ۷۷ سال بود (با میانگین سنی ۱۳,۶۹±۴۸.۸۵) . ۶۰.۵ درصد بیماران، زن و ۳۹.۵ درصد، مرد بودند. در ۱۲۳ نفر از بیماران، تشخیص هیستوپاتولوژیک OLP بود و از ۳۹ نفر باقیمانده، ۱۱ نفر دارای تشخیص OLL و ۲۸ نفر سایر ضایعات بودند. از ۱۲۳ نفر با تشخیص OLP ، ۱۰ نفر تغییرات دیسپلاستیک را نشان دادند.

  نتیجه ‌ گیری : با توجه به کفایت معیارهای تشخیص بالینی و به ویژه اینکه در مورد ضایعات کراتوتیک هیچ موردی از تغییرات بدخیمی مشاهده نشد، به نظر می رسد که بر اساس این تحقیق بتوان به تشخیص بالینی اکتفا نمود، در حالی که نمونه برداری از ضایعات آتروفیک - اروزیو به دلیل احتمال وجود تغییرات بدخیمی ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: همزمان با فعالیت هوازی حجمی از اکسیدان ها تولید می گردد که سیستم ایمنی را تحت تاثیر قرار می دهد، با این حال این میزان تاثیرات بر اساس جنسیت و فعال بودن متفاوت خواهد بود، لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی بیان ژنی آنزیم سوپراکسیداز دیسموتاز میتوکندریایی ( (Mn SOD Mn Superoxide Dismutase)) و اثرات شاخص های اکسیدانی و التهابی در بیان ژنی آنزیم سوپر اکسیداز دیسموتاز میتوکندریایی در مردان و زنان فعال می باشد.

روش کار: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با اندازه­گیری­های متعدد می­باشد که در آن ۲۴ مرد (۱۲) و زن (۱۲) فعال (۲۴-۲۲ سال) به­صورت داوطلبانه و پس از تکمیل فرم رضایت نامه شرکت کردند. سپس از آزمودنی­ها در سه مرحله قبل و پس از انجام تست ورزشی (Graded exercise test-GXT) و ۳ ساعت بعد آن (ریکاوری) خون­گیری ورید بازویی به عمل آمد و برای اندازه­گیری mRNA Mn SOD از کیت SYBER Green PCR Master mix reagent و روش Real time-PCR و برای اندازه­گیری سطح مالون دی آلدئید MDA) – (Malondialdehyde و لاکتات دهیدروژناز (Lactate dehydrogenase) (LDH) از Eutoanalyzer استفاد گردید.

یافته‌ها: در مردان mRNA آنزیم Mn SOD افزایش معنی داری نیافت (۰۵/۰p≥)، لیکن در زنان در مرحله ریکاوری بیان ژنی این آنزیم افزایش معنی‌داری یافت (۰۰۶/۰ p=). فعالیت MDA در مردان در مرحله ریکاوری و بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی بیشتر از حالت پایه بود (به ترتیب ۰۱۲/۰p= و ۰۱۴/۰p=)، لیکن در زنان فقط در مرحله ریکاوری معنی دار گزارش شد (۰۰۲/۰p=). سطح LDH نیز فقط در گروه زنان و بلافاصله بعد از فعالیت و در مرحله ریکاوری افزایش معنی داری داشته است (۰۰۹/۰ p=و ۰۲۶/۰ p=) . همچنین فقط ارتباط بین تغییرات غلظت MDA و بیان ژنی Mn SOD در مردان معنی دار گزارش شد (۰۰۱/۰ p=).

 نتیجه گیری: از نتایج تحقیق حاضر می توان دریافت که اکسیدان ها موثر ترین عامل در تضعیف بیان ژنی Mn SOD در افراد فعال در حین فعالیت‌های هوازی شدید هستند.

زمینه و هدف: میانسالی با تغییراتی در سطح شاخص های ژنتیکی و فیزیولوژیک موثر در چاقی و سلامت عروقی همراه است که Adrenergic Receptor Beta ۲ (ADRB۲) و Angiotensin Converting enzyme (ACE)  از جمله آنها می باشد، لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر دو ماه سبک زندگی کم تحرک بر  بیان ژنی Adrenergic Receptor Beta ۲ (ADRB۲) و Angiotensin Converting enzyme (ACE) و نیز شاخص های فیزیولوژیک در مردان ۴۰- ۵۵ سال می باشد.
روش کار: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با اندازه گیری ها مکرر می باشد. از بین ۹۶ مرد میانسال داوطلب،۲۰ آزمودنی(۴۰-۵۵ سال) پس اخذ رضایت نامه در تحقیق شرکت داده شدند و دو ماه از تمرینات منظم ورزشی منع شدند و در دو مرحله ی: پایه، و ماه دوم خونگیری از وریدی بازویی به عمل آمد و نیز سطح (Volume oxygen maximum (VO۲max)) و Body mass index (BMI)) اندازه گیری شد، برای اندازه گیری mRNA آنزیم ACE و گیرنده ADRB۲ از روش Real time PCR و برای بررسی های آماری نیز از  مدل های آمیخته خطی استفاده گردید.
یافته ها: بررسی های آماری نشان داد که بیان ژن ADRB۲ در ماه دوم کاهش داشته است (۳۸۶/۰P=). بیان ژن آنزیم ACE در ماه دوم افزایش معنی داری یافت (۰۰۱/۰P=). سطح VO۲max و BMI در ماه دوم از کم تحرکی تغییر معنی داری نیافت (۰۵/۰P≥).
نتیجه گیری: سبک زندگی کم تحرک منجر به افزایش فشار خون، و کاهش اتساع عروقی، افزایش چربی زیر پوستی در مردان میانسال می شود.
 

  زمینه و هدف : هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین شاخص های تنفسی ( Maximal voluntary ventilation(MVV) و Vatil capacity(VC) ) و التهابی (فیبرینوژن و C-reactive protein (CRP) و Creatine kinase (CK) ) در پسران ۱۴-۱۶ سال شهر ارومیه، در پاسخ به تمرین شدت فزاینده می باشد.

  روش کار : ۲۴ پسر سالم ۱۴-۱۶ سال شهر ارومیه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به دو گروه تمرین (۱۲ نفر) و گروه کنترل (۱۲ نفر) تقسیم شدند . از گروه تمرین در دو مرحله پایه و ۲ دقیقه بلافاصله بعد از انجام تست ورزشی (بالک) و از گروه کنترل در حالت پایه و ۴۸ ساعت بعد از آن خونگیری به عمل آمد.، از روش آماری تی زوجی و تی مستقل و نیز رگرسیون خطی جهت بررسی شاخص های مورد استفاده شد.

  یافته‌ها : سطح CRP و MVV و فیبرینوژن در گروه تمرین افزایش معنی داری یافت ( ۰۰۱/۰ ≥ p ) ، این گروه دارای سطح بالایی از این مارکره ا در مقایسه با گروه کنترل بودند . سطح CK در گروه تمرین کاهش غیر معنی داری یافت ( ۰۵/۰ ≤ p ). ارتباط بین CRP و فیبرینوژن و CK با VC در گروه تمرین معنی دار شد ( ۰۵/ ≥ p ) .

  نتیجه‌گیری : فعالیت بدنی فزاینده وجود رابطه قوی را بین بعضی از شاخص­های التهابی و شاخص های تنفسی در نوجوانان ۱۴-۱۶ سال نشان می دهد .

زمینه و هدف: بررسی‌ها نشان می‌دهد که تغییرات سایتوکاین‌های التهابی در زنان همسو با تغییرات در هورمون‌های التهابی رخ می‌دهد، که این مسئله در زنان ورزشکار کمتر موردتوجه قرار گرفته است، لذا  هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات اینترلوکین-۶ (Il-۶)، عامل نکروز آلفا (TNF-α) و کورتیزول در زنان ورزشکار به یک جلسه فعالیت شدید ورزشی می‌باشد.

روش کار: از بین افراد داوطلب، ۱۵ آزمودنی در تحقیق حاضر شرکت داده شدند. سپس در آزمون ورزشی الستاد (شیب: ۱۵%، سرعت: ۸ مایل بر ساعت، زمان: ۱۶ دقیقه) شرکت کردند و در سه مرحله: قبل و بلافاصله بعد از تمرین، و یک ساعت بعد از تمرین ورزشی (ریکاوری)، نمونه خونی گرفته شد.

یافته‌ها: سطح کورتیزول و IL-۶ و TNF-α در تمامی مراحل بعد از فعالیت افزایش معنی‌داری یافت (در تمامی مراحل: ۰۰۱/۰p=). سطح CRP  بلافاصله بعد از تمرین تغییر معنی‌داری نیافت، اما یک ساعت بعد از فعالیت ورزشی کاهش معنی داشت (۰۴/۰p=).

نتیجه‌گیری: یک جلسه فعالیت ورزشی، باعث افزایش سایتوکاین‌های التهابی و هورمون کورتیزول در زنان ورزشکار می‌گردد. لذا به نظر می‌رسد در حین فعالیت‌های شدید ورزشی، زنان ورزشکار با صدمات ناشی از شاخص‌های التهابی (سایتوکاینها و هورمون‌های التهابی) روبرو هستند.