استراتژی کنونی محافظت از ریه درجاتی از هیپرکاپنی Hypercapnia) ) و هیپوکسی ( Hypoxia ) می باشد. هیپرکاپنی و هیپوکسی اختیاری می تواند عوارض ناشی تهویه مکانیکی در نوزادان را کاهش دهد. اتخاذ این رویکرد با شناخت کامل از اثرات بیوپاتولوژیک ( Biopathologic ) هیپرکاپنی و هیپوکسی می تواند از صدمات مکانیکی و سندرم های نشت هوا جلوگیری کرده و باعث محافظت از ریه و کاهش آسیب های التهابی، آبشار سیتوکین ( Inflammatory Cascade ) و پروستاگلاندین ها ( Prostaglandins ) در حضور اندوتوکسین ( Endotoxins )، سلول های التهابی و باکتری گردد. هم چنین اختیار کردن مقادیر نرمال در برابر مقادیر فوق نرمال اکسیژن با کاهش سمیت اکسیژن می تواند از بیماری های وابسته به رادیکال های آزاد اکسیژن نظیر زجر تنفسی [Respiratory Distress Syndrome (RDS)] و دیسپلازی برونکوپولمونر [ (BPD) [BronchoPulmonary Dysplasia در نوزادان جلوگیری کند.
