زمینه و هدف: چاقی و اضافه‌وزن منجر به کاهش سطوح پلاسمایی گرلین و ابستاتین می‌شود. مطالعات درباره اثر برنامه تمرینی بر گرلین و ابستاتین، به‌ویژه در انسان‌ها، بسیار اندک و محدود است. هدف از این پژوهش، تأثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین نوجوانان چاق است.
روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. تعداد ۳۰ نوجوان چاق، هدفمند و در دسترس به‌طور تصادفی در دو گروه تجربی (شاخص توده بدنی (BMI) ۵۵/۳±۰۴۶/۳۱ کیلوگرم بر مترمربع و درصد چربی ۷۱/۲±۷۴/۳۴) و گروه کنترل (BMI ۱۹۸/۳±۴۰۴/۳۰ کیلوگرم بر مترمربع و درصد چربی ۴۶۵/۲±۰۶/۳۵) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی برنامه تمرین ترکیبی (تمرین هوازی شامل دویدن روی نوار گردان برای مدت ۲۰ دقیقه در ۷۰-۶۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (V۰۲max)) و (تمرین مقاومتی با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (۱RM) با ۱۰ تکرار در هر حرکت برای ۲ ست) را به مدت ۱۲ هفته (هر هفته سه جلسه) انجام دادند. درحالی‌که گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند و تنها پی گیری شدند. متغیرهای وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی (BMI یاBody mass index ) و حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo۲max) قبل و بعد تمرینات از هر دو گروه اندازه‌گیری شدند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، ۴۸ ساعت قبل و بعد از تمرینات برای سنجش میزان پلاسمایی گرلین و ابستاتین گرفته شد. برای مقایسه درون‌گروهی از آزمون t همبسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. تمامی محاسبات آماری با نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۹ انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که مقادیر وزن، درصد چربی، BMI متعاقب انجام ۱۲ هفته تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (۰۵/۰p<) و V۰۲max، مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین به‌طور معنی‌داری افزایش یافت (۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه‌گیری کرد ۱۲ هفته تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی و را کاهش و مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین را افزایش می‌دهد و همچنین همبستگی معناداری بین گرلین با ابستاتین وجود دارد. بنابراین ممکن است برنامه ترکیبی با کاهش وزن، BMI و درصد چربی باعث افزایش سطوح پلاسمایی گرلین و ابستاتین شود.
