مجله علوم پزشکی رازی

  شب ادرای یکی از مشکلات شایع و حایز اهمیت در طب اطفال می باشد. شیوع این معضل بر اساس مطالعات مختلف از ۳ تا ۲۰ درصد متغیر می باشد نیز شیوع آن در پسران بالاتر از دختران است. با افزایش سن سالیانه ۱۵% از شیوع این مشکل کاسته می شود بطوریکه در بالغین شیوع آن به کمتر از ۱% می رسد.

  در گزارشهای متفاوت به ارتباط شب ادراری و انسداد راههای هوایی فوقانی مانند هیپرتروفی آدنوتانسیل اشاراتی شده است با توجه به عدم موفقیت کامل روشهای درمانی رایج شامل بیوفیدیک، ایمی پیرامین و درمانهای جدیدتر مانند اسپری بینی وازوپرسین و نیز اهمیت تاثیر روانی شب ادراری بر کودک، در این مطالعه آینده نگر ارتباط بین هیپرتروفی آدنوتانسیل و شب ادراری مورد بررسی قرار گرفته است اثر درمانی آدنوتانسیلکتومی بر شب ادراری نیز مورد پژوهش قرار گرفت. این ارتباط از نظر آماری اررزشمند بود و موفقیت درمانی آن به ۹۰% می رسد.

ابتلاء به سینوزیت مزمن در اثر اختلالات میکروآناتومیک بینی و سینوسها ایجاد می‌شود. این اختلالات عمدتاً در مه‌آی میانی ( middle meatus ) ایجاد می‌شود و سبب بروز تغییراتی در مجموعه استیومئاتال ( ostiumeatal ) می‌گردد. این مطالعه با هدف بررسی اختلالات فوق و با مقایسه اجساد نرمال و بیماران مبتلا به سینوزیت مزمن انجام شد. این مطالعه بروش بررسی توصیفی ـ مقایسه‌ای بین ۵۰ مجموعه بینی و سینوس ( sinonasal complex ) در اجساد نرمال و ۵۰ مجموعه بینی و سینوس در بیماران دچار سینوزیت مزمن انجام شد. نتایج نشان دهنده شیوع بالاتر کونکابولوزا( concha bullosa )، زائده آنسینیت با انحراف بداخل ( medialized uncinate process )، بزرگی بولای اتموئید، انحراف S شکل سپتوم و استیوم فرعی سینوس ماگزیلاری در بیماران مبتلا بود. سلول انودی ( onodi cell ) در اجساد از شیوع بالاتری برخوردار بود. بنظر می‌رسد انحرافات( Variations ) فوق بعنوان عوامل زمینه‌ساز سینوزیت مزمن مطرح باشند.

    زمینه و هدف: نخستین قدم در تحقیقات اپیدمیولوژی مطالعه الگوی مرگ و میر می‌باشد. این تحقیق، با ۲ هدف اصلی توصیف علل مرگ و فاصله زمانی مجروح شدن تا زمان فوت و ارتباط احتمالی این ۲ متغیر با فاکتورهای جانبازی در جانبازان متوفی کشورمان انجام شد، همچنین رابطه علل مرگ و فاصله زمانی مجروح شدن تا زمان فوت با برخی متغیرهای جانبازی همچون نوع مجروحیت بررسی گردید.

روش کار: این مطالعه به صورت گذشته نگر انجام شد. بدین منظور، از بین تمامی موارد جانبازان متوفی که در فاصله زمانی ۳۰/۶/۱۳۵۹ لغایت ۲۹/۱۲/۱۳۸۱ فوت نموده بودند و اطلاعات فوت آنها در بنیاد جانبازان ثبت شده بود(۸۳۰۴ مورد)، ۱۷۰۹ مورد به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته‌ها: ۱۲۳۹ نفر(۰/۸۵%) متاهل و ۲۱۵ نفر(۷/۱۴%) مجرد بودند. میانگین درصد جانبازی ۷/۱۴% ± ۳/۲۴% بود. از نظر نوع مجروحیت ۴۸۶ نفر(۵/۲۸%) مجروحیت اعصاب و روان، ۱۱۶۷ نفر(۴/۶۸%) مجروحیت فیزیکی و ۳۷۱ نفر(۷/۲۱%) مجروحیت شیمیایی داشتند. بیش‌ترین علت فوت مربوط به بیماری‌ها(۴/۶۵%) و در درجه دوم حوادث و تصادفات(۷/۲۴%) بود. شایع‌ترین بیماری منجر به فوت، بیماری قلبی با شیوع ۰/۳۵% بود. کمیسیون پزشکی در ۱۷۰ مورد(۱/۱۰%) فوت را مرتبط با جنگ و در ۱۳۸۷ مورد(۴/۸۲%) فوت را غیر مرتبط با جنگ تشخیص داد. فراوانی نسبی علل مختلف مرگ و همچنین انواع بیماری‌های منجر به مرگ در جانبازان با انواع مختلف مجروحیت متفاوت بود، به گونه‌ای که فراوانی خودکشی در جانبازان اعصاب و روان(۲۱%) در مقایسه با جانبازان غیر اعصاب و روان(۳%) بیش‌تر بود(۰۵/۰ P< - تست مجذور کای). همچنین فراوانی بیماری ریوی از میان بیماری‌های منجر به مرگ در جانبازان شیمیایی(۳۲%) در مقایسه با جانبازان غیرشیمیایی(۱۹%) بیش‌تر بود(۰۵/۰ P< - تست مجذور کای). فاصله زمانی مجروحیت تا فوت نیز در گروه‌های مختلف جانبازی متفاوت بود(۰۵/۰ P< - ANOVA ).

نتیجه‌گیری کلی: نتایج این مطالعه نشان داد که بیش‌ترین علت منجر به فوت در جانبازان همچون جمعیت عمومی و بر خلاف پرسنل نظامی، بیماری‌ها است و سهم کمتری به حوادث مربوط می‌شود. تفاوت علل مرگ در متوفیان با انواع متفاوت مجروحیت، به معنی نیازهای بهداشتی متفاوت در گروه‌های مختلف جانبازان می‌باشد، که پیشنهاد می‌گردد مورد توجه مدیران بهداشت و درمان سازمان امور جانبازان قرار گیرد.

    زمینه و هدف: شکستگی‌های داخل مفصلی دیستال هومروس در بزرگسالان به عنوان یکی از جنجالی‌ترین بحث‌های جراحان ارتوپدی در آمده است. بی‌نظمی‌های کوچک در سطح مفصلی آرنج معمولاً سبب از دست رفتن عملکرد مفصل می‌شود. این عارضه را با جراحی باز دقیق همراه با فیکساسیون محکم می‌توان کاهش داد. تکنیک جراحی خلفی به همراه استئوتومی اوله کرانون و فیکساسیون توسط دو Plate طرفی به عنوان شیوه استاندارد جراحی این نوع شکستگی‌ها به خصوص در تیپ‌های C آن می‌باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی شکستگی‌های داخل مفصلی دیستال هومروس می‌باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی ۴۶ بیمار (۱۸ مؤنث و ۲۸ مذکر) با میانگین سنی ۲۲/۳۱ سال را که مبتلا به شکستگی داخل مفصلی دیستال هومروس (۱۲ مورد C۱، ۱۷ مورد C۲ و ۱۷ مورد C۳) بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران از سال ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۴ تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. کلیه بیماران با تکنیک خلفی به همراه استئوتومی اوله کرانون جراحی شده بودند. فیکساسیون داخلی یا با استفاده از دو Plateیا با استفاده از یک Plate و یا با استفاده از Screw بوده است. متغیرهای اندازه‌گیری شده به عنوان برونداد (Outcome) عبارت بودند از: درد بیمار پس از جراحی، دامنه حرکت، توانایی انجام فعالیت‌های روزمره قبلی، بروز عفونت‌ها، بروز اختلالات حسی- حرکتی در اعصاب، بروز اختلال در جوش خوردن، بروز سفتی در مفصل آرنج، بروز استئوآرتریت، بروز ناپایداری و نیاز به فیکساسیون مجدد و بروز بورسیت راجعه. در آنالیز آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS از فراوانی و درصد فراوانی جهت توصیف داده‌ها استفاده شد. از آزمون‌های آماری Kendall و تست دقیق فیشر نیز استفاده شد. سطح معنی‌داری ۰۵/۰p< در نظر گرفته شده است.

یافته‌ها: در ۱۶ بیمار (۸/۳۴%) پس از جراحی درد وجود نداشت. درد خفیف در ۱۷ بیمار (۳۷%)، درد متوسط در ۱۱ بیمار (۹/۲۳%) و درد شدید تنها در ۲ بیمار (۳/۴%) گزارش شده بود. دامنه حرکت (Range of motion-ROM) پس از درمان در ۲۴ بیمار (۲/۵۲%) بیش از ۱۰۰ درجه، در ۱۸ بیمار (۱/۳۹%) ۵۰ تا ۱۰۰ درجه و در ۴ بیمار (۷/۸%) کمتر از ۵۰ درجه بود. توانایی انجام فعالیت‌های روزمره قبلی پس از درمان در ۱۴ بیمار (۴/۳۰%) کاملاً مانند قبل، در ۲۶ بیمار (۵/۵۶%) نسبتاً مانند قبل و در ۶ بیمار (۱۳%) فعالیت کاهش یافته بود. تنها ۲ بیمار (۳/۴%) دچار عفونت‌های سطحی شدند و هیچ بیماری به عفونت عمقی دچار نشد. همچنین تنها در ۲ بیمار (۳/۴%) اختلالات حسی- حرکتی در عصب اولنار دیده شد. فقط ۳ بیمار (۵/۶%) به عارضه عدم جوش خوردن استخوان مبتلا شدند.

نتیجه‌گیری: ترمیم جراحی شکستگی داخل مفصلی دیستال هومروس (به خصوص با تکنیک خلفی همراه با استئوتومی اوله کرانون به دلیل دید مناسب، ارزیابی روتین عصب اولنار و Rigid Internal Fixation) یک روش مؤثر می‌باشد که سبب بازتوانی زودرس بیمار می‌گردد.

    زمینه و هدف: عفونت‌های سیستم ادراری، بیماری‌های شایعی هستند و ازاین بین پیلونفریت حاد شایع‌ترین بیماری عفونی کلیه می‌باشد. این دسته از عفونت‌ها، ۱/۱ میلیون مراجعه پزشکی در سال در ایالت متحده را شامل می‌شوند. هزینه درمانی در مواردی که نیاز به بستری باشد، بالغ بر ۱۸۰ میلیون دلار در سال است. اگرچه موربیدیته این دسته بیماری‌ها و مورتالیته ناشی از آن بالاست، در صورت درمان به موقع می‌توان از عوارض برگشت ناپذیر آن مانند اسکار کلیه و نارسایی مزمن کلیه - که هزینه بالایی جهت درمان‌هایی که اغلب Curative نیست، در برخواهد داشت- جلوگیری کرد.

این مطالعه با هدف شناسایی علل زمینه‌ای  تأخیر ارجاع کودکان مبتلا به عفونت‌های سیستم ادراری به مراکز درمانی طراحی شده است، تا بتوان با شناسایی این  علل ، راهکارهای مناسب جهت پیشگیری از آن‌ها و لذا پیشگیری ازعوارض برگشت ناپذیر ناشی از درمان تأخیری، دست یافت و بتوان هزینه درمانی تحمیل شده به فرد و جامعه را کاهش داد.

روش بررسی: این مطالعه به صورت Case series طراحی شده است. جامعه هدف رااطفال مبتلا به عفونت‌های سیستم ادراری مراجعه‌کننده به بیمارستان‌های سینا و بهرامی تشکیل می‌دهند. معیارهای ورود شامل ۱- سن بین ۱۰-۱ سال ۲- وجود ۱ کشت ادرار مثبت در پرونده و ۳- عدم وجود ناهنجاری‌های سیستم ادراری می‌باشد. از بین افرادی که صلاحیت شرکت در مطالعه را داشتند، کلیه متغیرهای مورد بحث مانند سن، جنس، میکروارگانیسم ایجاد‌کننده وغیره مورد بررسی قرار گرفت. داده‌های به دست آمده توسط SPSS V. ۱۱,۵ آنالیز شد. داده‌های کمی به صورت میانگین و انحراف معیار و داده‌های کیفی به صورت فراوانی نمایش داده شدند. برای مقایسه داده‌ها از تست‌های آماری Chi۲ و t test استفاده شد. حد معنی‌داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: در بین ۱۸۵ کودک مورد مطالعه با طیف سنی ۱ الی ۱۰ سال و میانگین سنی ۴/۵ سال، ۵۷ % دختر و ۴۳% پسر بودند. در بین ۱۸۵ کودک مورد مطالعه، ۹/۱۵ % با علائم سپسیس و ۲/۲ % مورد با علامت شوک سپتیک مراجعه کردند. دیگر نتایج مورد بررسی به تفصیل در جداول گنجانده شده است. نتیجه‌گیری: نهایتاً آموزش صحیح والدین از طریق آموزش حین بارداری، آموزش از طریق رسانه‌های گروهی و شناسانیدن علائم خطر و عوارض تأخیر ارجاع اطفال مبتلا به عفونت سیستم ادراری به مراکز درمانی، می‌تواند به میزان زیادی از این تأخیر پیشگیری کند و لذا با درمان به موقع این بیماری‌ها و اجتناب از عوارض آن ها هزینه سنگین ناشی از مرگ ومیر آن‌ها را کاهش داد.

  زمینه و هدف : سینوزیت مزمن از جمله علل شایع مراجعه بیماران به کلینیک‌های گوش و حلق و بینی محسوب می‌شود. لذا این مطالعه به منظور بررسی بیماری‌های با علائم مشابه سینوزیت مزمن در بیمارستان بوعلی تهران از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۸۹ انجام شده است.

  روش کار : این مطالعه توصیفی– تحلیلی مقطعی بر روی ۱۸۴ بیمار مراجعه کننده به درمانگاه ENT بیمارستان بوعلی تهران که به طور غیر‌تصادفی انتخاب شدند، انجام شده است. بیمارانی که بیماری‌های زمینه ای داشتند یا دارای سابقه جراحی قبلی سینوس بودند و افراد کمتر از ۱۶ یا بیشتر از ۷۰ سال از مطالعه حذف شدند. پس از جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز اقدام به آنالیز داده‌ها شد که در این زمینه از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۵/۱۱ بهره گرفته شد. آزمون‌های آماری مورد استفاده شامل کای اسکوار، تست دقیق فیشر، تی مستقل و ANOVA بودند و سطح معناداری برای تفسیر نتایج ۰۵/۰ لحاظ گردید.

  یافته‌ها : تشخیص‌های افتراقی مورد مشاهده به این ترتیب بود: ۳/۱۶ درصد رینیت آلرژیک، ۹/۱۰ درصد رینیت باکتریال، ۶/۱۹ درصد رینیت وازوموتور، ۸/۹ درصد رینیت مدیکومنتوزا، ۳/۴ درصد لارنژیت ناشی از ریفلاکس، ۲/۱۵ درصد سردرد Tension ، ۶/۱۳ درصد سردرد میگرنی، ۲/۲ درصد Temporomandibular Dysfunction ، ۶/۴۴ درصد انسداد آناتومیک بینی، ۱/۱ درصد اختلال سوماتیزاسیون و ۹/۱۰ درصد اختلال عملکرد Olfactory داشتند.

  نتیجه‌گیری : بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه می‌توان چنین نتیجه گرفت که همواره در بیماران دارای علائم بالینی رینوسینوزیت مزمن باید به فکر سایر تشخیص‌های افتراقی به ویژه رینیت‌های آلرژیک و غیرآلرژیک نیز بود.

زمینه و هدف: کهیر از بیماری‌های شایع پوستی با شیوع ۰,۳ تا ۱۱.۳ درصد است. ۲۰ درصد از مردم در طول زندگی به آن مبتلا می‌گردند. کهیر در غالب موارد علت شناخته شده ای ندارد. هدف از این مطالعه توصیف علائم بالینی، تست‌های آزمایشگاهی و مشخصات فردی تعداد ۲۷۴ بیمار دارای کهیر مزمن از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ می‌باشد.

روش کار: این تحقیق یک مطالعه توصیفی - تحلیلی آینده نگر می باشد که در مدت ۴سال و نیم (مهر ۸۶ تا اسفند ۹۰) در کلینیک‌های آلرژی بیمارستان بوعلی سینا و کلینیک طوبی در ساری بر روی ۲۷۴ بیمار (۱۹۵ مونث و ۷۹مذکر) دارای کهیر مزمن با سن بین ۲ تا ۷۵ سال داشته اند، انجام شده است. کلیه بیماران مورد بررسی آزمایشات مختلف خون شامل CBC, diff, ESR, T۴, TSH, TPO, TGA, IgE, AST, ALT, BUN, Cr, ANA, CH۵۰, C۳, C۴, S/E, U/A به همراه آنتی بادی‌های میکروب هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) قرار گرفتند.

یافته ها: در این مطالعه کهیر مزمن در سن‌های بین ۲۰ تا ۴۰ سال شایع‌تر بوده است (۵۵%). ۴۵ نفر کهیر فیزیکی داشته‌اند (۴۲/۱۶درصد) که ۲۱مورد با درموگرافیسم یا نوشتن روی پوست (Dermographism) شایع تر از بقیه بوده است. آنژیو ادم (Angioedema) در ۱۴۴ مورد از بیماران دیده شده است (۵/۵۲درصد). سطح IgE توتال سرم در ۴۶ درصد از بیماران افزایش داشته است (۱۲۸ نفر). سابقه بیماری های آلرژیک دیگر در ۱۲۸ نفر (۴۶%) مثبت می‌باشد. عمکرد تیروئید در ۴ مورد غیر عادی بوده است و آنتی بادی‌های ضد تیروئید در ۵۰ مورد (۲۴/۱۸ درصد) افزایش داشته است. افزایش آنتی‌بادی‌‌های ضد هلیکوباکتر پیلوری در ۲۳/۶۹ درصد وجود داشته که ۹۰ درصد آنها بالای ۱۸ سال داشته‌اند.تست‌های ANA, CH۵۰, C۳, C۴ و آزمایش مدفوع در تمام بیماران ما نرمال بوده است.

نتیجه‌گیری: در کهیر مزمن اغلب آزمایشات معمول شامل CBC، عملکرد کلیه و کبد نرمال هستند و انجام آنها توصیه نمی‌شوند.