شهره نعیمی، سعید نقیبی، علی برزگری، سالار مومن مراغه، پویا جعفری دودران، مریم میرجوان،
جلد ۲۹، شماره ۸ - ( ۸-۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف: مطالعات تمرین‌های پرشدت را عاملی برای افزایش گلیکوژنولیز کبدی دانسته و ذخایر گلیکوژن کبدی کاهش می‌یابد و انرژی‌رسانی به بافت‌های دیگر کم می‌شود و ذخیره گلیکوژن در تمرین‌های با شدت کم و متوسط از حالت بی‌تمرینی بیشتر است. در این مطالعه برای اولین بار اثر ۳ نوع شدت تمرین هوازی را بر روی بافت کبد و بررسی ژن دخیل در سنتز گلیکوژن انجام می‌شود.
روش کار: در این مطالعه تجربی ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۸ هفتهای با میانگین وزنی ۳۳±۲۳۷ گرم به صورت گروههای ۸ سر موش در ۴ گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت تقسیم شدند. پس از اتمام دوره تمرین، رت‌ها بیهوش و خونگیری و جداسازی بافت صورت گرفت و داده‌های حاصل از دستگاه PCR-Real time اندازه‌گیری و آنالیز شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که سطح بیان ژن DARPP۳۲ در گروههای تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت در مقایسه با کنترل افزایش معناداری داشته است (۰۰۱/۰ P<).
نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که تمرین‌های استقامتی به مدت ۸ هفته می‌تواند باعث افزایش میزان بیان ژن‌های Darpp۳۲ شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که ۸ هفته فعالیت‌های ورزشی هوازی باعث بهبود عملکرد متابولیسم گلیکوژن و مسیر انسولین می‌شود و یک مارکر جدید در شناسایی دیابت باشد.
فهیمه ساعی فر، سالار مومن مراغه، الهام قائدی، سید محمد متین خادمی، سعید دبیری‌فر، دکتر حسین سلطان‌زاده،
جلد ۳۰، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: پلیمورفیسم rs۷۹۰۳۱۴۶در ژن TCF۷L۲ شایعترین پلی مورفیسمی مرتبط با دیابت نوع ۲ است؛ بنابراین هدف از این مطالعه بررسی همراهی پلی مورفیسم rs۷۹۰۳۱۴۶ در ژن TCF۷L۲با دیابت نوع دو در جمعیت استان آذربایجان شرقی بود.
روشکار: تعداد ۱۰۱ نمونه خونی از افراد بیمار مبتلا به دیابت و ۱۰۱ نمونه خونی از افراد سالم جمعآوری شد. بعد از استخراج DNA از تمامی نمونهها و کیفیت سنجی نمونهها با پرایمر اختصاصی، PCR و الکتروفورز انجام گرفت. در نهایت با آنزیم محدود کننده Rsal محصولات PCR، تیمار شده و دوباره الکتروفورز گردید و پلیمورفیسم هدف بررسی شد.
یافته‌ها: فراوانی ژنوتیپها به صورت ۷/۳۳TT=، ۸/۱۶ CC= و ۵/۴۹CT= (درصد) برای افراد سالم به دست آمد و در افراد بیمار نیز فراوانی ژنوتیپها به صورت ۴۳TT=، ۱۴CC= و ۴۳TC= (درصد) محاسبه گردید. درصد آلل T نیز در افراد سالم و بیمار به ترتیب ۱/۴۲ درصد و ۵/۶۴ درصد و درصد آلل C در افراد سالم و بیمار به ترتیب ۹/۵۷ درصد و ۵/۳۵ درصد گزارش شد.
نتیجه‌گیری: احتمالاً بین پلیمورفیسم rs۷۹۰۳۱۴۶ در ژن TCF۷L۲و ابتلا به دیابت ارتباط وجود داشته باشد. بنابراین با مطالعات بیشتر در این زمینه می‌توان به نتایج دقیقتر رسید و تشخیص احتمال ابتلا به دیابت را در جمعیت‌های مختلف بررسی کرد.
