مجله علوم پزشکی رازی

---

آنتروکوک ها میکروارگانیسم های های گرم مثبتی هستند که درحال حاضر بعنوان یکی از مهمترین علل مرگ و میر در بیماران بستری به شمار می آیند. آنتروکوک ها چهارمین عامل ایجاد عفونت های بیمارستانی بوده، مسئول ۱۰% کل این عفونت ها هستند. توانایی آنتروکوک ها در ایجاد مقاومت به طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها و نیز قدرت انتقال این مقاومت به سایر میکروارگانیسم ها و نقش آنها به عنوان مخزن منتشر کننده مقاومت، اهمیت این باکتری ها را دو چندان کرده است. در این مطالعه استقرار (Colonization) گوارشی آنتروکوک های مقاوم به وانکومایسین در بیمارانی که بیش از ۷ روز در چند بیمارستان آموزشی (فیروزگر، حضرت رسول اکرم، علی اصغر، شریعتی، هاشمی نژاد و رازی) در شهر تهران بررسی بوده اند، مورد بررسی قرار گرفت. از ۳۰۰ بیمار بستری و ۱۰۰ مراجعه کننده سرپایی به آزمایشگاه (افراد شاهد)، نمونه مدفوع به صورت کامل یا به وسیله سوآب راست روده ای (Rectal) جمع آوری شد. از ۳۰۰ کشت مدفوع بیماران بستری، در ۲۹۰ مورد آنتروکوک جدا شد. در گروه شاهد از کلیه ۱۰۰ نمونه جمع اوری شده، آنتروکوک جدا گردید. این آنتروکوک های جدا شده، از نظر مقاومت به وانکومایسین و پنی سیلین، با آزمون (Test) حساسیت دارویی به روش انتشار از دیسک (Disc diffusion) بررسی شدند. همه گروه شاهد به وانکومایسین حساس بودند درحالیکه در بیماران بستری، ۲ مورد جدا شده به وانکومایسین مقاوم بودند و ۲۲ مورد مشکوک بودند. برای تایید مقاومت از آزمون حساسیت به روش رقیق کردن متوالی (Serial dilution) برای تعیین حداقل غلظت مهاری (MIC) استفاده شد که این غلظت (MIC) در ۴ مورد از موارد مشکوک به همراه ۲ مورد مقاوم، که قبلا تایید شده بودند، بیشتر از ۶۴ میلی گرم در لیتر بود. بنابراین این ۶ مورد مقاوم در نظر گرفته شدند. نتایج حاصل، مقاومت حدود ۲,۰۷% را در بیماران بستری مورد مطالعه نشان می دهد که قابل مقایسه با نتایج مطالعات اروپایی می باشد.

---

  امروزه استرپتوکوک گروه (group B streptococcus (GBS) B به عنوان عامل مهمی در ایجاد عفونت زودرس اولیه نوزادان مطرح می باشد. این باکتری اغلب در هنگام تولد، از مجرای زایمان، از مادر به فرزند منتقل می شود. بروز عفونت در نوزاد بستگی زیادی به شدت استقرار (colonization) آن در مهبل (vagina) مادر در هنگام تولد دارد. در این بررسی از ترشحات مهبل (vagina) ۲۰۰ نفر خانم حامله ای که جهت زایمان به دو بیمارستان آموزشی زنان و زایمان شهید اکبر آبادی و میرزاکوچک خان تهران مراجعه کرده بودند نمونه برداری شد. نمونه ها بلافاصله در دو محیط کشتاب تادهویث (todd hewith broth THB) و کشتاب تادهویث انتخابی (Todd hewith broth STHB) Selective کشت داده شدند. سپس لوله ها به مدت ۲۴ ساعت در گرمخانه Incubator ۳۷ درجه سانتیگراد قرار گرفتند با به کارگیری روشهای متداول باکتری شناسی، میکروارگانیسم های موجود در نمونه ها جداسازی و تشخیص داده شدند. سپس در نمونه هایی که از نظر GBS مثبت بودند شدت استقرار Colonization تعیین گردید. نتایج به دست آمده نشانگر افزایش میزان جداسازی GBS با استفاده از محیط کشت STHB بود. ۱۷% از زنان حامله در زمان زایمان حامل GBS در ترشحات مهبل بودند. میزان استقرار Colonization در ۲۱% از حاملان خفیف، در ۲۶۵ متوسط در ۲۱% شدید و در ۳۲% بسیار شدید بود (۵۳% شدید و بسیار شدید) این یافته هشداری است برای جدی گرفت خطر ابتلای نوزادان به سپسیس از طریق انتقال باکتری از مجرای زایمان

---

    بمنظور انجام این مطالعه بر روی ۱۰۰ نمونه پنیر غیرپاستوریزه جمع‌آوری شده از نقاط مختلف شهر تهران از آذرماه سال ۱۳۷۷ لغایت خردادماه سال ۱۳۷۸ بررسیهای میکروبشناسی جهت تعیین آلودگی ازنظر وجود اشریشیاکلی، استافیلوکوک اورئوس، سالمونلا و یرسینیا انتروکولیتیکا بعمل آمد. همزمان ۳۰ نمونه پنیر پاستوریزه نیز از نظر آلودگی به باکتریهای فوق مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج بدست آمده بیانگر آلودگی پنیرهای غیرپاستوریزه به اشریشیاکلی (۵۴%) و استافیلوکوک اورئوس (۳%) بود. در پنیرهای پاستوریزه فقط یک مورد آلودگی به باکتریهای کلی فرم مشاهده گردید که در آزمایش نمونه‌های دیگر آن محصول نیز نتیجه منفی بود.

از آنجا که برای نگهداری پنیرهای غیرپاستوریزه از آب نمک استفاده می‌گردد پایداری اشریشیاکلی و سایر باکتریهائــی که ممکـــن اســت پنیــر را آلوده نماینـد (ماننــد لیستریا مونوسایتوژنـز، ویبریوکلــرا و یرسینیا انتروکولیتیکا) در غلظتهای مختلف نمک مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه نشان می‌دهد که اشریشیاکلی در غلظتهای ۱۰-۱ درصد نمک بمدت ۷۰ روز، در محلول نمک اشباع شده بمدت ۲ روز و در غلظتهای ۲۰% و ۳۰% نمک بترتیب ۳۰ روز و ۱۵ روز زنده می‌ماند. ویبریوکلرا نیز بمدت ۴۲ روز در غلظت پائین نمک (۸-۱ درصد) باقی می‌مانده ولی در غلظتهای بالاتر (۱۰-۹درصد) پس از ۴۸ ساعت از بین می‌رود. رشد یرسینیا انتروکولیتیکا نیز در غلظت (۱۰-۱ درصد) نمک قبل از یک هفته متوقف می‌گردد. تنها باکتری که قادر به رشد و تحمل مقادیر اشباع نمک بمدت طولانی (۶۳ روز) می‌باشد لیستریامونوسایتوژنز است.

---

هدف از انجام این مطالعه بررسی آلودگی میکروبی در یخهای قالبی مورد مصرف می‌باشد. در این بررسی از اردیبهشت ماه لغایت مهرماه سال ۱۳۷۸، ۵۰ نمونه یخ قالبی جمع آوری شده از نقاط مختلف شهر تهران، از نظر شناسائی باکتریهای بیماریزا و شمارش باکتریهای موجود در یخ، مورد بررسی آزمایشگاهی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده بیانگر آلودگی یخها (از نظر شمارش کلی باکترهای موجود در یخ) در ۳۴ مورد (۶۸%) از نظر شمارش کلی باکتریهای موجود در یخ بود. از نظر وجود باکتریهای بیماریزا، ۵ مورد (۱۰%) اشریشیاکلی، ۲۱ مورد (۴۲%) سودوموناس آئروجنز و ۵ مورد (۱۰%) استافیلوکک ارئوس جدا گردید. سایر باکتریهای فرصت طلب ( opportunistic ) که معمولاً در طبیعت وجود دارند مانند آلکالی جنز (۶%)، اسینتوباکتر (۴%)، دیفتروئید ها (۴۶%)، میکروکوکوسها (۱۶%)، باسیلوسها (۲۰%)، استافیلوککهای کوآگولازمنفی (۴۰%) از نمونه‌های مورد بررسی جدا شدند. از اینرو شرایط بهداشتی یخ شامل بررسی میکروبیولوژیک و نظارت بر چگونگی تولید، توزیع و حمل و نقل آن می‌بایست توجه دست‌اندرکاران امور بهداشتی را به خود معطوف سازد.

---

    کرینه باکتریوم اورآلیتیکوم فلور طبیعی پوست است که چگونگی ایجاد بیماری توسط آن نامشخص می‌باشد اما احتمال آن وجود دارد که به صورت اندوژنوس به نقاط استریل بدن تهاجم نماید. این باکتری با وجود آن که قدرت بیماری‌زایی ضعیفی دارد، مقاومت زیادی به آنتی‌بیوتیک‌ها داشته که این امر به پایداری آن در محیط بیمارستان کمک می‌کند. میزان شیوع عفونت با این باکتری بسیار پایین بوده و شایع‌ترین عفونت ناشی از آن عفونت ادراری می‌باشد اما عفونت در سایر نقاط بدن هم گزارش شده است. در بررسی حاضر این باکتری در ۱ مورد از ۱۳۳۸ مورد کشت مثبت ادرار(۰۷۴/۰%) جدا شد و در تست تعیین حساسیت دارویی تنها به وانکومایسین حساس بود. هر چند میزان شیوع عفونت ادراری با این باکتری بسیار پایین است اما لازم است تا هر باکتری کرینه فرم(دیفترویید) که به صورت خالص از ادرار یا سایر نقاط بدن جدا می‌گردد، اهمیت بالینی آن مورد توجه قرار گیرد. 

        

---

    زمینه و هدف: کلامیدیا تراکوماتیس، یکی از متداول‌ترین باکتری‌های منتقل شونده از طریق جنسی است. این باکتری، عفونت‌های متعددی چون اورتریت، سرویسیت، اندومتریت، اپیدیدیمیت و لنفوگرانولوم آمیزشی را در دستگاه تناسلی ـ ادراری هر دو جنس مرد و زن، ایجاد می‌کند. میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی در جوامع مختلف، متغیر است. در یک مطالعه، میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی در زنانی امریکایی که از نظر جنسی فعال هستند، ۱۵-۵% و در زنان حامله، ۲/۱% تعیین شده است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی و سپس مقایسه روشهای تشخیصی الیزا، میکروایمونوفلئورسانس(MIF=Microimmunofluorescence)، کیت تشخیص سریع Dima و روش میکروسکوپی مستقیم با رنگ‌آمیزی Giemenz، در تشخیص کلامیدیا بوده است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، ۱۳۷ خانم مبتلا به سرویسیت(بنا بر تشخیص پزشک متخصص زنان و زایمان) مراجعه کننده به درمانگاه ژنیکولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) و آزمایشگاه تشخیص طبی نیلو، مورد بررسی قرار گرفتند. به وسیله دو سواب، از اندوسرویکس بیماران نمونه‌برداری شد. یک سواب، جهت انجام تست تشخیص سریع با استفاده از کیت و سواب دیگر، جهت رنگ‌آمیزی Gimenez بکار گرفته شد. از بیماران، جهت انجام آزمایش‌های الیزا و میکروایمونوفلئورسانس نیز خونگیری بعمل آمد. نتایج بدست آمده، با استفاده از نرم‌افزار (version ۱۲)SPSS و آزمون Mc Nemar تحلیل گردیدند. یافته‌ها: با انجام روش الیزا، در ۱۸ بیمار، آنتی‌بادی IgG و در ۴ بیمار، آنتی‌بادی IgM بر علیه کلامیدیا تراکوماتیس مثبت گردید. با استفاده از روش میکروایمونوفلئورسانس، ۱۰ بیمار، دارای آنتی‌بادی IgG و ۳ بیمار، دارای آنتی‌بادی IgM بر علیه کلامیدیا تراکوماتیس بودند. کیت تشخیص سریع Dima، در ۵ بیمار مثبت شد. در هیچ یک از لامهای رنگ‌آمیزی شده به روش گیمنز، انکلوژن بادی کلامیدیایی دیده نشد. نتیجه‌گیری: براساس روش میکروایمونوفلئورسانس که در بین روشهای سرولوژی، روش استاندارد طلایی در تشخیص عفونت کلامیدیایی می‌باشد، میزان شیوع سرویسیت کلامیدیایی در این مطالعه، ۲/۷% تعیین گردید. در مقایسه تعیین آنتی‌بادی IgM با روش الیزا و همچنین مقایسه کیت تشخیص سریع Dima و میکروایمونوفلئورسانس، اختلاف معنی‌داری وجود نداشت، اما در مقایسه تعیین آنتی‌بادی IgG با روشهای الیزا و میکروایمونوفلئورسانس، اختلاف معنی‌داری مشاهده گردید. بنابراین توصیه می‌شود که نتایج مثبت آنتی‌بادی IgG به روش الیزا، با روش میکروایمونوفلئورسانس تأیید گردد. همچنین رنگ‌آمیزی گیمنز در تشخیص سرویسیت کلامیدیایی توصیه نمی‌شود.

---

    زمینه و هدف: نالیدیکسیک اسید از آنتی‌بیوتیک‌های گروه کینولون‌ها می‌باشد که در شرایط in vitro و in vivo، فعالیت‌های خوبی بر علیه سالمونلا دارد و از این رو در درمان عفونت‌های سالمونلایی بخصوص انواع مقاوم به آنتی‌بیوتیک‌ها، مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجا که نالیدیکسیک اسید می‌تواند نشانگری برای کاهش حساسیت به سیپروفلوکساسین نیز باشد، لذا هدف از این بررسی ابتدا تعیین میزان شیوع عفونت سالمونلایی و سپس تعیین حساسیت و MIC(Minimum inhibitory concentration) سالمونلا به نالیدیکسیک اسید بوده است. روش بررسی: جهت اجرای تحقیق، در دوره زمانی یک ساله از ابتدای سال ۱۳۸۴ لغایت خرداد ۱۳۸۵، ۱۳۳۳ نمونه مدفوع بیماران مبتلا به اسهال مورد بررسی قرار گرفت. به منظور جداسازی سالمونلا، نمونه‌ها در محیط‌های اختصاصی و افتراقی کشت داده شدند. سپس با استفاده از جداول تشخیصی انتروباکتریاسه، ۴۵ مورد(۴/۳%) سالمونلا بدست آمد. در ادامه با استفاده از آنتی‌سرم‌های اختصاصی، تعیین سروتایپ شدند و حساسیت آنتی‌بیوتیکی آنها بر اساس روش استاندارد دیسک دیفیوژن آگار تعیین گردید. در نهایت، MIC دارو برای نمونه‌های سالمونلای مقاوم به نالیدیکسیک اسید، به وسیله آزمون E.test مشخص گردید. این تحقیق، یک مطالعه توصیفی است. نتایج توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند که براساس آزمون فرض تفاضل نسبتها، اختلاف آماری معنی‌داری بین دو روش وجود نداشت. یافته‌ها: از بین ۱۳۳۳ نمونه مدفوع، تعداد ۴۵ نمونه(۴/۳%) سالمونلا جدا گردید که متعاقب سروتایپینگ سالمونلاهای جدا شده، مشخص گردید که ۹ مورد(۲۰%)S.enteritidis، ۶ مورد(۳/۱۳%)S.typhimurium، ۴ مورد(۹/۸%)S.typhi، ۴ مورد (۹/۸%)S.montevideo، ۳ مورد(۷/۶%)S.parathyphi C، ۲ مورد(۴/۴%)S.paratyphi B، یک مورد(۲/۲%) S.muenchen، یک مورد (۲/۲%)S.derby، یک مورد(۲/۲%)S.schwarzengrund، یک مورد(۲/۲%)S.arizonea و ۱۳ مورد(۹/۲۸%)untypable بودند. این سویه‌ها علاوه بر خصوصیات بیوشیمیایی فقط با آنتی‌سرم O واکنش نشان دادند و با آنتی‌سرم‌های H موجود، قابل شناسایی نبودند. از این ۱۳ مورد(۹/۲۸%)untypable، ۱۰ مورد(۲/۲۲%) به سالمونلا سروتایپ C و ۳ مورد(۷/۶%) به سالمونلا سروتایپ B تعلق داشتند. نتایج تست حساسیت آنتی‌بیوتیکی نشان داد که ۱۱ مورد(۴/۲۴%) در روش دیسک دیفیوژن آگار به نالیدیکسیک اسید مقاوم بودند. در حالی که در روش E.test، تعداد ۹ مورد(۲۰%) به آنتی‌بیوتیک مربوطه دارای MIC مقاوم بودند. نتیجه‌گیری: بیش‌ترین مقاومت به نالیدیکسیک اسید در سالمونلاهای غیرتیفوئیدی مشاهده گردید که این نوع از سالمونلاها گسترش وسیعی در طبیعت داشته و جزء بیش‌ترین عوامل سالمونلوز محسوب می‌گردند. ۱۱ مورد در روش دیسک دیفیوژن و ۹ مورد از این ۱۱ مورد، در روش E.test به نالیدیکسیک اسید مقاوم بودند و MIC موارد مقاوم به دارو در محدوده مساوی یا بیش‌تر از ۳۲ میکروگرم در میلی‌لیتر قرار داشت. روش E.test علاوه بر تعیین MIC، از دقت بیش‌تری نسبت به روش دیسک دیفیوژن آگار در تعیین موارد مقاوم برخوردار است، ولی مشکل عمده استفاده از روش E.test، گران قیمت‌بودن این روش است.

---

  زمینه و هدف: اشریشیاکلی یکی از مهم‌ترین و بیش‌ترین باکتری‌هایی است که از عفونت‌های کلینیکی بخصوص در بیماران بستری در بیمارستان جدا می‌شود، اخیراً مقاومت دارویی آن بویژه به چندین آنتی‌بیوتیک از دسته‌های دارویی مختلف مورد توجه قرار گرفته است و از آنجائی که یکی از علل مقاومت دارویی، تولید بتالاکتاماز وسیع‌الطیف می‌باشد؛ لذا هدف از این مطالعه، بررسی مقاومت دارویی ناشی از بتالاکتاماز وسیع‌الطیف در اشریشیاکلی با مقاومت دارویی چندگانه بوده است.

  روش بررسی: در این مطالعه مقطعــی ـ تحلیلــی، ابتدا حساسیت دارویی�۱۱۳ مورد اشریشیا کلی جدا شده از بیماران با روش انتشار از دیسک، مشخــص گردیــد. سپــس با روش E.test ، کمترین غلظت بازدارندگی دارو ( MIC = Minimal Inhibitory Concentration ) موارد مقاوم تعیین گردید و با استفاده از دیسک‌های نیتروسفین جهت بررسی آنزیم بتالاکتاماز و بررسی به روش Double disc ، وجود بتالاکتاماز وسیع‌الطیف در انواع مقاوم تعیین شد و در نهایت نتایج با استفاده از تستهای t و chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته‌ها: از ۱۱۳ مورد E.coli ، ۴۷ مورد(۵/۴۱%) دارای مقاومت دارویی چندگانه بودند و همگی در تست نیتروسفین مثبت بودند و نتایج مثبت به روش Double disc ، وجود ESBLs ( Extended Spectrum β lactamases ) را در آنها مشخص ساخت.

  نتیجه‌گیری: جداسازی ۴۱% مقاومت در اشریشیاکلی جدا شده و اثبات وجود بتالاکتاماز وسیع‌الطیف در انواع مقاوم، توجه ویژه به مصرف سفالوسپورین‌های وسیع‌الطیف و همچنین انجام یک بررسی ملی را خاطرنشان می‌سازد

---

    زمینه و هدف: کلبسیلاپنومونیه، یکی از مهم‌ترین عوامل عفونت‌زا به‌خصوص در بیماران بستری در بیمارستان به شمار می‌رود. اخیراً مقاومت دارویی آن، به‌ویژه به چندین آنتی‌بیوتیک از دسته‌های دارویی مختلف مورد توجه قرار گرفته است که این مقاومت به گونه‌ای است که از عوامل ویرولانس باکتری به حساب می‌آید. هدف از این تحقیق، ارزیابی ژن bla-ctx-m-type در سویه‌های کلبسیلاپنومونیه چند مقاومتی جدا شده از نمونه‌های کلینیکی است.

روش بررسی: در این مطالعه که از انواع مطالعات مقطعی– تحلیلی می‌باشد، ۲۸۰ مورد کلبسیلاپنومونیه از بیماران جدا شد. ابتدا با روش انتشار از دیسک، حساسیت دارویی آن‌ها بررسی شد؛ سپس توسط روش E-test، Minimum Inhibitory Concentraion (MIC)  موارد مقاوم تعیین گردید. با استفاده از دیسک‌های ESBL جهت بررسی آنزیم بتالاکتاماز به روش Double Disc، وجود بتالاکتاماز وسیع الطیف در انواع مقاوم تعیین شد؛ این مقاومت‌ها در نهایت با استفاده از روش PCR مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت، اطلاعات جمع‌آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS کلبسیلاپنومونیه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: از ۲۸۰ مورد کلبسیلاپنومونیه، ۶۲ مورد (۱۴/۲۲%) دارای مقاومت دارویی چندگانه بودند؛ از این میان ۴۰ ایزوله تماماً به سفالوسپورین‌های مصرفی مقاوم بودند. همچنین، همگی این نمونه‌ها در بررسی با روش Double disc برای اثبات وجود ESBLs مثبت بودند. این نتایج، در نهایت توسط روش PCR و تعیین توالی (Sequencing) بررسی شد.

نتیجه‌گیری: جداسازی ۱۴/۲۲% مقاومت در کلبسیلاپنومونیه جدا شده و اثبات وجود بتالاکتاماز وسیع الطیف در انواع مقاوم، توجه ویژه به مصرف سفالوسپورین‌های وسیع الطیف را خاطرنشان می‌سازد.

---

    زمینه و هدف: استافیلوکوک آرئوس، یکی از مهم‌ترین عوامل عفونت‌های بیمارستانی بوده که در عفونت‌های اکتسابی از محیط‌های غیر بیمارستانی نیز نقش دارد. مقاومت دارویی این باکتری به متی‌سیلین که از سال ۱۹۶۱ در بسیاری از نقاط دنیا گزارش شد، باعث گردید که نقش وانکومایسین به‌عنوان آخرین دارو در زنجیره درمان عفونت ناشی از استافیلوکوک آرئوس مورد توجه قرار گیرد.

با توجه به موارد کاهش حساسیت یا مقاومت به وانکومایسین که به ترتیب از سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۲ میلادی گزارش شده است، هدف از این مطالعه بررسی حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد (MIC‌Minimum Inhibitory Concentration-) وانکومایسین در استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران بستری و مقایسه آن با موارد جدا شده از بیماران سرپایی می‌باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی ـ تحلیلی از فروردین ۱۳۸۵ تا مهر ۱۳۸۶، ۲۰۰ نمونه استافیلوکوک آرئوس از نمونه‌های کلینیکی شامل خون، خلط، ادرار و ترشحات سینوس جدا شد. سپس با روش استاندارد شده انتشار از دیسک، ابتدا حساسیت آن به وانکومایسین مورد بررسی قرار گرفت و پس از اندازه‌گیری منطقه ممانعت از رشد، حداقل غلظت ممانعت کنندگی (MIC) وانکومایسین توسط نوارهای E- test تعین شد. نتایج با استفاده از نرم‌افزار SPSS V. ۱۱ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای آنالیز آماری از آزمون t استفاده گردید.

یافته‌ها: در ۱۲۵ استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران بستری، MIC وانکومایسین (g/ml‌m) ۲-۱ میکروگرم در هر میلی‌لیتر و اندازه منطقه عدم رشد وانکومایسین mm‌۱۸-۱۴ بود. در ۷۵ استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیمارن سرپایی، MIC وانکومایسین g/ml‌m۵/۱-۷۵/۰ و�اندازه منطقه عدم رشد و انکومایسین mm۲۰-۱۶ بود.

نتیجه‌گیری: نتیجه کلی حاصل از این مطالعه نشان دهنده افزایش میزان حداقل غلظت ممانعت از رشد وانکومایسین (MIC) در بیماران بستری نسبت به بیماران سرپایی است.

---

  زمینه و هدف: استرپتوکوکوس های گروه B (استرپتوکوکوس آگالاکتیه) یکی از عوامل شایع ایجاد سپسیس و مننژیت در نوزادان و همچنین بیماری های مهاجم در زنان باردار هستند و می‌توانند در بزرگسالان با شرایط زمینه‌ای مانند نقص سیستم ایمنی نیز بیماری ایجاد کنند. کپسول پلی‌ساکاریدی جزء فاکتورهای ویرولانس مهم استرپتوکوکوس آگالاکتیه می‌باشد و این باکتری‌ از طریق آنتی‌ژن‌های کپسولی به ٩ سروتایپ تقسیم می‌شود. توزیع سروتایپ‌های کپسولی بسته به دوره‌های زمانی و مناطق جغرافیایی مختلف، متفاوت می‌باشد . هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی سروتایپ‌های کپسولی استرپتوکوکوس های گروه B جدا شده از نمونه بالینی بیماران بر اساس ژنوتایپینگ گروه ژن‌های کپسولی و تعیین سروتایپ‌های کپسولی شایع این باکتری می‌باشد.

  روش‌کار : در این مطالعه مقطعی- تحلیلی که در مدت ٧ ماه از شهریور ١٣٨٨ لغایت اسفند ١٣٨٨ انجام گردید ٥٠ نمونه استرپتوکوکوس گروه B از نمونه‌های کلینیکی شامل: ادرار، ترشحات واژن، مایع منی و ترشحات مجرا جدا شده و با روش رنگ‌آمیزی گرم، آزمایش کاتالاز، واکنش CAMP و مقاومت به دیسک باسیتراسین ( U ٠٤ / ٠ ) و دیسک SXT مورد شناسایی قرار گرفتند. سپس DNA ژنومی نمونه‌ها با استفاده از کیت استخراج DNA تخلیص گردید و سروتایپ کپسولی با استفاده از روش Multiplex PCR تعیین گردید. برای آنالیز آماری از روش Chi-square استفاده شد . از SPSS V,۱۳ نیز استفاده شد.

  یافته‌ها: در ٥٠ نمونه بالینی استرپتوکوکوس گروه B ، سروتایپ غالب سروتایپ III ٢٥ مورد ( ٥٠ %) و سپس سروتایپ V ٨ مورد ( ١٦ %) بود. سروتایپ‌های بعدی به ترتیب Ia ٧ مورد ( ١٤ %) و II ٧ مورد ( ١٤ %) بودند و سروتایپ‌های Ib ، IV ، VI ، VII و VIII به دست نیامد. ٣ نمونه ( ٦ %) نیز غیرقابل تیپ ‌بندی (Nontypeable) بودند.

  نتیجه‌گیری: نتیجه کلی حاصل از این مطالعه نشان‌دهنده این است که سروتایپ‌های III و V رایج‌ترین سروتایپ‌های کپسولی در میان نمونه‌های بالینی استرپتوکوکوس گروه B در بررسی حاضر بودند.