مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: جایگزینی مری در مواردی همچون آترزی مری نوع Long gap، تنگی‌های شدید ناشی از گاستروازوفاژیال ریفلاکس(GER=Gasteroesophageal reflux) و سوختگی‌های مری با مواد شیمیایی کاربرد دارد. ویژگی‌های جایگزین مناسب باید شامل فونکسیون مناسب، عدم تغییر به بدخیمی(malignancy)، مسیر نسبتا مستقیم، مانع ریفلاکس و با عوارض کمتر باشد. امروزه کماکان از گاستریک تیوب، معده، ژژنوم و کولون برای جایگزینی مری استفاده می‌شود که هر کدام دارای محاسن و معایب خاص خود می‌باشند. استفاده از کولون، به دو روش Isoperistaltic و Antiperistaltic انجام می‌گیرد که روش دوم، عوارض بیش‌تری به همراه دارد. زمان انجام عمل جراحی در آترزی مری در ۶-۳ ماهگی است. تنگی‌های ناشی از سوختگی با مواد شیمیایی و GER هنگامی که بیش از ۱۲ ماه به دیلاتاسیون نیاز داشته باشد و یا طول تنگی بیش از ۵ سانتی‌متر باشد، اندیکاسیون جایگزینی پیدا می‌کند. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج و عوارض اعمال جراحی جایگزینی مری به روشهای مختلف در بیمارستان حضرت علی‌اصغر(ع) و مقایسه آن با نتایج منتشر شده در نشریات جهانی می‌باشد. روش بررسی: پرونده‌های ۱۸ بیمار بستری در بخش جراحی بیمارستان فوق تخصصی اطفال حضرت علی‌اصغر(ع) از خرداد ۱۳۷۵ لغایت مرداد ۱۳۸۳ که تحت انواع عمل‌های جراحی جایگزینی مری قرار گرفته بودند، به صورت گذشته‌نگر مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: از ۱۸ بیمار، ۴ نفر دختر و ۱۴ نفر پسر بودند. حداقل سن زمان عمل جایگزینی در آترزی مری، ۵/۳ ماه و حداکثر سن، ۱۲ ماه بوده است. حداقل سن در سوختگی مری و GER، ۱۵ ماه و حداکثر، ۳۰ ماه بوده است. ۲ مورد با روش Gastric replacement و یک بیمار با روش Gastric tube عمل شدند. اندیکاسیون جراحی در این ۳ بیمار، سوختگی ناشی از مواد شیمیایی و GER بوده است. از ۱۵ بیمار مبتلا به آترزی مری که با روش جایگزینی با colon عمل شدند، در ۹ بیمار، از کولون راست، در ۵ بیمار، از کولون چپ و در یک بیمار از کولون عرضی استفاده شده بود. نتیجه‌گیری: رایج‌ترین عمل جایگزینی مری در کودکان در بیمارستان حضرت علی‌اصغر و مراکز جراحی اطفال دنیا با استفاده از کولون انجام می‌گیرد. جایگزینی مری با کولون با دو روش Isoperistaltic و Antiperistaltic صورت می‌گیرد. روش Isoperistaltic، از morbidity و mortality کمتری برخوردار است. روش Antiperistaltic با عوارض بیش‌تری همراه است. در صورت ناموفق بودن کولون، بهترین جایگزین، استفاده از کامل معده می‌باشد.

  زمینه و هدف : آترزی مری از ناهنجاری‌های شایع مری می‌باشد که اشکال مختلف آن هم به دلیل عوارض تنفسی قبل و بعد از عمل جراحی و هم به دلیل همراهی با سندرم ها و ناهنجاریهای متعدد دیگر اعضاء بدن بیمار را در خطر عوارض جدی کوتاه مدت و بلند مدت قرار می‌دهد که میزان و تنوع این عوارض در مطالعات مختلف متفاوت ذکر شده است. این مطالعه با هدف بررسی ناهنجاریهای همراه و عوارض کوتاه مدت و بلند مدت بیماران مورد عمل جراحی انجام گرفت.

  روش کار : این مطالعه بصورت گذشته نگربر روی بیماران مورد عمل جراحی قرار گرفته از سال ۱۳۷۴ تا ۱۳۸۹در بیمارستان ارجاعی حضرت علی اصغر(ع) تهران انجام شد. ابتدا پرونده کلیه بیماران مربوطه از نظر اطلاعات دموگرافیک، سوابق زایمانی و میزان و نوع عوارض مشاهده شده در طی مدت پیگیری بررسی و سپس با ویزیت مجدد بیماران یا تماس تلفنی وضعیت فعلی سلامت کودک و رشد وزنی وی تا پایان مدت پیگیری ( Fallow up ) مشخص گردید. یافته ها بصورت درصد فراوانی و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۱۶ ارائه گردید.

  یافته‌ها : در طی مدت پیگیری (حداقل ۲ و حداکثر ۵/۱۵سال) ۶۶ بیمار مورد بررسی قرار گرفت که ۳۸ مورد (۵/۵۷%) مونث و ۲۸ مورد (۵/۴۲%) پسر بودند. ۴۲ مورد (۶۴%) با وزن کم در زمان تولد و ۳۳ مورد (۵۰%) نارس بودند,۱۴ نوزاد (۲۳%) نمره آپگار کمتر از ۷ در زمان تولد داشتند. نوع آترزی در ۵۸ مورد (۸۸%) از نوع شایع و فیستول دار بود. ۲۸ مورد (۴۴%) از بیماران ناهنجاری‌های همراه داشتند که شایع‌ترین آنها گوارشی (۱۳ مورد؛ ۲۰%) و سپس قلبی (۱۰ مورد؛ ۱۵%) بود. در ۱۹ بیمار (۲۹%) عوارض تنفسی کوتاه مدت بعد از عمل جراحی بصورت پنومونی آسپیراسیون، پنوموتوراکس، کلاپس ریه و نشت محل آناستوموز رخ داد. پس از ترخیص، عوارض طولانی مدت تنفسی و غیر تنفسی در ۱۳۹ مورد رخ داد. شایع‌ترین آنها انوع پنومونی‌ها، کلاپس ریه، مشکلات دائمی مربوط به ریفلاکس معده، تنگی محل آناستوموز و ویزینگ مداوم بود. ۲۱ مورد از بیماران (۳۱%) فوت نموده و در پیگیری طولانی مدت سایر بیماران، رشد کودک در ۶۲% موارد نرمال بود.

  نتیجه‌گیری : این مطالعه نشان داد که میزان عوارض کوتاه مدت و طولانی مدت پس از عمل این بیماران با نتایج سایر مطالعات همخوانی دارد، با این وجود داشتن پروتکلی که با مشارکت متخصصین رشته های مختلف به منظور کشف هرچه سریعتر مشکلات همراه، استفاده هرچه بیشتر از روشهای تشخیصی مناسب برای تعیین وضعیت آناتومیک و عملکرد ریه و اقدامات مرتبط با پیشگیری و درمان عفونتهای تنفسی و مونیتورینگ رشد آنها ممکن است کیفیت زندگی بیماران را بهبود قابل ملاحظه ای دهد.

زمینه و هدف: هدف میزان بازگشت potency پس از جراحی RRP BNS در مردان فعال از نظر جنسی تا سه ماه اول پس از عمل ۳۸% تا ۶ ماه پس از عمل ۵۴% و تا ۱۸ ماه پس از عمل ۸۶% می باشد. از میان فاکتور های پروگنوستیک سطح سرمی تستوسترون قبل از جراحی موضوع مطالعه ما می‌باشد.

روش کار: تعداد ۳۹ بیمار بین سنین ۴۰ تا ۷۵ سال که کاندیدای مناسب RRP بر اساس معیارهای ورود بودند در طی سال ۱۳۹۱ در بیمارستان شهید هاشهی نژاد وارد مطالعه شدند قبل از عمل سطح سرمی توتال تستوسترون بیماران و میزان Baseline sexual function بر اساس پرسشنامه IIEF تعیین شد. بیماران ۱-۳-۶ ماه پس از عمل مجددا "از نظر Sexual function با پرسشنامه IIEF ارزیابی شدند. معیارهای خروج شامل: مصرف LHRH- Agonist ها قبل یا بعد از عمل، مصرف داروهایی که باعث ED میشوند. بیمارانی که پس از عمل کاندیدای Adjuvant radiotherapy میباشند. بود.

یافته‌ها: نتایج نشان می دهد ۶ ماه بعد از عمل، میزان ED در بیماران بهتر از ۱ یا سه ماه بعد از عمل شده بود. در مقایسه ED قبل از عمل بین دو گروه با تستوترون کمتر و بالاتر از ۴، تفاوت معنی داری میان دو گروه مشاهده نشد. در بررسی ED یک، سه و شش ماه پس از عمل در دو گروه تفاوت معنی داری میان دو گروه مشاهده نشد. هم چنین در بررسی سایر متغیر ها از قبیل BMI، نمره گلیسون نیز ارتباط معنی داری با شیوع ED مشاهده نشد.

نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر، سطح تستوسترون سرم قبل از عمل به صورت یک فاکتور پروگنوستیک مستقل هم گام با فاکتورهایی مثل سن، میزان Potency پایه و نوع عمل Bilateral nerve sparing در پیش بینی ED پس از عمل جراحی RRP نقش ندارد.

آمیوتروفیک لترال اسکلروز (ALS-Amyotrophic Lateral Sclerosis) یک بیماری پپشرونده نورودژنراتیواست که در آن به علت تخریب نورون‌های حرکتی بیمار دچار ضعف و آتروفی عضلانی فزاینده و کاهش وزن می‌شود. در این بیماری  علائم درگیری نورون محرکه فوقانی و هم تحتانی (Upper and Lower Motor Neuron) به شکل همزمان دیده می‌شود. طیف وسیع تظاهرات آتیپیک ALS  می‌تواند منجر به بررسی‌های پرهزینه و تاخیر بیمورد در تشخیص  گردد. گاها در  MRI مغز بیماران ALS ضایعات متعدد ماده‌ی سفید (White matter) دیده می‌شود. در بعضی از موارد نیز الیگوکلونال باند (OCB- Oligoclonal Bands) در مایع مغزی نخاعی (CSF- Cerebrospinal Fluid) مثبت است. علائم Upper motor neuron، ضایعات ماده سفید مغز و الیگوکلونال باند مثبت در CSF می‌تواند باعث اشتباه گرفتن ALS با مالتیپل اسکلروز (Multiple Sclerosis- MS) شود. همچنین بعضی از علائم ALS مشابه واسکولیت‌های درگیر کننده‌ی سیستم مرکزی عصبی (CNS- Central Nervous System) است. ما یک مورد ALS در یک مرد ۴۸ ساله را گزارش می‌کنیم که با علائم دی پارزی  اسپاستیک پیشرونده‌ی تحت حاد و ضایعات White  matter  مغز با ظن اولیه‌ی MS و واسکولوپاتی CNS  تحت پیگیری قرار گرفته بود.