دکتر عباس کاظمی‌آشتیانی، دکتر احمد توسلی اشرفی،
جلد ۹، شماره ۲۹ - ( ۹-۱۳۸۱ )
چکیده
شکستگی ناحیه کندیل استخوان فک تحتانی نسبتاً شایع می‌باشد. به علت عوارض دراز مدت این نوع شکستگی از جمله اختلال در حرکات مفصل فکی گیجگاهی (TMJ)، آنکیلوز و مشکلات ارتوگناتیک درمان صحیح این گونه شکستگیها از اهمیت زیادی برخوردار است. ارتباط با نحوه درمان این شکستگیها بصورت بسته یا باز (روش جراحی). همچنان اختلاف نظر وجود دارد. طی فاصله سالهای ۱۳۷۹-۱۳۷۱، ۳۳۱ مورد شکستگی فک تحتانی در ۲۰۴ بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد، ۶۹ بیمار دچار ۸۱ مورد شکستگی کندیل ( به تنهایی یا همراه با سایر شکستگیهای استخوان فک تحتانی و صورت) بودند. نیز ۵۷ بیمار (۸۳%) شکستگی یکطرفه و ۱۲ بیمار (۱۷%) شکستگی دو طرفه کندیل داشتند. اکثر بیماران (۵۴%) در اثر سوانح اتومبیل یا موتور سیکلت دچار آسیب فک تحتانی شده بودند. از بیماران فوق، ۵۴ نفر (۷۸%) به روش بسته و با کمک فیکساسیون بین فک فوقانی و تحتانی و ۱۲ نفر (۱۷%) به روش جراحی باز و فیکساسیون با پیچ و پلاک و دوره کوتاهی از فیکساسیون بین فکی (IMF) درمان گردیدند. در این مطالعه اندیکاسیون جراحی باز در موارد جابجایی شدید طرفی (به طرف خارج) و یا جابجایی شدید قطعات شکسته بود. دو بیمار نیز بدون هیچ گونه مداخله و بصورت تحت نظر درمان شدند. بیماران بین ۶ ماه تا ۵ سال (بطور متوسط ۵/۲ سال) پیگیری شدند. کلیه بیماران در هر دو روش قادر به بازکردن دهان بیش از ۴ سانتیمتر بودند. عوارض عمل جراحی شامل فلج موقتی عصب صورتی، شاخه مارژینال ماندیبولر (۵ مورد) و عفونت (۱ مورد) بود. نتایج این مطالعه (از نظر نتیجه درمان و عوارض) تفاوت چندانی را بین روشهای درمانی باز و بسته نشان نداد. بنابراین در اکثر موارد شکستگیهای کندیل، روش درمان بصورت بسته توصیه می‌شود و روش جراحی باز ـ با توجه به خطرات و عوارض بالقوه آن ـ فقط در موارد شکستگی همراه با جابجایی شدید که نمی‌توان آنرا با روش بسته بدرستی جااندازی نمود، توصیه می‌گردد
