زمینه و هدف: کچلی پا یکی از شایع‌ترین عفونت‌های قارچی در انسان می‌باشد. از آنجایی که احتمالا شرایط مرطوب باعث افزایش رشد قارچ می‌شود، نقش استخرهای شنا در ایجاد عفونت‌های درماتوفیتی پا بخوبی شناخته شده است. از آنجایی که استخرهای شنا از مهم‌ترین مکان‌ها برای شعله‌ور شدن علائم بالینی در موارد بدون علامت و نیز انتشار عفونت می‌باشند وباتوجه به اینکه درمان کچلی پا مستلزم صرف زمان و هزینه قابل توجهی است، بهتر است که در پیشگیری از بروز آن تلاش شود. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران انجام شد وضمناً با شناسایی افراد مبتلا و معرفی آن‌ها به مراکز درمانی، در جهت پیشگیری از بیماری نیز قدمی برداشته شد.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که از تیر تا آذر ماه سال ۱۳۸۶ انجام شد، با مراجعه به ۱۰ استخر که به شکل تصادفی از استخرهای غرب شهر تهران انتخاب شده بودند، پا و شکاف بین انگشتان هر دو پای ۲۵۰۰ شناگر ثابت این استخرها (شناگرانی که حداقل یک بار در هفته از این استخرها استفاده می‌کردند)، توسط متخصص پوست معاینه و از ضایعات مشکوک به کچلی پا نمونه گرفته شد و جهت تهیه اسمیر مستقیم و کشت به آزمایشگاه قارچ‌شناسی ارسال شد.
یافته‌ها: از ۲۵۰۰ شناگر معاینه شده (۱۸۵۰ نفر مرد و ۶۵۰ نفر زن)، با محدوده سنی ۷۰–۵ سال، ۱۶ نفر (۶۴/۰%) شامل ۱۲ مورد شناگر مرد (۶۵/۰%) و ۴ مورد شناگر زن (۶۲/۰%)، کشت مثبت برای درماتوفیت داشتند. شایع‌ترین محدوده سنی ابتلا، ۵۵–۴۶ سال بود. شایع‌ترین درماتوفیت‌های مسؤول، اپیدرموفیتون فلوکوزرم
۸ مورد (۵۰%)، تریکوفیتون منتاگروفیت (نوع بین انگشتی) ۴ مورد (۲۵%) و تریکوفیتون روبروم ۴ مورد (۲۵%) بودند. سایر ارگانیسم‌هایی که از ضایعات مشکوک نمونه‌برداری شده، در محیط کشت رشد کردند شامل کاندیدا، کورینه باکتریوم می‌نی تیسیموم، آسپرژیلوس نیجر، باکتری و ساپروفیت بودند.
نتیجه‌گیری: درمطالعه حاضر، کچلی پا در شناگران شایع نبود.
