زمینه و هدف: هدف تحقیق، ارزیابی اثر حمل کوله پشتی با اوزان مختلف بر تغییرات الکترومایوگرافی عضلات اندام تحتانی حین راه رفتن در دانشآموزان پسر مقطع ابتدایی بود.
روش کار: ۱۵ دانش آموز پسر مقطع ابتدایی ۹ تا ۱۱ سال به صورت در دسترس انتخاب شدند. آزمودنیها به مدت ۲۰ دقیقه با سرعت ۱/۱ با حمل کوله هایی معادل صفر، ۱۰، ۱۵ و ۲۰ درصد وزن بدن بر روی تردمیل راه رفتند. در حین راه رفتن بر روی تردمیل ، فعالیت عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، دوقلوی داخلی و درشت نئی قدامی به مدت ۱۰ ثانیه هر پنج دقیقه یکبار و در مجموع ۴ بار ثبت شد. داده ها با ANOVA با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد (۰۵/۰p<).
یافتهها: نتایج آزمون های حمل بار نشان داد فعالیت عضلات راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسر رانی و دوقلوی داخلی به موازات افزایش وزن کوله پشتی به طور معنی داری افزایش پیدا کرد، اما تغییری در فعالیت عضله درشت نئی قدامی مشاهده نشد. همچنین میانه فرکانس عضلات راست رانی، پهن خارجی، دوسررانی و دوقلوی داخلی به موازات افزایش وزن کوله به طور معنی دار کاهش پیدا کرد که نشان می هد عضلات فوق الذکر به موازات افزایش وزن کوله پشتی دچار خستگی عضلانی شده اند ، اما تغییری در میانه فرکانس عضلات پهن داخلی و درشت نئی قدامی مشاهده نشد که نشان میدهد به موازات افزایش وزن کوله پشتی در این دو عضله خستگی عضلانی صورت نگرفته است است.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج میتوان گرفت که تلاش عضلانی بیشتر با اضافه شدن بار کوله، منجر به افزایش فعالیت عضلانی و در نتیجه خستگی عضلات اندام تحتانی و درنهایت موجب افزایش ریسک آسیب هنگام حمل بار میشود.
