زمینه و هدف: امروزه سی تی اسکن یکی از مدالیته‌های روتین برای تشخیص شکستگی‌های لگن گردیده است اما سوالی که تاکنون پاسخی برای آن داده نشده این است که آیا سی تی اسکن می‌تواند روش درمانی این شکستگی‌ها را تغییر دهد؟
روش کار: ابتدا رادیوگرافی‌های ۱۰۰ بیمار دچار شکستگی لگن توسط یک متخصص ارتوپدی بررسی گردید و نوع شکستگی بر اساس طبقه بندی یانگ و برگس مشخص و پلان درمانی (جراحی یا غیرجراحی) برای بیمار تعیین شد. سه ماه بعد همان رادیوگرافی ها به همراه سی تی اسکن به همان پزشک داده شدند و مجدداً نوع و درمان شکستگی مشخص گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۲ تحت ارزیابی آماری قرار گرفتند.
یافته‌ها: شایع‌ترین آسیب در رادیوگرافی و سی تی اسکن شکستگی راموس‌های پوبیس بود. نادرترین آسیب با رادیوگرافی شکستگی ایلیوم و با سی تی اسکن دیاستاز سمفیز پوبیس بود. سی تی اسکن در تشخیص شکستگی‌های ساکروم و کرسنتت ایلیوم از رادیوگرافی دقیق‌تر می‌باشد (۰۰۰/۰p=) ولی در طبقه‌بندی نوع شکستگی اختلاف آماری مشاهده نشد. درمان با رادیوگرافی در ۶۳ مورد غیرجراحی و در ۳۷ مورد جراحی پیشنهاد شد که با اضافه شدن سی تی اسکن ۶۹ مورد غیرجراحی و ۳۱ مورد جراحی تعیین گردید که اختلاف آن معنی‌دار نبود.
نتیجه‌گیری: هرچند سی تی اسکن در تشخیص خطوط شکستگی دقت بالاتری ارائه می‌دهد اما روش درمانی بیمار را تغییر نمی‌دهد.
