مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: افراد مبتلا به ناهنجاری‌های مادرزادی کلیه، استعداد بیش‌تری برای تشکیل شدن سنگ در کلیه داشته و شانس دفع سنگ در آنها نیز کمتر می‌باشد. درمان سنگ این گونه کلیه‌ها به روش پرکوتانئوس، به علت آناتومی خاص آنها در ناحیه خلف صفاق، مورد بحث و جدل است. بنابراین در این مطالعه، میزان تأثیر و بی‌خطر بودن این روش جراحی کم تهاجمی، در بیماران مبتلا به ناهنجاری‌های مادرزادی کلیه ارزیابی شد. روش بررسی: تعداد ۱۵ بیمار دارای سنگ در کلیه‌های با ناهنجاری مادرزادی، تحت عمل جراحی PCNL(Percutaneous nephrolithotomy) قرار گرفتند. متوسط سن آنها، ۸/۳۴ سال بود. ۸ نفر از آنها، مرد بودند. اطلاعات مربوط به نوع ناهنجاری کلیه، اندازه سنگ، محل ایجاد مسیر، تعداد مسیر ایجاد شده، میزان عاری شدن از سنگ، میزان عوارض جراحی، نیاز به تزریق خون و موارد نیاز به تکرار جراحی (RePCNL=Repeat percutaneous nephrolithotomy) جمع‌آوری شد و مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: بیش‌تر بیماران(۷ نفر)، کلیه نعل اسبی داشتند، ۲ مورد، کلیه نابجای لگنی و ۶ نفر دیگر، کلیه‌های بدچرخیده و مینیاتوری داشتند. مسیر نفروستومی در ۳/۵۳% موارد، از محل پل فوقانی، در ۳/۳۳% موارد، از پل تحتانی و در ۳/۱۳% موارد نیز، از طریق پل میانی ایجاد شد. فقط در ۲ بیمار از دو مسیر استفاده شد. ۳ نفر به تکرار جراحی نیاز پیدا کردند. ۲ مورد آسیب به پلور گزارش گردید که تحت درمان نگهدارنده قرار گرفتند. هیچ یک از بیماران به انتقال خون نیاز پیدا نکردند. پس از یک یا دو بار جراحی، میزان عاری شدن کامل از سنگ، ۸۷% و عاری شدن نسبی، ۱۳% بود. نتیجه‌گیری: روش PCNL در درمان سنگ کلیه بیماران مبتلا به ناهنجاری‌های کلیوی، مورد بحث بوده و اغلب نیاز به دستیابی از طریق پل فوقانی می‌باشد. میزان موفقیت بالا و عوارض کم، نشانگر آنست که این روش جراحی کمتر تهاجمی، یک روش موثر و مطمئن برای درمان این گروه از بیماران مشکل می‌باشد.

زمینه و هدف: میاستنی گراویس نوعی اختلال خود ایمنی است که به طور اساسی در اثر آنتی بادی‌های ضد رسپتور استیل کولین در محل اتصال عصب به عضله ایجاد شده و کاهش رسپتورهای مذکور سبب اختلال در انتقال نوروترانسمیتر و خستگی و ضعف عضلانی می‌شود. این آنتی بادی در تمام بیماران تشخیص داده نمی‌شود و بررسی‌های الکتروفیزیولوژیک برای تشخیص برخی از این بیماران ضروری است. در این مطالعه نتایج آزمایش‌های  سرولوژیک و الکتروفیزیولوژیک در بیماران مبتلا به میاستنی گراویس بررسی شده است.

روش کار: یک صد و دوازده بیمار وارد یک مطالعه مقطعی شدند. سطح سرمی آنتی بادی‌های ضد رسپتور استیل کولین اندازه گیری و آزمون  Repetitive nerve stimulation (RNS) انجام شد. شیوع موارد مثبت آنتی بادی و موارد غیر طبیعی RNS و ارتباط میان این دو تعیین شد.

یافته‌ها: ۳۰ بیمار مذکر (۸/۲۶%) و ۸۲ بیمار مونث (۲/۷۳%) و میانگین سنی بیماران ۴/۱۵±۶/۳۷ سال بود. در ۷۱ بیمار (۴/۶۳%) آنتی بادی علیه رسپتور استیل کولین مثبت و در ۴۱ بیمار (۶/۳۶%) منفی بود. آزمون RNS در ۱۰۱ بیمار انجام شده بود که در ۷۴ نفر (۷۳,۳%) RNS غیر طبیعی و ۲۷ نفر (۲۶,۷%) RNS طبیعی گزارش شد. در بیماران سروپوزیتیو در ۴/۸۴% و در بیماران سرونگاتیو در ۷/۵۳% موارد RNS غیر طبیعی بود (۰۰۱/۰=p).

نتیجه گیری: میان یافته‌های سرولوژیک و الکتروفیزیولوژیک در بیماران مبتلا به میاستنی گراویس رابطه معنی داری وجود دارد و آزمون‌های الکتروفیزیولوژیک در کنار آزمون‌های سرولوژیک می ‌تواند سبب افزایش دقت تشخیص میاستنی گراویس گردد.