مقدمه: از عوامل نروتروفیک مؤثر در پاتوژنز مولتیپل اسکلروزیس، عوامل رشد عصبی (
NGF) و نروتروفیک مشتق از سلول های گلیال (
GDNF) می باشند. با این حال، شدت تمرین در آب بر روی عوامل
NGF و
GDNF در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس کمتر شناخته شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر ۸ هفته تمرین در آب با دو شدت مختلف (شدت پایین در مقابل شدت بالا) بر روی سطوح سرمی
NGF و
GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بود.
روش ها: در یک مطالعه نیمه تجربی، ۳۵ زن مبتلا به موالتیپل اسکروزیس از نوع
RR (۳
EDSS<، شاخص توده بدنی: ۲۲/۳±۰۳/۲۷) بصورت تصادفی در سه گروه تمرین در آب با شدت پایین (
LI، ۱۰ نفر)، گروه تمرین در آب با شدت بالا (
HI، ۱۴ نفر) و یا گروه کنترل (۱۱ نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل تمرین هوازی در آب با شدت پایین (۷۰%-۵۰% ضربان قلب ذخیره بیشینه) یا شدت بالا (۸۵%-۷۰% ضربان قلب ذخیره بیشینه) با حجم برابر، ۳ بار در هفته ، ۳۰ تا ۶۰ دقیقه در هر جلسه برای مدت ۸ هفته بود. از گروه کنترل خواسته شده الگوی زندگی روزمره طبیعی خود را در طول مدت مطالعه حفظ کنند. سطوح سرمی
NGF و
GDNF در حالت پایه و در پایان مطالعه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: پس از ۸ هفته تمرین در آب، سطوح سرمی
NGF و
GDNF به ترتیب ۱۸% و ۱۶% در گروه شدت پایین (۰۵/۰
p<) و ۸% و ۱۳% در گروه با شدت بالا افزایش یافت. با این حال، هر دو گروه بهبود مشابهی در عوامل نروتروفیک نشان دادند و هیچ تفاوت معناداری بین گروه ها وجود ندشت.
نتیجه گیری: این نتایج پیشنهاد می کند که مولتیپل اسکلروزیس می تواند منجر به کاهش سطوح سرمی نروتروفیک شود. به عبارت دیگر، تمرین در آب در دو دامنه با شدت های ۷۰%-۵۰% و ۸۵%-۷۰% ضربان قلب ذخیره بیشینه می تواند سطوح سرمی
NGF و
GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بطور یکسان بهبود بخشد.
