مجله علوم پزشکی رازی

هدف از این مطالعه مقایسه میزان بروز سندرم دیسترس تنفسی( RDS ) در نوزادان نارسی که طی ۲۴ ساعت اول پس از تجویز دگزامتازون به مادر متولد شده بودند، با نوزادان مادرانی که دگزامتازون دریافت نکرده بودند، بوده است این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی( Clinical trial ) روی زنان حامله‌ای که در فاصله زمانی مهرماه ۱۳۷۸ تا مهرماه ۱۳۷۹ در بیمارستان شهید اکبرآبادی بستری شده بودند، انجام شد. این بیماران حاملگی ۳۶-۳۰ هفته داشتند و علت مراجعه آن‌ها دردهای زایمانی بود. در بیماران گروه مورد، دگزامتازون به میزان ۵ میلی‌گرم عضلانی هر ۱۲ ساعت تزریق شد و بیماران گروه شاهد دارویی دریافت نکردند. جهت این بررسی ۱۰۰ بیمار که قبل از پایان ۲۴ ساعت از اولین تزریق دگزامتازون زایمان کردند(گروه مورد) و ۷۰ بیمار که قبل از پایان ۲۴ ساعت از زمان بستری زایمان کرده بودند و دگزامتازون دریافت نکرده بودند(گروه شاهد) انتخاب شده و نوزاد آن‌ها از نظر میزان بروز RDS مورد مقایسه قرار گرفت. هم‌چنین رابطه میزان بروز RDS با جنس نوزاد و شیوه زایمان بررسی شد که براساس نتایج به دست آمده نسبت ابتلا نوزادان به RDS در گروه دگزامتازون ۱۵% و در گروه شاهد ۱/۲۷% بود و این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بوده است(۰۵/۰ P< ). این نسبت برای نوزادان با سن حاملگی ۶/۳۱-۳۰ هفته، ۹/۱۸% در مقابل ۳۵%(۰۰۱/۰= P ) و در نوزادان ۶/۳۳-۳۲ هفته، ۳/۱۴% در مقابل ۷/۳۰%(۰۰۱/۰= P ) و در نوزادان ۳۶-۳۴ هفته، ۷/۱۰% در مقابل ۷/۱۶%(۰۰۴/۰= P ) به دست آمد که اختلاف در تمام سنین حاملگی معنی‌دار بود. در هر دو گروه، نوزادان پسر(۰۰۱/۰= P ) و نوزادان متولد شده به روش سزارین بیش‌تر به RDS مبتلا شده بودند(۰۰۵/۰= P ). با توجه به نتایج به دست آمده، حتی در مواردی که انتظار تولد در زمانی کم‌تر از ۲۴ ساعت از شروع دگزامتازون پیش‌بینی می‌شود، تجویز آن توصیه می‌گردد.

زمینه و هدف: سینوزیت مزمن از بیماری‌های شایع و مزمن دوران کودکی بوده که می‌تواند عوارض زیادی بر جای بگذارد. ریسک فاکتورهای زیادی برای آن در نظر گرفته شده است که یکی از مهم‌ترین آن‌ها اختلالات آلرژیک می‌باشد. نقش اختلالات آلرژیک درسینوزیت مزمن در حال حاضربه طور کامل مشخص نیست. همچنین تا کنون مطالعه جامعی در این باب در کشورمان انجام نشده است. لذا، در این مطالعه سعی شده است که شیوع اختلالات آلرژیک در کودکان مبتلا به سینوزیت مزمن بررسی شود.

روش کار: این مطالعه مقطعی بر روی کودکان ۱۴-۳ ساله (میانگین سنی ٩/٢-/+ ٩٨/٦) که با علائم و نشانه‌های سینوزیت مزمن به درمانگاه‌های عفونی و ایمونولوژی بیمارستان کودکان امیرکلا در سال ۹۱-۱۳۹۰ مراجعه نمودند، انجام شده است. حجم نمونه ١٢٠ نفر در نظر گرفته شده بود و نمونه‌گیری به روش تصادفی ساده انجام شد. افراد بر حسب سن به سه گروه (الف: ٤-١ سال، ب: ٩-٥ سال و ج: ١٤-١٠ سال) تقسیم شدند. اطلاعات توسط پرسش نامه جمع‌آوری شد و توسط نرم افزارآماری SPSS ۲۰ و آزمون های آماری مناسب (T-test, Chi square) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: فراوانی کودکان مبتلا به سینوزیت مزمن در هر گروه سنی مشخص گردید که به ترتیب: گروه الف فراوانی ٣١ (٨/٢٥%)، گروه ب فراوانی ٦٧ (٨/۵٥%) و گروه ج فراوانی ٢٢ نفر (٣/١٨%) داشته است. در کل بیماران ٧٩ پسر (٨/٦٥%) و ٤١ نفر دختر (٢/٣٤%) بوده‌اند. توزیع فصل در این مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفت که به ترتیب: فصل بهار ٣١(٨/٢٥%)، فصل تابستان ١٦ (٣/١٣%)، پاییز ٣٧(٨/٣٠%) و زمستان ٣٦(٣٠%) بوده است. شیوع رینیت آلرژیک در کل جمعیت ٣٠%، شیوع آسم ٥/١٧% و شیوع درماتیت آتوپیک ٠ % بوده است. شیوع کلی اختلالات آلرژیک ٦٦/٣٦% بوده است که در این میان ٨٣/١٠% از کل جمعیت همزمان مبتلا به آسم و رینیت آلرژیک و ٨٣/٢٥% یک اختلال آلرژیک داشته‌اند. ارتباط معناداری بین آسم و سن، جنس و فصل وجود نداشته است. (۰۵/۰p>) به دست آمد. رابطه بین رینیت آلرژیک و فاکتورهای نام برده نیز بی‌معنی بوده است.

نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فراوانی سینوزیت مزمن در گروه سنی ٩-٥ سال، جنس مذکر و فصل پاییز بیشتر بوده است. همچنین در میان اختلالات آلرژیک، رینیت آلرژیک بیشترین شیوع را داشته است و مقام دوم مربوط به آسم بوده است. به نظر می‌رسد تشخیص و درمان این بیماری‌ها می‌تواند در پیش‌گیری از ایجاد سینوزیت مزمن مفید باشد.