برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

Research code: 7736
Ethics code: IR.MAZUMS.REC.1399.7736
Clinical trials code: IR.MAZUMS.REC.1399.7736

XML English Abstract Print


1. استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران. ، Z_hch@pnu.ac.ir
چکیده:   (580 مشاهده)
زمینه و هدف: با وجود اثرات مثبت فعالیت ورزشی در کاهش وزن، هنوز جای سوال است که تمرین با چه شدتی می‌تواند بیشترین تاثیر را اگر با رژیم غذایی همراه شود، بگذارد. هدف از این پژوهش تاثیر تمرین هوازی با دو شدت بالا و متوسط به همراه مکمل قهوه سبز بر شاخص‌های قندی و مایونکتین زنان چاق غیرفعال بود.
روش کار: در این پژوهش نیمه‌تجربی، تعداد 72 زن چاق با دامنه سنی 5±25 سال و شاخص توده بدنی5±30 کیلوگرم/مترمربع به‌صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به 6 گروه 12 نفری شامل گروه تمرین هوازی با شدت بالا(HIT)، تمرین هوازی با شدت متوسط (MIT)، تمرین هوازی با شدت بالا/ قهوه سبز، تمرین هوازی با شدت متوسط/قهوه سبز، مکمل قهوه سبز و کنترل تقسیم شدند. تمرین با شدت متوسط شامل حرکات ایروبیک با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه و تمرین در گروه با شدت بالا شامل حرکات ایروبیک با شدت 80 تا 90 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه بود. تمرینات طی هشت هفته با تکرار سه روز در هفته انجام شد. قهوه سبز هم روزانه قبل از شام به میزان 400 میلی‌گرم مصرف شد. 24 ساعت قبل از اولین جلسه تمرین و 48 ساعت پس از آخرین تمرین، نمونه خونی در حالت ناشتا گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های تحلیل کوواریانس در سطح 05/0 p< استفاده شد. یافته‌ها: سطوح مایونکتین، انسولین در گروه‌های تمرین هوازی با هر دو شدت نسبت به پیش از تمرین و نسبت به گروه مکمل قهوه سبز، افزایش معنی‌داری یافت (05/0p<). نتیجه‌گیری: ترکیب تمرین هوازی و مکمل‌یاری قهوه سبز با افزایش مایوکاین‌هایی مانند مایونکتین، علاوه بر کاهش وزن، باعث بهبود عمل انسولین و کاهش مقاومت به انسولین می‌شود. اما اجرای تمرین هوازی با شدت بالا همراه با مکمل در مقایسه با تمرین هوازی با شدت متوسط همراه با مکمل، باعث بهبود بیشتری در عملکرد انسولین شد.

 
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: فیزیولوژی ورزش

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.