Research code: این مقاله برگرفته از رساله دکتری میباشد
Ethics code: IR.IAU.SARI.REC.1399.154
Clinical trials code: IRCT20210407050888N1
گروه روانشناسی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران. ، abasighodrat@gmail.com
چکیده: (686 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روانشناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن بود.
روش و مواد: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و مرحله پیگیری با یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش زنان سنین 18 تا 40 سال شهر تهران بود که در سال 1401 به کلینیک چاقی حکیم مراجعه کرده بودند. به منظور انجام پژوهش 30 نفر از افراد جامعه مذکور به شیوه در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به گروه آزمایش و گروه گواه تقسیم شدند (هر گروه 15 نفر). مداخله درمانی به مدت 8 جلسه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه 26 EAT-(گارنر وکارفینکل، 1982) با 26 گویه برای مقیاس اختلال خوردن، پرسشنامه (21- DASS) لاویبوند با 21 گویه برای مقیاس پریشانی روانشناختی، پرسشنامه (راسل، پیلوا و کورتونا، 1980) با 20 گویه برای مقیاس انزوای اجتماعی بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. گروه آزمایش تحت آموزش درمان متمرکز بر شفقت به مدت 8 جلسه 60 دقیقه ای قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. دادهها با استفاده از روش تحلیل اندازه گیری مکرر و با نرمافزار spss.22 تحلیل شد.
یافتهها در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی از 20/49 (82/7) در پیش آزمون به 86/46 (79/7) در پس آزمون کاهش یافت ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی در پیش آزمون 26/50 (18/8) و در پس آزمون 06/50(11/8) بود که تفاوتی نداشت. همچنین در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) پریشانی روانشناختی در پیش آزمون برابر با 40/64 (31/7) بود که در پس آزمون به 06/62 (20/7)کاهش یافت ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) پریشانی روانشناختی در پیش آزمون 46/64 (95/8) و در مرحله پس آزمون 33/65 (62/8) بدست آمد.
نتیجهگیری: درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روانشناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن اثربخش بود.
روش و مواد: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و مرحله پیگیری با یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش زنان سنین 18 تا 40 سال شهر تهران بود که در سال 1401 به کلینیک چاقی حکیم مراجعه کرده بودند. به منظور انجام پژوهش 30 نفر از افراد جامعه مذکور به شیوه در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به گروه آزمایش و گروه گواه تقسیم شدند (هر گروه 15 نفر). مداخله درمانی به مدت 8 جلسه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه 26 EAT-(گارنر وکارفینکل، 1982) با 26 گویه برای مقیاس اختلال خوردن، پرسشنامه (21- DASS) لاویبوند با 21 گویه برای مقیاس پریشانی روانشناختی، پرسشنامه (راسل، پیلوا و کورتونا، 1980) با 20 گویه برای مقیاس انزوای اجتماعی بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. گروه آزمایش تحت آموزش درمان متمرکز بر شفقت به مدت 8 جلسه 60 دقیقه ای قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. دادهها با استفاده از روش تحلیل اندازه گیری مکرر و با نرمافزار spss.22 تحلیل شد.
یافتهها در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی از 20/49 (82/7) در پیش آزمون به 86/46 (79/7) در پس آزمون کاهش یافت ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی در پیش آزمون 26/50 (18/8) و در پس آزمون 06/50(11/8) بود که تفاوتی نداشت. همچنین در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) پریشانی روانشناختی در پیش آزمون برابر با 40/64 (31/7) بود که در پس آزمون به 06/62 (20/7)کاهش یافت ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) پریشانی روانشناختی در پیش آزمون 46/64 (95/8) و در مرحله پس آزمون 33/65 (62/8) بدست آمد.
نتیجهگیری: درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روانشناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن اثربخش بود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |