جلد 31، شماره 1 - ( 1-1403 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 12-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: این مقاله برگرفته از رساله دکتری میباشد
Ethics code: IR.IAU.SARI.REC.1399.154
Clinical trials code: IRCT20210407050888N1
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Karimi ah S A, Abbasi G, Ghanadzadegan H. The Effectiveness of Compassion-Focused Therapy on Social Isolation and Psychological Distress in People with Binge Eating Disorder. RJMS 2024; 31 (1) :1-12
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8484-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8484-fa.html
کریمی آه سید علی اکبر، عباسی قدرت اله، قنادزادگان حسینعلی. اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روان شناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن. مجله علوم پزشکی رازی. 1403; 31 (1) :1-12
دانشیار، گروه روانشناسی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران ، abasighodrat@gmail.com
چکیده: (1223 مشاهده)
زمینه و هدف: از جمله اختلالات شایع در بین مردم جوامع در حال گسترش، اختلال خوردن می باشد که خود به صورت مستقیم و غیر مستقیم سلامت روان و جسم فرد را مورد تهدید قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روان شناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن بود.
روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و مرحله پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش زنان سنین 18 تا 40 سال شهر تهران بود. پس از انتخاب نمونه بر اساس معیار های ورود و خروج مداخله درمانی به مدت 8 جلسه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزارها شامل، پرسش نامه 26 EAT (گارنر وکارفینکل، 1982) پرسش نامه پریشانی روانی (21- DASS) ، پرسش نامه مقیاس انزوای اجتماعی (راسل، پیلوا و کورتونا، 1980) بود. دادهها با استفاده از روش تحلیل اندازه گیری مکرر و با نرمافزار SPSS.22 تحلیل شد.
یافتهها: در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی از 20/49 (82/7) در پیش آزمون به 86/46 (79/7) در پس آزمون کاهش یافت، ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی در پیش آزمون 26/50 (18/8) و در پس آزمون 06/50 (11/8) بود که تفاوتی نداشت. همچنین در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) پریشانی روان شناختی در پیش آزمون برابر با 40/64 (31/7) بود که در پس آزمون به 06/62 (20/7) کاهش یافت، ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) پریشانی روان شناختی در پیش آزمون 46/64 (95/8) و در مرحله پس آزمون 33/65 (62/8) به دست آمد.
نتیجهگیری: درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روان شناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن اثربخش بود.
روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و مرحله پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش زنان سنین 18 تا 40 سال شهر تهران بود. پس از انتخاب نمونه بر اساس معیار های ورود و خروج مداخله درمانی به مدت 8 جلسه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزارها شامل، پرسش نامه 26 EAT (گارنر وکارفینکل، 1982) پرسش نامه پریشانی روانی (21- DASS) ، پرسش نامه مقیاس انزوای اجتماعی (راسل، پیلوا و کورتونا، 1980) بود. دادهها با استفاده از روش تحلیل اندازه گیری مکرر و با نرمافزار SPSS.22 تحلیل شد.
یافتهها: در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی از 20/49 (82/7) در پیش آزمون به 86/46 (79/7) در پس آزمون کاهش یافت، ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی در پیش آزمون 26/50 (18/8) و در پس آزمون 06/50 (11/8) بود که تفاوتی نداشت. همچنین در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) پریشانی روان شناختی در پیش آزمون برابر با 40/64 (31/7) بود که در پس آزمون به 06/62 (20/7) کاهش یافت، ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) پریشانی روان شناختی در پیش آزمون 46/64 (95/8) و در مرحله پس آزمون 33/65 (62/8) به دست آمد.
نتیجهگیری: درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی و پریشانی روان شناختی افراد مبتلا به اختلال خوردن اثربخش بود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
