جلد 30، شماره 7 - ( 7-1402 )                   جلد 30 شماره 7 صفحات 13-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

Research code: REC.1401.016
Ethics code: IR.IAU.BOJNOURD.REC.1401.016
Clinical trials code: REC.1401.016


XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Razmara M, Jajarmi M, Doustkam M. Comparing the Effectiveness of Couple Therapy Based on Acceptance and Commitment ACT and Schema Therapy ST in Improving Emotional Literacy, Emotional Expression and Differentiation in Couples with Marital Distress. RJMS 2023; 30 (7) :1-13
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8116-fa.html
رزم آرا مرتضی، جاجرمی محمود، دوست کام محسن. مقایسه اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد ACT و طرحواره درمانی ST در بهبود سواد عاطفی، ابرازگری هیجانی و تمایز یافتگی در زوج های با دلزدگی زناشویی. مجله علوم پزشکی رازی. 1402; 30 (7) :1-13

URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8116-fa.html


استادیار، گروه روان شناسی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران ، mahmoud.jajarmi@gmail.com
چکیده:   (755 مشاهده)
زمینه و هدف: دلزدگی زناشویی از جمله مؤلفه­های مهم در روابط زوجین است که وجود آن موجب بروز اثرات منفی بر زوجین و خانواده می شود. در این میان درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به عنوان یک درمان موج نو و طرحواره درمانی به عنوان درمانی که تلفیقی از درمان های دیگر می باشد، با هدف قرار دادن زمینه های هیجانی، شناختی و رفتاری در مشکلات ارتباطی زوجین، به حل مشکلات انها می پردازند. از این‌رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی بر بهبود ابراز هیجانی، خودمتمایزسازی و سواد عاطفی زوجین با دلزدگی زناشویی بپردازد.
روش کار: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. به این منظور تعداد 30 زوج که به مرکز مشاوره آستان مهر مشهد در بهار سال 1401 مراجعه نمودند با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، طرحواره درمانی و کنترل گماشته شدند. مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز، پرسشنامه ابرازگری هیجان، پرسشنامه تمایزخود و پرسشنامه سواد عاطفی در دو مقطع پیش­آزمون، پس­آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. افراد گروه­های آزمایش در جلسات درمان (هر جلسه90 دقیقه) شرکت کردند و اعضای گروه دیگر (گروه کنترل) هیچ درمانی را دریافت نکردند. برای بررسی داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و یک متغیره استفاده شد.
یافته ­ها: نتایج بدست آمده از تحلیل آماری داده ها نشان داد که بین هر دو گروه درمانی و گروه کنترل از نظر اثر­بخشی درمان تفاوت معناداری وجود ندارد. اما اندازه اثر مشاهده شده برای هر درمان، تأیید کننده اثربخشی هر دو گروه درمانی در بهبود سطح ابرازگری هیجانی، خودمتمایزسازی و سواد عاطفی بود. همچنین تفاوت معناداری بین مرحله پیگیری با پس آزمون در اعضای نمونه پژوهش مشاهده نشد.
 نتیجه‌گیری: این یافته ها بیانگر لزوم تمرکز بر شاخص های شناختی و هیجانی در رویارویی با دلزدگی زناشویی و طراحی برنامه های درمانی می باشد. بنابراین می توان گفت که هر دو درمان اجرا شده می توانند از طریق ایجاد بازسازی های شناختی، رفتاری و هیجانی، به بهبود شرایط زوجین با دلزدگی زناشویی کمک کنند.
متن کامل [PDF 675 kb]   (192 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: روانشناسی بالینی

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علوم پزشکی رازی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC-SA 4.0| Razi Journal of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb