مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: آزمایشات مختلف in vitro و in vivo نشان داده‌اند که استفاده از حساس کننده‌های پرتوی در پرتودرمانی، ابزار مفیدی در درمان سرطان گلیوما است. بسیاری از دودمان‌های سلولی تحت شرایط خاص تجمع یافته و با رشد، ساختارهای چندسلولی به نام اسفرویید(spheroid) تشکیل می‌دهند. این اسفروییدها از ابعاد مختلف، شبیه تومورهای in vivo می‌باشند. بنابراین مطالعه خصوصیات رشد و رفتار اسفروییدها، نقش مهمی در درک رفتار تومورها در شرایط مختلف آزمایشگاهی دارد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین نقش Iudr(Iododeoxyuridine) در حساس کنندگی پرتوی در اسفروییدهای سلولهای گلیوما می‌باشد. روش بررسی: این مطالعه پژوهشی از نوع آزمایشگاهی بوده و مقایسه نتایج توسط آزمون آماری T Test انجام شد. در این مطالعه از آزمون comet assay جهت مقایسه آسیب‌های ایجاد شده در DNA سلولهای U87MG از دودمان سلولی گلیوما استفاده شد. آزمایشات، روی اسفروییدها در دو قطر 100 و 300 میکرومتر انجام شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از بررسی اثر تشعشع در اسفروییدها در حضور و عدم حضور Iudr در هر دو قطر اسفرویید نشان می‌دهد که حضور Iudr به همراه پرتو، باعث افزایش tail moment و در نتیجه افزایش آسیب سلولی می‌شود، بویژه در اسفروییدهای 300 میکرون در 50% سلولها آسیب بیش‌تری در حضور Iudr مشاهده شده است. این نشان می‌دهد که حضور Iudr در غلظت اشباع، باعث افزایش حساس کنندگی پرتوی در اسفروییدها می‌شود. نتیجه‌گیری: مقایسه tail momentها در اسفروییدهای 100 و 300 میکرومتر نشان می دهد که در اسفروییدهای 300 میکرومتر، آسیب سلولی کمتر بوده است که می‌تواند به دلیل وجود سولهای G0 و یا سلولهایی با چرخه طولانی باشد که Iudr کمتری دریافت کرده‌اند. همچنین براساس نتایج حاضر، برداشت کم Iudr نیز می‌تواند باعث افزایش حساسیت پرتوی سلول شود. جهت مؤثرتر واقع شدن این روش درمانی، می‌توان زمان انکوباسیون با Iudr را افزایش داد تا سلولهای G0 وارد چرخه شده و زمان بیش‌تری در اختیار سلولهای با چرخه طولانی‌تر قرار گیرد و یا از موادی که مانع ترمیم آسیب می‌شوند، استفاده نمود.