مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: هر چه کم‌شنوایی کودک در سن پایین‌تری تشخیص داده شود، فرصت بیش‌تری برای رشد و توسعه زبان طبیعی در اختیار خواهد بود. تاخیر در تشخیص کم‌شنوایی، رشد و توسعه زبان و گفتار، مهارت‌های اجتماعی، پیشرفت تحصیلی، وضعیت روانی و فرصت‌های شغلی در آینده را به شدت متاثر می‌کند. مطالعه حاضر، با هدف تعیین متوسط سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا و مقایسه این کودکان در دو گروه با و بدون علایم پرخطر، صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه توصیفی ـ تحلیلی حاضر از تیر تا آذر ماه سال 1384 بر روی 86 کودک ناشنوای دو طرفه زیر 6 سال در مرکز توانبخشی شنوایی نیوشا در شهر تهران انجام شد. جمع‌آوری داده‌ها، با تکمیل پرسشنامه‌ای از طریق مصاحبه با والدین و مراجعه به پرونده پزشکی و توانبخشی کودکان صورت گرفت. یافته‌ها: در این مطالعه، متوسط سن تردید به کم‌شنوایی، 96/8 ±61/12 سال، تشخیص کم‌شنوایی، 32/9 ± 34/15 سال، تجویز و تنظیم سمعک، 10/11±49/20 سال و مداخله، 64/11±33/22 سال بدست آمد، که از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری بین آنها وجود داشت. 70/47% کودکان در گروه پرخطر قرار داشتند و از لحاظ آماری بین آنها و کودکان بدون این علایم در متوسط سنین مورد مطالعه، تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. در بین بیماری‌های دوران نوزادی، ابتلا به زردی، بالاترین میزان را داشت(70/40%)، 4 مورد مننژیت و 6 مورد ابتلا به سرخک نیز مشاهده گردید. 90/41% والدین، ازدواج فامیلی درجه اول و0/14%، ازدواج فامیلی درجه دوم داشتند. پس از تردید به کم‌شنوایی، در اکثر موارد، برای اولین بار به پزشک(0/57%) و سپس به شنوایی‌سنج(20/37%)، گفتار درمان(30/2%) و دیگر متخصصین(50/3%) مراجعه شده بود. وضعیت اقتصادی خانواده‌ها، بر متوسط سنین تشخیص، تجویز و تنظیم سمعک و مداخله، تاثیر قابل توجهی داشت. نتیجه‌گیری: اگرچه نسبت به مطالعه قبلی انجام شده در ایران(2002)، بهبود قابل توجهی در متوسط سنین تردید، تشخیص، تقویت و مداخله کم‌شنوایی به چشم می‌خورد، اما هنوز بین این مقادیر و سنین توصیه شده از سوی کمیته مشترک شنوایی کودکان(2000، JCIH)، تفاوت قابل توجهی وجود دارد.