جلد 28، شماره 9 - ( 9-1400 )
جلد 28 شماره 9 صفحات 203-196 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 0
Ethics code: IR-ARUMS.REC.1396.233
Clinical trials code: 0
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Hosseini Asl S, Feizi I, Abhari A, Arabzadeh A A. Serum RNA level of Stanniocalcin-2 gene in patients with gastric cancer. RJMS 2021; 28 (9) :196-203
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7067-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7067-fa.html
حسینی اصل سید سعید، فیضی ایرج، ابهری علیرضا، عرب زاده امیراحمد. میزان سطح RNA سرمی ژن 2 Stanniocalcin در بیماران مبتلا به سرطان معده. مجله علوم پزشکی رازی. 1400; 28 (9) :196-203
استادیار، گروه جراحی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی اردبیل، اردبیل، ایران ، amir_medico@Yahoo.com
چکیده: (1709 مشاهده)
زمینه و هدف: سرطان به ترتیب در کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه اولین و دومین عامل مرگ می‌باشد. روش‌های تهاجمی میکروسکوپی و اندوسکوپی بطور روتین برای غربالگری سرطان معده مناسب نمی باشد، بنابراین نیاز به بیومارکرهایی با توانایی تشخیص سریع، ساده و با حساسیت بالا در مراحل اولیه سرطان ، به شدت احساس می‌شود. هورمون استانیوکلسین در تنظیم کلسیم و فسفر بدن نقش داشته و علاوه بر آن در تمایز سلول های نورون، رگزایی، ترمیم زخم ها، باروری و تکامل جنین و سرطان نیز نقش دارد. این مطالعه با هدف بررسی میزان بیان ژن استانیوکلسین 2 ( STC2) در سرم بیماران مبتلا به سرطان معده انجام گرفت.
روش کار: این مطالعه مورد شاهدی بر روی نمونه‌های مربوط به 50 بیمار مبتلا به سرطان معده (مورد) و 50 فرد سالم (کنترل) انجام گرفت. نمونه خون محیطی از بیماران مبتلا به سرطان معده و نیز افراد داوطلب به عنوان گروه کنترل در لوله‌های حاوی ماده ضد انعقادی EDTA جمع‌آوری و بلافاصله تحت جداسازی سرم قرار گرفتند. پس از طی مراحل سانتریفوژ RNA سرمی استخراج و بعد از سنتز cDNA، با روش Taq Man وReal- time PCR و با استفاده از پرایمرها و پروب‌های اختصاصی، سطح RNA سرمی ژن STC2 اندازه گیری گردید. سپس نتایج ارزیابی‌های سرمی و اطلاعات کلینیکوپاتولوژیکی بیماران و گروه کنترل بهمراه اطلاعات حاصل از بررسی پرونده‌های بیماران و یافته‌های دموگرافیک و جداول تنظیمی و نمودارهای مربوطه جمع آوری شد. برای آنالیز اطلاعات توصیفی از نرم افزار SPSS22 استفاده شد.
یافته‌ها: طبق نتایج حاصل از مطالعه، بیان بالای ژن STC2 در گروه مورد 26 مورد (52 درصد) و در گروه کنترل 8 مورد (16 درصد) بود. اگرچه ارتباط معنی داری بین بیان بالای ژن STC2 و ابتلا به سرطان گاستریک وجود داشت (0001/0p= ) اما ارتباط معنی داری بین جنسیت بیماران و بیان بالای ژن STC2 وجود نداشت (73/0 = P). با این وجود سن 32 درصد بیماران بیشتر از 65 سال بود و ارتباط معنی داری بین سن بیماران و بیان بالای ژن STC2 وجود داشت (031/0 = P). اگرچه ارتباط معنی داری بین محل آناتومیک سرطان و نیز ساب تایپ‌های سرطان و بیان بالای ژن STC2 وجود نداشت اما بین میزان تمایز یافتن سرطان و بیان بالای ژن STC2 ارتباط معنی داری وجود داشت (05/0 P ≤).
نتیجه‌گیری: STC2 می تواند به عنوان بیومارکر جهت تعیین مرز و حاشیه های تومور مورد استفاده قرار گیرد. آنالیز بیان ژن STC2 در طول عمل جراحی می تواند در کاهش خطای جراحی در برداشتن تومور و افزایش موفقیت جراحی برای پاکسازی تومور مورد استفاده قرار گیرد.
روش کار: این مطالعه مورد شاهدی بر روی نمونه‌های مربوط به 50 بیمار مبتلا به سرطان معده (مورد) و 50 فرد سالم (کنترل) انجام گرفت. نمونه خون محیطی از بیماران مبتلا به سرطان معده و نیز افراد داوطلب به عنوان گروه کنترل در لوله‌های حاوی ماده ضد انعقادی EDTA جمع‌آوری و بلافاصله تحت جداسازی سرم قرار گرفتند. پس از طی مراحل سانتریفوژ RNA سرمی استخراج و بعد از سنتز cDNA، با روش Taq Man وReal- time PCR و با استفاده از پرایمرها و پروب‌های اختصاصی، سطح RNA سرمی ژن STC2 اندازه گیری گردید. سپس نتایج ارزیابی‌های سرمی و اطلاعات کلینیکوپاتولوژیکی بیماران و گروه کنترل بهمراه اطلاعات حاصل از بررسی پرونده‌های بیماران و یافته‌های دموگرافیک و جداول تنظیمی و نمودارهای مربوطه جمع آوری شد. برای آنالیز اطلاعات توصیفی از نرم افزار SPSS22 استفاده شد.
یافته‌ها: طبق نتایج حاصل از مطالعه، بیان بالای ژن STC2 در گروه مورد 26 مورد (52 درصد) و در گروه کنترل 8 مورد (16 درصد) بود. اگرچه ارتباط معنی داری بین بیان بالای ژن STC2 و ابتلا به سرطان گاستریک وجود داشت (0001/0p= ) اما ارتباط معنی داری بین جنسیت بیماران و بیان بالای ژن STC2 وجود نداشت (73/0 = P). با این وجود سن 32 درصد بیماران بیشتر از 65 سال بود و ارتباط معنی داری بین سن بیماران و بیان بالای ژن STC2 وجود داشت (031/0 = P). اگرچه ارتباط معنی داری بین محل آناتومیک سرطان و نیز ساب تایپ‌های سرطان و بیان بالای ژن STC2 وجود نداشت اما بین میزان تمایز یافتن سرطان و بیان بالای ژن STC2 ارتباط معنی داری وجود داشت (05/0 P ≤).
نتیجه‌گیری: STC2 می تواند به عنوان بیومارکر جهت تعیین مرز و حاشیه های تومور مورد استفاده قرار گیرد. آنالیز بیان ژن STC2 در طول عمل جراحی می تواند در کاهش خطای جراحی در برداشتن تومور و افزایش موفقیت جراحی برای پاکسازی تومور مورد استفاده قرار گیرد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
