جلد 30، شماره 3 - ( 3-1402 )
جلد 30 شماره 3 صفحات 80-70 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.UI.REC.1397.060
Ethics code: IR.UI.REC.1397.060
Clinical trials code: IR.UI.REC.1397.060 داراي کد کارآزمايي باليني نمي باشد
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Gadampour Z A, Minasian V, Kazemi A. The Effect of Eight-week High Intensity Interval Training with Hind Limb Suspension on the Level of GFAP and O4 in Glial and Neuronal Stem Cell of Male Rats. RJMS 2023; 30 (3) :70-80
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6849-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6849-fa.html
قدم پور ذبیح اله، میناسیان وازگن، کاظمی علی. اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید و تعلیق پاهای عقبی روی تغییرات درGFAP و O4 سلولهای بنیادی گلیالی مغز موشهای صحرایی نر سالم. مجله علوم پزشکی رازی. 1402; 30 (3) :70-80
دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران ، v.minasian@spr.ui.ac.ir
چکیده: (609 مشاهده)
زمینه و هدف: پیوند سلولهای بنیادی عصبی یکی از راهبردهای موثر برای ترمیم ضایعات عصبی محسوب می‌شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین‌تناوبی شدید تحت شرایط تعلیق اندام تحتانی روی تغییرات درGFAP و O4 سلولهای بنیادی گلیالی مغز موشهای صحرایی نر سالم بود.
روش کار: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن: 71/5±25/189گرم و سن: 4/0±6 هفته به چهار گروه مساوی: 1) استراحت تحت شرایط جاذبه طبیعی، 2) استراحت تحت شرایط تعلیق پاهای عقب، 3) تمرین تناوبی شدید تحت شرایط جاذبه طبیعی، 4) و تمرین تناوبی شدید+تعلیق پاهای عقب تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین به مدت شش هفته و هر هفته پنج جلسه، تمرین تناوبی روی نوارگردان بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونهگیری انجام شد. داده‌ها با بررسی توزیع طبیعی داده‌ها و آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان دادند که در متغیرهای GFAPو O4 به ترتیب (19%- و 61-%) در گروه تمرین تناوبی+ تعلیق پاهای عقبی نسبت به گروه کنترل کاهش، و به ترتیب در گروه تعلیق پاهای عقب(147% و 284%) افزایش نشان داد. همچنین درکلیه متغیرهای اندازه گیری شده اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده شد (05/0P ≤).
نتیجه‌گیری: به نظر میرسد تمرین تناوبی شدید تحت تعلیق پاهای عقبی قادر به جلوگیری از آسیب سلولهای سیستم عصبی است و سلولهای بنیادی عصبی را به سمت تولید نرون، آستروسیت و الیگودندروسیت‌ها سوق میدهد. احتمالاً این شیوه تمرینی میتواند نقش مهمی در بهبود وضعیتهای بالینی بیماران دارای ضایعات عصبی داشته باشد.
روش کار: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن: 71/5±25/189گرم و سن: 4/0±6 هفته به چهار گروه مساوی: 1) استراحت تحت شرایط جاذبه طبیعی، 2) استراحت تحت شرایط تعلیق پاهای عقب، 3) تمرین تناوبی شدید تحت شرایط جاذبه طبیعی، 4) و تمرین تناوبی شدید+تعلیق پاهای عقب تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین به مدت شش هفته و هر هفته پنج جلسه، تمرین تناوبی روی نوارگردان بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونهگیری انجام شد. داده‌ها با بررسی توزیع طبیعی داده‌ها و آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان دادند که در متغیرهای GFAPو O4 به ترتیب (19%- و 61-%) در گروه تمرین تناوبی+ تعلیق پاهای عقبی نسبت به گروه کنترل کاهش، و به ترتیب در گروه تعلیق پاهای عقب(147% و 284%) افزایش نشان داد. همچنین درکلیه متغیرهای اندازه گیری شده اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده شد (05/0P ≤).
نتیجه‌گیری: به نظر میرسد تمرین تناوبی شدید تحت تعلیق پاهای عقبی قادر به جلوگیری از آسیب سلولهای سیستم عصبی است و سلولهای بنیادی عصبی را به سمت تولید نرون، آستروسیت و الیگودندروسیت‌ها سوق میدهد. احتمالاً این شیوه تمرینی میتواند نقش مهمی در بهبود وضعیتهای بالینی بیماران دارای ضایعات عصبی داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
