جلد 28، شماره 10 - ( 10-1400 )
جلد 28 شماره 10 صفحات 80-74 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 00
Ethics code: IR.IUMS.FMD.REC.1398.288
Clinical trials code: 00
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rohani F, Firoozi A, Haghani Aski B, Manafi Anari A. Evaluation of Serum Thiamin Level in Children with Diabetic Ketoacidosis. RJMS 2021; 28 (10) :74-80
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6519-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6519-fa.html
روحانی فرزانه، فیروزی ایوب، حقیقی اسکی بهزاد، منافی اناری علی. بررسی سطح سرمی تیامین در کودکان مبتلا به کتواسیدوز دیابتی. مجله علوم پزشکی رازی. 1400; 28 (10) :74-80
دانشیار غدد و متابولیسم کودکان، دانشگاه علوم پزشکی ایران، بیمارستان کودکان حضرت علی‌اصغر (ع)، تهران، ایران ، dr_rohani@yahoo.com
چکیده: (1641 مشاهده)
زمینه و هدف: تیامین به عنوان کوفاکتور آنزیم‌های متعددی عمل می‌کند که در متابولیسم کربوهیدرات دخیل است. کمبود تیامین در کودکان مبتلا به کتواسیدوز دیابتی (DKA) شایع است و ممکن است درمان کتواسیدوز دیابتی این کمبود را تشدید نماید. نظر به اهمیت موضوع و مطالعات محدودی که در زمینه اندازه‌گیری سطح سرمی تیامین به‌ویژه در کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت صورت گرفته برآن شدیم سطح سرمی این ویتامین را در دو گروه از کودکان و نوجوانان مبتلا به کتو اسیدوز دیابتی و مبتلایان به دیابت بدون کتواسیدوز دیابتی، بررسی کنیم.
روش کار: این پژوهش هم گروهی به روش مورد- شاهدی به اجرا درآمد. گروه مورد شامل 30 بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مراجعه‌کننده به بیمارستان حضرت علی‌اصغر (ع) بود. در بدو بستری نمونه خون از بیماران گروه مبتلا به کتواسیدوز دیابتی تهیه شده و از نظر اندکس‌های گازهای خونی شامل HCo3، PCo2، pH، تعیین سطح سرمی تیامین، سدیم، پتاسیم، هموگلوبین، قند خون، لاکتات و HbA1C مورد ارزیابی قرار گرفت. در گروه بیماران بدون کتواسیدوز دیابتی نیز سطح سرمی تیامین اندازه‌گیری شد. پس از بستری بیماران، اقدامات اولیه جهت درمان کتواسیدوز دیابتی شامل هیدراتاسیون با مایعات ایزوتونیک، تزریق انسولین به میزان Unit/Kg/hr 1/0 بر اساس پروتکل یکسان برای کلیه بیماران گروه مورد انجام شد. کلیه اطلاعات دموگرافیک بیماران دو گروه به همراه نتایج تست‌های آزمایشگاهی و امتیاز وضعیت هوشیاری بیماران در فرم‌های اطلاعاتی مخصوص هر بیمار ثبت و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: بر اساس یافته‌های پژوهش 7/56 درصد از بیماران مبتلا به DKA در بدو بستری کمبود تیامین داشتند و در بیماران دیابتی بدون کتواسیدوز دیابتی 3/43 درصد کمبود تیامین داشتند. سطح سرمی تیامین در بدو بستری در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی به شکل معناداری کمتر از بیماران گروه کنترل بود. سطح HbA1c نیز به شکل معناداری در بیماران کتواسیدوز دیابتی بیشتر از بیماران گروه کنترل بود. همچنین سطح سرمی تیامین در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی رابطه آماری معناداری با سطح HbA1c داشت. بررسی‌های انجام شده حاکی از آن بود که بین سطح سرمی تیامین در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی با سن، جنسیت، شدت کتواسیدوز دیابتی، سابقه ابتلای بیمار به کتواسیدوز دیابتی و مدت زمان شروع علائم رابطه آماری معناداری وجود ندارد.
نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان کتواسیدوز دیابتی، کمبود تیامین در این بیماران را تشدید می‌کند. لذا پیشنهاد می‌شود تجویز مکمل‌های تیامین در کودکان مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مدنظر قرار گیرد. از طرفی هر چه کنترل قند خون ضعیف‌تر باشد، سطح تیامین نیز پایین‌تر خواهد بود. بنابراین پیشنهاد می‌شود با توجه به عوارض کمبود تیامین در بیماران دیابتی، کلیه این بیماران به تغذیه سالم و مناسب یعنی گنجاندن غذاهای حاوی تیامین در رژیم غذایی از جمله مصرف ماهی و طیور ، برنج ،جوی دوسر،گندم و بنشن ها تشویق شوند.
روش کار: این پژوهش هم گروهی به روش مورد- شاهدی به اجرا درآمد. گروه مورد شامل 30 بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مراجعه‌کننده به بیمارستان حضرت علی‌اصغر (ع) بود. در بدو بستری نمونه خون از بیماران گروه مبتلا به کتواسیدوز دیابتی تهیه شده و از نظر اندکس‌های گازهای خونی شامل HCo3، PCo2، pH، تعیین سطح سرمی تیامین، سدیم، پتاسیم، هموگلوبین، قند خون، لاکتات و HbA1C مورد ارزیابی قرار گرفت. در گروه بیماران بدون کتواسیدوز دیابتی نیز سطح سرمی تیامین اندازه‌گیری شد. پس از بستری بیماران، اقدامات اولیه جهت درمان کتواسیدوز دیابتی شامل هیدراتاسیون با مایعات ایزوتونیک، تزریق انسولین به میزان Unit/Kg/hr 1/0 بر اساس پروتکل یکسان برای کلیه بیماران گروه مورد انجام شد. کلیه اطلاعات دموگرافیک بیماران دو گروه به همراه نتایج تست‌های آزمایشگاهی و امتیاز وضعیت هوشیاری بیماران در فرم‌های اطلاعاتی مخصوص هر بیمار ثبت و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: بر اساس یافته‌های پژوهش 7/56 درصد از بیماران مبتلا به DKA در بدو بستری کمبود تیامین داشتند و در بیماران دیابتی بدون کتواسیدوز دیابتی 3/43 درصد کمبود تیامین داشتند. سطح سرمی تیامین در بدو بستری در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی به شکل معناداری کمتر از بیماران گروه کنترل بود. سطح HbA1c نیز به شکل معناداری در بیماران کتواسیدوز دیابتی بیشتر از بیماران گروه کنترل بود. همچنین سطح سرمی تیامین در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی رابطه آماری معناداری با سطح HbA1c داشت. بررسی‌های انجام شده حاکی از آن بود که بین سطح سرمی تیامین در بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی با سن، جنسیت، شدت کتواسیدوز دیابتی، سابقه ابتلای بیمار به کتواسیدوز دیابتی و مدت زمان شروع علائم رابطه آماری معناداری وجود ندارد.
نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان کتواسیدوز دیابتی، کمبود تیامین در این بیماران را تشدید می‌کند. لذا پیشنهاد می‌شود تجویز مکمل‌های تیامین در کودکان مبتلا به کتواسیدوز دیابتی مدنظر قرار گیرد. از طرفی هر چه کنترل قند خون ضعیف‌تر باشد، سطح تیامین نیز پایین‌تر خواهد بود. بنابراین پیشنهاد می‌شود با توجه به عوارض کمبود تیامین در بیماران دیابتی، کلیه این بیماران به تغذیه سالم و مناسب یعنی گنجاندن غذاهای حاوی تیامین در رژیم غذایی از جمله مصرف ماهی و طیور ، برنج ،جوی دوسر،گندم و بنشن ها تشویق شوند.
واژه‌های کلیدی: کتواسیدوز دیابتی، تیامین
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
