مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: دیابت، یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن در جامعه بوده و با مکانیسم‌های متعددی سبب نقص ایمنی شده و شیوع عفونت‌های مختلف را افزایش می‌دهد. علاوه بر آن، عفونت می‌تواند سبب ایجاد هیپرگلیسمی و حملات کتواسیدوز در این بیماران گردد. در این مطالعه سعی بر این بوده تا شیوع دیابت در بیماران مبتلا به سپسیس و عوامل مرتبط با فرجام این بیماران مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: این مطالعه، به صورت توصیفی ـ مقطعی و با انتخاب 300 نفر، به صورت نمونه‌گیری تصادفی، در بیمارانی که طی سالهای 82-1380 با تشخیص سپسیس در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) بستری شده بودند، انجام گرفت. نتایج، با استفاده از نرم‌افزار آماری(version 11.5)SPSS (میانگین، انحراف معیار و ...) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران، 2/57 سال(4/28=SD) بود. از 300 بیمار بررسی شده، 158 نفر(7/52%) دچار دیابت بودند. شایع‌ترین محل عفونت، دستگاه تنفسی و سپس، دستگاه ادراری بود. بررسی فرجام بیماران در دو گروه دیابتی و غیردیابتی، نشانگر اختلاف آماری بین آنها بود(001/0=Pvalue). مورتالیتی بیماران با افزایش سن، بیش‌تر بود و با افزایش فاصله زمانی شروع درمان از شروع علایم نیز، بیش‌تر بود(001/0=Pvalue). 88 نفر از بیماران دو علامت از 4 علامت SIRS(Systemic inflamatory response syndrome) را در بدو بستری داشتند که 16 نفر(2/18%) آنها، فوت کردند. 156 نفر، 3 علامت را دارا بودند که 116 نفر(4/74%) از آنها، فوت کردند. 56 نفر، 4 علامت داشتند که 47 نفر(84%) از آنها، فوت کردند(001/0=Pvalue). از 158 نفر بیمار مبتلا به دیابت، 67 نفر میانگین قند بالای 250 میلی‌گرم در دسی‌لیتر داشتند که 65 نفر(97%) آنها، فوت کردند و 55 نفر، میانگین قند بین 180 تا 250 میلی‌گرم در دسی‌لیتر داشتند که 46 نفر(84%) آنها، فوت کردند و 36 نفر، میانگین قند کمتر از 180 میلی‌گرم در دسی‌لیتر داشتند که 15 نفر(42%) آنها، فوت کردند. اختلاف بین این سه گروه، از نظر آماری معنی‌دار بود(001/0=Pvalue). نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که با افزایش سن، خطر بروز سپسیس و مرگ ناشی از آن، در گروه دیابتی و غیر دیابتی افزایش می‌یابد. همچنین مرگ ناشی از سپسیس در دیابتی‌ها، بیش از غیر دیابتی‌ها بوده و درمان سریع می‌تواند مرگ و میر را کاهش دهد. با افزایش شدت بیماری(تعداد بیش‌تر معیارهای SIRS)، مورتالیتی افزایش می‌یابد، در حالی که کنترل دقیق قند خون می‌تواند پیش‌آگهی بیماری را بهبود بخشد.