جلد 28، شماره 1 - ( 1-1400 )
جلد 28 شماره 1 صفحات 11-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان تبریز، ایران ، r.fakhrpour@yahoo.com
چکیده: (1800 مشاهده)
زمینه و هدف: مصرف مت آمفتامینها باعث افزایش رادیکالهای آزاد و ایجاد استرس اکسیداتیو در بدن میگردد. هدف از مطالعه حاضر تاثیر هشت هفته تمرینات پیلاتس بر سطوح سرمی سیرتوئین-1 و برخی شاخصهای آمادگی جسمانی در مردان معتاد به متآمفتامین در حال ترک میباشد.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی که جامعه مورد مطالعه آن مردان معتاد در حال ترک بود که 44 نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی با حداقل سه ماه حضور در کمپ ترک اعتیاد در دو گروه، تمرین (21 نفر) و گروه کنترل (23 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین پیلاتس به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقیقه صورت گرفت. نمونههای خونی در شرایط پیش و پس آزمون به مقدار 5 سی سی از ورید بازویی گرفته شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی پیش‌آزمون تا پس‌آزمون متغیرهای وابسته از آزمون تی وابسته، برای تعیین تفاوت معنادار بین گروه‌ها از آزمون تی مستقل با سطح معناداری 05/0>p استفاده شد.
یافته ها: مقادیر سرمی سیرتوئین-1 در گروه تمرین بعد از اعمال مداخله تمرین نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری داشت (001/0p=). همچنین انعطافپذیری و استقامت عضلانی در گروه تمرین بعد از هشت هفته نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری داشت (019/0p=) و (001/0p=).
نتیجه گیری: با استفاده از یافتههای حاضر احتمالا تمرینات پیلاتس به عنوان یه عامل غیر دارویی مهم برای بهبود سیرتوئین-1 و تقویت استقامت عضلانی و انعطافپذیری میتواند مورد استفاده قرار گیرد.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی که جامعه مورد مطالعه آن مردان معتاد در حال ترک بود که 44 نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی با حداقل سه ماه حضور در کمپ ترک اعتیاد در دو گروه، تمرین (21 نفر) و گروه کنترل (23 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین پیلاتس به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقیقه صورت گرفت. نمونههای خونی در شرایط پیش و پس آزمون به مقدار 5 سی سی از ورید بازویی گرفته شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی پیش‌آزمون تا پس‌آزمون متغیرهای وابسته از آزمون تی وابسته، برای تعیین تفاوت معنادار بین گروه‌ها از آزمون تی مستقل با سطح معناداری 05/0>p استفاده شد.
یافته ها: مقادیر سرمی سیرتوئین-1 در گروه تمرین بعد از اعمال مداخله تمرین نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری داشت (001/0p=). همچنین انعطافپذیری و استقامت عضلانی در گروه تمرین بعد از هشت هفته نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری داشت (019/0p=) و (001/0p=).
نتیجه گیری: با استفاده از یافتههای حاضر احتمالا تمرینات پیلاتس به عنوان یه عامل غیر دارویی مهم برای بهبود سیرتوئین-1 و تقویت استقامت عضلانی و انعطافپذیری میتواند مورد استفاده قرار گیرد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |