جلد 27، شماره 5 - ( 5-1399 )
جلد 27 شماره 5 صفحات 269-261 |
برگشت به فهرست نسخه ها
اثر یک دوره تمرینات هوازی بر مارکرهای تشخیص دیابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم با شدت خفیف تا متوسط
دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، ایران ، rnaseri2018@yahoo.com
چکیده: (2327 مشاهده)
زمینه و هدف: شواهد اپیدمیولوژیکی اخیر از شیوع همزمان چاقی، دیابت و آسم حکایت دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر یک برنامه تمرینات هوازی نسبتا طولانی مدت بر مارکرهای تشخیص دیابت(گلوکز، انسولین، مقاومت انسولین) در بیماران آسم انجام گرفت.
روش کار: برای این منظور، 28 مرد بزرگسال (48 - 36 سال، 105 - 80 کیلوگرم) غیرفعال مبتلا به آسم با شدت خفیف تا متوسط به شیوه تصادفی در دو گروه تجربی (14 = n) و کنترل (14 = n) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره تمرینات هوازی سه ماهه به تعداد سه جلسه در هفته در دامنه شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه شرکت نموده و گروه کنترل در طول این دوره در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. سطوح ناشتایی گلوکز و انسولین سرم و همچنین شاخص‌های آنتروپومتریکی و درصد چربی بدن در شرایط قبل و بعد از برنامه تمرینی در هر دو گروه تجربی و کنترل اندازه‌گیری شد. با استفاده از مقادیر گلوکز و انسولین ناشتا، شاخص مقاومت انسولین (HOMA-IR) محاسبه گردید. از آزمون آماری تی وابسته جهت تعیین سطح معنی‌داری تغییرات متغیرها در پاسخ به برنامه تمرینی استفاده گردید. آلفای کمتر از 5 درصد به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری در سطوح پایه شاخص‌های آنتروپومتریکی و مارکرهای بیوشیمایی بین دو گروه مشاهده نشد (05/0≤p). برنامه تمرینی به کاهش معنی‌دار سطوح ناشتایی گلوکز خون، انسولین سرم و مقاومت انسولین در گروه تجربی منجر شد (05/0>p). تغییر معنی‌داری در هیچ از متغیرها در گروه کنترل مشاهده نشد (05/0≤p).
نتیجه‌گیری: بر پایه این یافته‌ها، این‌گونه نتیجه‌گیری می‌شود که تمرینات هوازی نسبتا طولانی مدت با بهبود شاخص‌های تشخیص دیابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم همراه است. این تغییرات را شاید بتوان به کاهش وزن یا سایر تغییرات هورمونی در پاسخ به برنامه تمرینی نسبت داد که لزوم اجرای مطالعات بیشتر در این زمینه را گوشزد می‌نماید.
روش کار: برای این منظور، 28 مرد بزرگسال (48 - 36 سال، 105 - 80 کیلوگرم) غیرفعال مبتلا به آسم با شدت خفیف تا متوسط به شیوه تصادفی در دو گروه تجربی (14 = n) و کنترل (14 = n) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره تمرینات هوازی سه ماهه به تعداد سه جلسه در هفته در دامنه شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه شرکت نموده و گروه کنترل در طول این دوره در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. سطوح ناشتایی گلوکز و انسولین سرم و همچنین شاخص‌های آنتروپومتریکی و درصد چربی بدن در شرایط قبل و بعد از برنامه تمرینی در هر دو گروه تجربی و کنترل اندازه‌گیری شد. با استفاده از مقادیر گلوکز و انسولین ناشتا، شاخص مقاومت انسولین (HOMA-IR) محاسبه گردید. از آزمون آماری تی وابسته جهت تعیین سطح معنی‌داری تغییرات متغیرها در پاسخ به برنامه تمرینی استفاده گردید. آلفای کمتر از 5 درصد به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری در سطوح پایه شاخص‌های آنتروپومتریکی و مارکرهای بیوشیمایی بین دو گروه مشاهده نشد (05/0≤p). برنامه تمرینی به کاهش معنی‌دار سطوح ناشتایی گلوکز خون، انسولین سرم و مقاومت انسولین در گروه تجربی منجر شد (05/0>p). تغییر معنی‌داری در هیچ از متغیرها در گروه کنترل مشاهده نشد (05/0≤p).
نتیجه‌گیری: بر پایه این یافته‌ها، این‌گونه نتیجه‌گیری می‌شود که تمرینات هوازی نسبتا طولانی مدت با بهبود شاخص‌های تشخیص دیابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم همراه است. این تغییرات را شاید بتوان به کاهش وزن یا سایر تغییرات هورمونی در پاسخ به برنامه تمرینی نسبت داد که لزوم اجرای مطالعات بیشتر در این زمینه را گوشزد می‌نماید.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |