زمینه و هدف: تعیین پایایی میان مشاهده‌گر و درون مشاهده‌گر یکی از مسائل مهم در تحقیقات می‌باشد که برای اعتبار‌بخشی طبقه‌بندی‌ها الزامی می‌باشند. هدف مطالعه حاضر، تعیین پایایی میان مشاهده‌گر و درون مشاهده‌گر در میان متخصصین ایرانی است.
روش کار: رادیوگرافی و سی تی اسکن 160 بیمار دچار شکستگی لگن توسط سه متخصص ارتوپدی از نظر تعین موقعیت آناتومیک شکستگی و تعیین نوع شکستگی بر اساس طبقه‌بندی یانگ و برگس مورد ارزیابی قرار گرفتند و میزان توافق میان و درون مشاهده گر برای آنها مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: شایع‌ترین محل آناتومیک شکستگی راموس‌های پوبیس و شایعترین نوع شکستگی LC I بود. در موارد شکستگی ایلیوم و ساکروم استفاده از سی تی اسکن بطور معنا‌دار دقت تشخیص را افزایش داده بود. در تعیین نوع شکستگی، میانگین توافق میان مشاهده‌گر با استفاده از رادیوگرافی (52/0 – 28/0) 35/0 و با استفاده از رادیوگرافی و سی تی اسکن (76/0 – 44/0) 49/0 بدست آمد. کمترین توافق در شکستگی‌های LC II و APC II مشاهده شد. در همین موضوع، میانگین توافق درون مشاهده‌گر برای سه مشاهده‌گر با استفاده از رادیوگرافی (58/0 – 31/0) 40/0 و (51/0 – 32/0) 41/0 و (55/0 – 36/0) 44/0 بود و همین مقادیر با استفاده از سی تی اسکن بترتیب (77/0 –39/0) 54/0 و (72/0 –42/0) 53/0 و (73/0 –46/0) 55/0 بدست آمد.
نتیجه‌گیری: پایایی درون و میان مشاهده‌گر در تقسیم بندی یانگ و برگس در حد قابل قبول می‌باشد و نتایج بدست آمده از مشاهده گران ما تقریباً مشابه با مطالعات خارجی موجود می‌باشد.