BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-4277-fa.html
اختلال طیف اوتیسم بیماری ناتوان‌کننده‌ای است که تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی کلامی و غیر کلامی و توانایی یادگیری و برخی از احساسات حیاتی را دچار اختلال می‌کند. شیوع این بیماری در همه جهان و از جمله ایران رو به افزایش است. این بیماری در پسران چهار تا پنج برابر بیشتر از دختران بوده و غالباً پیش از سن سه سالگی تشخیص داده می‌شود. بیماری اوتیسم در گروه بیماری‌های مولتی فاکتوریال طبقه‌بندی می‌شود و تحقیقات یک پایه قوی ژنتیکی را در بروز این اختلالات مشخص نموده است به این ترتیب که علت بیش از 90 درصد ناهنجاری‌های عملکردی مغز و رفتارهای اوتیستیک ژنتیکی است. با این حال، ژنتیک تنها عامل دخیل در ایجاد تمام موارد اوتیسم در نظر گرفته نمی‌شود. عوامل محیطی یکی از مسایل مهم درتوسعه رفتارهای اوتیستیک می‌باشند. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی قبل از تولد، کاهش سطح ویتامین‌ها مخصوصاً ویتامین D، وجود استرس و افسردگی در مادر و یا استفاده از داروهای ضد افسردگی در زمان بارداری، سن بالای پدر، قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا و آفت کش‌ها، وجود چاقی در والدین و دیابت در مادر در زمان بارداری، سکونت در شهرهای بسیار شلوغ و به تبع آن آلوده با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم در ارتباط است. در این مقاله مروری سعی بر آن بوده است که بر اساس جمع‌بندی تحقیقات صورت گرفته در سال‌های اخیر، علاوه بر توضیح اختلال طیف اوتیسم، رشد مغزی و ساختاری در بیماری، برخی از عوامل محیطی دخیل در اختلال طیف اوتیسم و نیز دلایل ایمونولوژیک این بیماری توضیح داده شود. بر اساس مطالعات صورت گرفته تاکنون، عوامل محیطی به تنهایی نمی‌توانند باعث ایجاد رفتارهای اوتیستیک در کودکان شوند ولی اگر ژنتیک و محیط به صورت همگرا عمل کنند ممکن است بروز بیماری با مشکلات عصبی و رفتارهای ناهنجار و اوتیستیک را سبب شوند. البته فاکتورهای محیطی می‌توانند در دراز مدت ژنتیک و اپی‌ژنتیک را در والدین تحت تاثیر قرار دهند که این رویداد نقش عوامل محیطی در ایجاد اختلالات طیف اوتیسم را بسیار برجسته‌تر می‌نماید
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
