با توجه به اهمیت نقش ژن‌ها در بروز بیماری دیابت، شیوع این بیماری در وابستگان بیمار همیشه مورد توجه بوده است. تفاوت درمیزان شیوع بیماری دیابت در نژادها، ملیت‌ها و شرایط اقلیمی مختلف باعث گردید تا میزان بروز این بیماری در بستگان بیماران دیابتی تحت مطالعه قرار گیرد. در این مطالعه که توصیفی و گذشته‌نگر می‌باشد روش انتخاب بیماران غیر تصادفی بود.432 بیمار دیابتی بستری در بیمارستان فیروزآبادی از ابتدای سال 1377 تا پایان تیرماه 1378 تحت مطالعه قرار گرفتند. از این عده 44 بیمار که پرونده آنها حاوی اطلاعات مربوط به سابقه دیابت در بستگان نبود از مطالعه خارج شد. بنابراین 378 بیمار از نظــر نوع دیابـــت، جنسیــــت، سابقـــه ابتلا بـــه دیابــــت در بستگان مطالعــه شدنـــد و با روشChi-Square(X2-test) اطلاعات حاصل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان درگیری فامیلی در دیابت نوع دو 28% و در دیابت نوع یک 47% بود. ابتلا در فامیل درجه یک بیش از فامیل درجه دو و سه بود. ابتلا مادران بیماران نسبت به پدران آنها با اختلاف معنی‌داری بیشتر بود( در دیابت نوع یک 0006/0 = P و در دیابت نوع دو 001/0= P). انتقال دیابت از مادران به دختران به‌طور معنی‌داری بیــش از انتقـال آن به پسران بوده اســـــت (در مورد دیابـــت نوع یک 001/0=P و دیابــــت نوع دو 00004/0=P). نتیجه آن که میزان ابتلا به دیابت در بستگان درجه یک بیماران شایع‌‌تر از بستگان دیگر بوده است، به‌ویژه در پدر و مادر. از طرفی در مادران ابتلا به بیماری به‌طور معنی‌داری بیش از پدران بود که دلیل بر غلبه نقش مادر در انتقال بیماری است. ضمناً مادران بیماری را به‌طور معنی‌داری بیشتر به دختران خود منتقل می‌کنند تا پسران. توجه به این بیماری در بستگان افراد دیابتی به خصوص در بستگان درجه یک و به ویژه در جنس مؤنث که گروه پرخطر برای ابتلا می‌باشند توصیه می‌شود.