مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : مراقبت از سالمند مبتلا به آلزایمر و ارتباط برقرار کردن با او فرایندی استرس زا است که پیامدهای منفی بر سلامت جسمی و روانی مراقبین دارد. این پژوهش با هدف تعیین تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی بر استرس درک شده مراقبین سالمندان مبتلا به آلزایمر در سال 1391 انجام شده است .

  روش کار : این مطالعه از نوع نیمه تجربی می باشدکه طی آن 98 نفر از مراقبین سالمندان مبتلا به آلزایمر مراجعه کننده به انجمن آلزایمر ایران که شرایط ورود به پژوهش را داشتند با روش تقسیم تصادفی بلوکه در دو گروه آزمون (49 نفر) و کنترل (49 نفر) قرار گرفتند و پرسشنامه های اطلاعات فردی و استرس درک شده استاندارد را در مرحله قبل از مداخه آموزشی تکمیل کردند. سپس مداخله آموزشی بر اساس نتایج پیش آزمون طراحی و برای گروه آزمون اجرا شد. یک ماه بعد از مداخله دو گروه مجددا پرسشنامه های مربوطه را تکمیل کردند. 7 نفر از مراقبین گروه آزمون از مطالعه خارج شدند. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (Version 16) و آزمون های آماری t مستقل و t زوجی تحلیل شدند. در مطالعه حاضر، سطح معنی داری 05/0 p≤ در نظر گرفته شد.

  یافته‌ها : میانگین سن مراقبین در گروه آزمون (11 ± ) 23/ 52 و در گروه کنترل (13 ± ) 26 /52 سال بود. 7/85% مراقبین در گروه آزمون و 6 /81% در گروه کنترل را زنان تشکیل می دادند. قبل از مداخله بین دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافی و میانگین نمره استرس درک شده . (51/0= p ) اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. یک ماه بعد از مداخله، میانگین نمره استرس درک شده مراقبین گروه آزمون نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت . (001/0= p ).

  نتیجه‌گیری : پی شنهاد می شود در انجمن آلزایمر ایران و سایر موسسات مرتبط، برنامه های آموزشی پیرامون نحوه ارتباط کلامی و غیر کلامی با سالمند مبتلا به آلزایمر برای مراقبین آنان برگزار شود. این آموزش ها خواهد توانست هم سطح سلامت مراقبین و هم بهبود مراقبت از سالمند آلزایمری را افزایش دهد.