مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : بازشناسی هیجان چهره یک عامل مهم در برقراری ارتباطات اجتماعی است و نقص در این توانایی می­تواند تعامل اجتماعی کودک را مختل نماید. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرین­های بازشناسی حالات هیجانی صورت بر بهبود درک حالات هیجانی آنها بود.

  روش کار: این پژوهش از نوع پژوهش شبه تجربی است و در قالب یک طرح پیش آزمون- پس آزمون بدون گروه کنترل انجام شده است. نمونه مورد استفاده در این پژوهش شامل 30 نفر دختر دوره­ی پیش دبستانی با سن 6 سال می­باشد که با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. برنامه مداخله به صورت پیشرونده به نمونه­ها ارائه شده و برای پاسخ­های شرکت کنندگان، بازخورد ارایه می­شد. برای تحلیل اطلاعات از رو­ش­های آماری توصیفی و آزمون­های تی وابسته و اندازه­گیری مکرر استفاده شد.

  یافته­ها: یافته­های مطالعه نشان داد که تمرینات بازشناسی حالات هیجانی در بازشناسی حالت هیجانی شادی ( 001/0 p< )، بازشناسی حالت هیجانی غم ( 005/0 p< )، بازشناسی حالت هیجانی خشم ( 000/0 p< ) و در بازشناسی حالت هیجانی ترس ( 000/0 p< ) تاثیر گذار است.

  نتیجه­گیری: هر چند که ادراک حالات هیجانی یک فرایند ضمنی است و کودک در روند رشد بدون آموزش مستقیم آن را یاد می گیرد، ولیکن بر اساس یافته­های مطالعه حاضر می­توان نتیجه گرفت که بازشناسی حالات هیجانی می­تواند به صورت صریح به وسیله درمانگر آموزش داده شود.