مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : هدف از انجام این مطالعه مقایسه قطر اسکار آپاندکتومی بدون عارضه با برش راکی دیویس با قطر اسکار سزارین با برش فن اشتاین می ‌ باشد که بدین وسیله اثر مایع آمنیوتیک و میزان قطر اسکار زخم سنجیده می شود . اسکار نتیجه یک پروسه بیولوژیک ترمیم زخم پوست یا سایر بافت ‌ های بدن می ‌ باشد. ‌ در نتیجه اسکار یک قسمت طبیعی از پروسه ترمیم است که باعث ایجاد اسکار هیپرتروفیک یا کلوئید می نماید که اثر ناخوشایندی در عملکرد و زیبایی دارد ولی در تحقیقات بعمل آمده اسکاری در ترمیم زخم جنین مشاهده نشده است که یکی از علل آن اسید هیالورونیک مایع آمنیوتیک می باشد .

  روش کار : در این تحقیق تحلیلی [ مطالعه درون عنصری (within-patient) ] تمامی خانم ‌ های مراجعه کننده به بیمارستان رجایی قزوین ( اعم از باردار و یا سابقه سزارین در 18 ماه اخیر ) که دچار آپاندیسیت غیر عارضه دار شده و تحت آپاندکتومی با برش راکی دیویس قرار گرفتند (1386-1388) ، ‌ در بررسی وارد شدند . پس از گذشت 18 ماه از عمل آپاندکتومی و سزارین، قطر هر دو اسکار در سه نقطه ابتدا، میانه و انتهای اسکار اندازه ‌ گیری شد و میانگین آن محاسبه گردید و سپس میانگین اسکار آپاندکتومی هر فرد با میانگین اسکار سزارین آن مقایسه شد . برای آنالیز اطلاعات از روشهای آماری T مستقل، T زوجی،ضریب همبستگی و رگرسیون استفاده شد .

  یافته ها : در این مطالعه اثر متغیرهای وزن و قد، بر قطر اسکار نیز سنجیده شد . میانگین اسکار آپاندکتومی ‌ ها 677/0 ± 09/2 میلی متر و میانگین قطر اسکار سزارین ‌ ها 633/0 ± 467/0 میلی متر بود . میانگین قطر اسکار سزارین بصورت معنی ‌ داری کمتر از میزان اسکار آپاندکتومی بود (008/0 p= ).

  نتیجه ‌ گیری : به نظر می ‌ رسد حضور مایع آمنیوتیک در ساعات اولیه ترمیم زخم باعث کاهش قطر اسکار در بیمار می ‌ شود .