مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : استیگما به بیماری های اعصاب و روان منجر به تحمیل بار اضافی این بیماری ها بر سلامت عموم می‌گردد. به طور کلی، استیگما وضعیت جدایی و تمایزی است که در قالب نگرش منفی شکل می گیرد. با توجه به اطلاعات موجود، مطالعه بزرگی که به آگاهی و نگرش نسبت به بیماران اعصاب و روان بپردازد، در ایران انجام نشده است. بنابراین هدف از انجام این مطالعه تعیین آگاهی و نگرش

  نمونه ای از جمعیت شهر تهران در مورد بیماران اعصاب و روان می باشد.

  روش کار : این مطالعه مقطعی در شهر تهران بین ماه های فروردین تا آذر 1388 انجام گرفت. توسط روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله‌ای از خانه ها، 800 فرد مورد بررسی قرار گرفتند. نسخه تعدیل یافته پرسشنامه تهیه شده در برنامه جهانی روانپزشکان برای کاهش استیگما و تمایز مورد استفاده قرار گرفت. روش جمع آوری داده‌ها توسط پرسشگران آموزش دیده بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار V.13 SPSS استفاده شده و آزمون کای اسکور برای تحلیل زیر گروهی به کار گرفته شد.

  یافته‌ها: میانگین سنی نمونه 5/37 سال با انحراف معیار 7/14 سال بود. 3/53% مرد بودند. اغلب (70%) افراد مورد بررسی ذکر کردند که بیماری در خارج از بیمارستان قابل درمان است و در حدود 74% ذکر کردند این افراد می توانند در شغل های عادی فعالیت کنند. در حدود 68% به امکان برقراری رابطه دوستی با بیماران اعصاب و روان پاسخ مثبت داده بودند. در حدود 5/52% معتقد بودند که بیماران اعصاب و روان به دلیل رفتارهای خشونت آمیز خطرناک هستند. تنها 17% افراد گزارش کردند که از صحبت با این بیماران می‌ترسند. به طور کلی، متغیرهای جمعیتی با آگاهی و نگرش به بیماران اعصاب و روان ارتباط قابل توجهی نداشت.

  نتیجه گیری : در نمونه مورد بررسی استیگما به بیماران اعصاب و روان چندان شایع نبود. در مقایسه با سایر مطالعات، نگرش و آگاهی افراد مورد بررسی نسبت به بیماران اعصاب و روان در حد مناسب و قابل قبول بود.