Research code: PhD thesis
Ethics code: IR.IAU.DAMGHAN.REC.1403.007
، Ardeshir.zafari@gmail .com
چکیده: (261 مشاهده)
زمینه و هدف: بر اساس تحقیقات پیشین سازگاری های هورمونی و جسمانی ناشی از تمرین تحت تاثیر نوع تمرین می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی-تناوبی در مقابل مقاومتی-هوازی بر تغییرات هورمونی و عملکرد عضلانی در مردان تمرین کرده انجام شد.
روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر تعداد 36 مرد تمرین کرده ساکن شهر مشهد داوطلب به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به سه گروه 12 نفری 1) تمرین مقاومتی، 2) تمرین مقاومتی-تمرین استقامتی و 3) تمرین مقاومتی-تمرین تناوبی بصورت تصادفی تقسیم شدند. مدت زمان مداخله تمرین هشت هفته و سه جلسه تمرین در هفته اجرا شد. برنامه تمرین مقاومتی با شدت 85 درصد یک تکرار بیشینه (3ست طی 4 تا 6 تکرار) بود. تمرین تناوبی که شامل تلاش های 30 ثانیه ای با تمام سرعت برای 4 تا 6تکرار بود (دوره های استراحت 5/4 دقیقه ریکاوری فعال مجزا گردید) و تمرین هوازی با شدت تمرین 70 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه به مدت 30 دقیقه در هر جلسه تمرینی تکمیل گردید (گروه های تمرین موازی). برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد و کلیه فرضیه ها در سطح 05/0>P آزمایش شدند.
یافته ها: افزایش تستوسترون در گروه مقاومتی نسبت به گروه های مقاومتی-تناوبی و مقاومتی-هوازی به صورت معنی داری بیشتر بود (001/0 >P)، ولی تفاوتی بین تغییرات تستوسترون بین دو گروه مقاومتی-تناوبی و مقاومتی-هوازی وجود نداشت (05/0<P). افزایش توان انفاری و قدرت عضلات پایین تنه در گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه های مقاومتی-تناوبی و مقاومتی-هوازی به صورت معنی داری بیشتر بود (001/0 >P)، همچنین افزایش توان انفجاری در گروه گروه مقاومتی-تناوبی نسبت به گروه مقاومتی-هوازی به صورت معنی داری بیشتر بود 001/0 >P) ولی تفاوتی در قدرت عضلات پایین تنه بین گروه تمرین مقاومتی و گروه مقاومتی-تناوبی مشاهده نشد (05/0<P).
نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی سبب بهبود وضعیت هورمونی، عملکرد و توده عضلانی در افراد تمرین کرده می شود، اما اضافه کردن تمرین موازی (تمرین مقاومتی-تناوبی) اثر تداخل کمتری در مقایسه با تمرین مقاومتی-هوازی در سازگاری هورمونی و عملکردی دارد.
روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر تعداد 36 مرد تمرین کرده ساکن شهر مشهد داوطلب به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به سه گروه 12 نفری 1) تمرین مقاومتی، 2) تمرین مقاومتی-تمرین استقامتی و 3) تمرین مقاومتی-تمرین تناوبی بصورت تصادفی تقسیم شدند. مدت زمان مداخله تمرین هشت هفته و سه جلسه تمرین در هفته اجرا شد. برنامه تمرین مقاومتی با شدت 85 درصد یک تکرار بیشینه (3ست طی 4 تا 6 تکرار) بود. تمرین تناوبی که شامل تلاش های 30 ثانیه ای با تمام سرعت برای 4 تا 6تکرار بود (دوره های استراحت 5/4 دقیقه ریکاوری فعال مجزا گردید) و تمرین هوازی با شدت تمرین 70 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه به مدت 30 دقیقه در هر جلسه تمرینی تکمیل گردید (گروه های تمرین موازی). برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد و کلیه فرضیه ها در سطح 05/0>P آزمایش شدند.
یافته ها: افزایش تستوسترون در گروه مقاومتی نسبت به گروه های مقاومتی-تناوبی و مقاومتی-هوازی به صورت معنی داری بیشتر بود (001/0 >P)، ولی تفاوتی بین تغییرات تستوسترون بین دو گروه مقاومتی-تناوبی و مقاومتی-هوازی وجود نداشت (05/0<P). افزایش توان انفاری و قدرت عضلات پایین تنه در گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه های مقاومتی-تناوبی و مقاومتی-هوازی به صورت معنی داری بیشتر بود (001/0 >P)، همچنین افزایش توان انفجاری در گروه گروه مقاومتی-تناوبی نسبت به گروه مقاومتی-هوازی به صورت معنی داری بیشتر بود 001/0 >P) ولی تفاوتی در قدرت عضلات پایین تنه بین گروه تمرین مقاومتی و گروه مقاومتی-تناوبی مشاهده نشد (05/0<P).
نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی سبب بهبود وضعیت هورمونی، عملکرد و توده عضلانی در افراد تمرین کرده می شود، اما اضافه کردن تمرین موازی (تمرین مقاومتی-تناوبی) اثر تداخل کمتری در مقایسه با تمرین مقاومتی-هوازی در سازگاری هورمونی و عملکردی دارد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
