جلد 32، شماره 1 - ( 1-1404 )
جلد 32 شماره 1 صفحات 13-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: (IR.IUMS.REC.1394.9211340204)
Ethics code: (IR.IUMS.REC.1394.9211340204)
Clinical trials code: (IR.IUMS.REC.1394.9211340204)
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Nassiri-Razi N, Noorizadeh-Dehkordi S, Dadgoo M, Azad A, Roohi-Azizi M. Association between Falling with Functional Mobility and Gross Motor Function in Community-dweller Adults with Cerebral Palsy. RJMS 2025; 32 (1) :1-13
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-9047-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-9047-fa.html
نصیری راضی ناهید، نوری زاده دهکردی شهره، دادگو مهدی، آزاد اکرم، روحی عزیزی مهتاب. ارتباط افتادن با عملکرد حرکتی و سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت در بزرگسالان مقیم در جامعه مبتلا به فلج‌مغزی. مجله علوم پزشکی رازی. 1404; 32 (1) :1-13
دکتری تخصصی فیزیوتراپی، استاد گروه فیزیوتراپی، مرکز تحقیقات توانبخشی، گروه آموزشی فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران ، noorizadeh.sh@iums.ac.ir
چکیده: (54 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف از این مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین افتادن با عملکرد حرکتی (توانایی و زمان اجرا راه‌رفتن) و سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت در بزرگسالان مقیم در جامعه مبتلا به فلج‌مغزی (با/ بدون سابقه افتادن) بوده است.
روش کار: در این مطالعه از نوع تحلیلی-مقطعی بر روی 90 شرکت‌کننده بزرگسال (45 زن و 45 مرد) مقیم در جامعه مبتلا به فلج‌مغزی با میانگین سنی 23/4±02/25 سال انجام شد. شرکت‌کنندگان با روش نمونه‌گیری ساده به دو گروه با/ بدون سابقه افتادن تقسیم شدند. این افراد در صورتی وارد مطالعه می‌شدند که با تشخیص فلج‌مغزی و مقیم در جامعه بوده و از نظر شناختی کسب امتیاز 21 و بالاتر در آزمون معاینه مختصر وضعیت شناختی (Mini Mental Status Examination)، داشته باشند. سابقه و تعداد افتادن در شش ماه گذشته با پرسش ثبت گردید. عملکرد حرکتی افراد با آزمون مقیاس عملکرد حرکتی (Functional Mobility Scale) و آزمون زمان خیزش و رفت (Timed Up and Go) و سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت با آزمون سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت (Gross Motor Function Classification Systems) ارزیابی شد. سپس برای مقایسه دو گروه با و بدون سابقه افتادن از آزمون‌های مجذور-کای و تی-تست مستقل استفاده شد.
یافته‌ها: 56 نفر از بزرگسالان فلج‌مغزی، سابقه افتادن در طول شش ماه گذشته داشتند. 34 نفر (71/60%) با سطح متوسط توانایی در عملکرد حرکتی درشت، بیشترین تعداد افتادن را داشتند. افرادی که از نظر عملکرد حرکتی روی سطوح هموار به صورت مستقل راه می‌رفتند و همچنین آن هایی که از صندلی‌چرخدار استفاده می‌کردند، بیشترین تعداد افتادن را در مسافت 500 متر گزارش کردند، در حالی‌که افرادی که روی تمام سطوح بصورت مستقل راه می‌رفتند، بیشترین تعداد افتادن را در مسافت 5 متر داشتند.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که احتمالاً بیشترین تعداد افتادن در افرادی است که از نظر سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت در سطح متوسط هستند و از نظر عملکرد حرکتی توانایی راه‌رفتن مستقل بر روی سطوح هموار را دارند.
روش کار: در این مطالعه از نوع تحلیلی-مقطعی بر روی 90 شرکت‌کننده بزرگسال (45 زن و 45 مرد) مقیم در جامعه مبتلا به فلج‌مغزی با میانگین سنی 23/4±02/25 سال انجام شد. شرکت‌کنندگان با روش نمونه‌گیری ساده به دو گروه با/ بدون سابقه افتادن تقسیم شدند. این افراد در صورتی وارد مطالعه می‌شدند که با تشخیص فلج‌مغزی و مقیم در جامعه بوده و از نظر شناختی کسب امتیاز 21 و بالاتر در آزمون معاینه مختصر وضعیت شناختی (Mini Mental Status Examination)، داشته باشند. سابقه و تعداد افتادن در شش ماه گذشته با پرسش ثبت گردید. عملکرد حرکتی افراد با آزمون مقیاس عملکرد حرکتی (Functional Mobility Scale) و آزمون زمان خیزش و رفت (Timed Up and Go) و سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت با آزمون سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت (Gross Motor Function Classification Systems) ارزیابی شد. سپس برای مقایسه دو گروه با و بدون سابقه افتادن از آزمون‌های مجذور-کای و تی-تست مستقل استفاده شد.
یافته‌ها: 56 نفر از بزرگسالان فلج‌مغزی، سابقه افتادن در طول شش ماه گذشته داشتند. 34 نفر (71/60%) با سطح متوسط توانایی در عملکرد حرکتی درشت، بیشترین تعداد افتادن را داشتند. افرادی که از نظر عملکرد حرکتی روی سطوح هموار به صورت مستقل راه می‌رفتند و همچنین آن هایی که از صندلی‌چرخدار استفاده می‌کردند، بیشترین تعداد افتادن را در مسافت 500 متر گزارش کردند، در حالی‌که افرادی که روی تمام سطوح بصورت مستقل راه می‌رفتند، بیشترین تعداد افتادن را در مسافت 5 متر داشتند.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که احتمالاً بیشترین تعداد افتادن در افرادی است که از نظر سطح توانایی عملکرد حرکتی درشت در سطح متوسط هستند و از نظر عملکرد حرکتی توانایی راه‌رفتن مستقل بر روی سطوح هموار را دارند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیوتراپی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
