جلد 29، شماره 9 - ( 9-1401 )
جلد 29 شماره 9 صفحات 99-86 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 01
Ethics code: IR.BPUMS.REC.1399.100
Clinical trials code: 01
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Afsharpoor S, Pouladi Reyshahri A, Keykhosrovani M, Ganji K. Comparison of the Effectiveness of Self-Compassion Therapy and Positivist Group Therapy on the Meaning of Life, Life expectancy, and Self-Care Behaviors in Patients with Type Two Diabetes. RJMS 2022; 29 (9) :86-99
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7198-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7198-fa.html
افشارپور شاهین، پولادی ریشهری علی، کیخسروانی مولود، گنجی کامران. مقایسهی اثربخشی درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبت نگر بر معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2. مجله علوم پزشکی رازی. 1401; 29 (9) :86-99
استادیار، گروه روانشناسی عمومی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران؛ دانشگاه پیام نور، بوشهر، ایران ، alipoladei@yahoo.com
چکیده: (1432 مشاهده)
زمینه و هدف: بیماری دیابت نوع 2، بر خلق و خوی بیماران اثر منفی دارد و برای افزایش امید به زندگی این بیماران، راهکارهای روان درمانی بسیاری وجود دارد، بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسهی اثربخشی درمان شفقت به خود و گروه درمانی مثبتنگر بر معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت.
روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش را کلّیهی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر بوشهر در سال 1399 تشکیل می‌دادند که با روش نمونهگیری در دسترس از بین آن‌ها 45 نفر انتخاب گردیده و بهطور تصادفی در 2 ﮔﺮوه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و 1 گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به یک گروه آزمایش، 8 جلسه برنامه‌ی درمانی شفقت به خود و به گروه آزمایش دوم 6 جلسه رواندرمانی مثبتنگر آموزش داده شد. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای معنای زندگی استگر و همکاران (2006)، امید به زندگی هرث (1992) و رفتارهای خودمراقبتی دیابت توبرت، هامپسون و گلاسکو (2000) استفاده شد. دادهها از طریق آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: یافتهها نشان داد که هر دو برنامه درمانی شفقت به خود و رواندرمانی مثبتنگر موجب افزایش معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 میگردد (05/0>P).
نتیجه گیری: با توجه به این نتایج می‌توان بیان نمود که استفاده از درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبتنگر میتواند قابل کاربرد برای متخصصین در جهت بهبود شرایط بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.
روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش را کلّیهی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر بوشهر در سال 1399 تشکیل می‌دادند که با روش نمونهگیری در دسترس از بین آن‌ها 45 نفر انتخاب گردیده و بهطور تصادفی در 2 ﮔﺮوه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و 1 گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به یک گروه آزمایش، 8 جلسه برنامه‌ی درمانی شفقت به خود و به گروه آزمایش دوم 6 جلسه رواندرمانی مثبتنگر آموزش داده شد. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای معنای زندگی استگر و همکاران (2006)، امید به زندگی هرث (1992) و رفتارهای خودمراقبتی دیابت توبرت، هامپسون و گلاسکو (2000) استفاده شد. دادهها از طریق آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: یافتهها نشان داد که هر دو برنامه درمانی شفقت به خود و رواندرمانی مثبتنگر موجب افزایش معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 میگردد (05/0>P).
نتیجه گیری: با توجه به این نتایج می‌توان بیان نمود که استفاده از درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبتنگر میتواند قابل کاربرد برای متخصصین در جهت بهبود شرایط بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.
واژه‌های کلیدی: درمان شفقت به خود، گروه درمانی مثبتنگر، معنای زندگی، امید به زندگی، رفتارهای خودمراقبتی
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
