مجله علوم پزشکی رازی

بافت غضروف به دلیل ماهیت خود که فاقد عروق خونی و اعصاب است، با یک چالش بالینی جهت ترمیم و بازسازی غضروف آسیب دیده روبرو می­باشد. آسیب به غضروف و بافت­های استئوکندرال می­تواند به علت استئوآرتریت، ورزش، سرطان­های تهاجمی،  استرس­های تکراری و التهاب بافت باشدکه با توجه به ظرفیت محدود آن برای بازسازی و یا ترمیم، نیاز به سیستم­های مناسب مواد است که بتواند عملکرد طبیعی بافت را از لحاظ  فیزیکی، مکانیکی، بافت شناسی و بیولوژیکی دارا باشد.  یکی از مهمترین روش های جایگزین که به عنوان راه حلی کارا در این زمینه معرفی شده است، استراتژی مهندسی بافت می باشد. هدف اصلی مهندسی بافت و پزشکی بازساختی در حوزه ارتوپدی، توسعه جایگزین­های زیستی به منظور بازسازی، حفظ و یا بهبود بافت آسیب دیده و عملکرد اندام غضروفی می­باشد. عناصر اصلی در استراتژی مهندسی بافت متشکل از سلول­های ترمیم کننده، فاکتورهای رشد، سیتوکین­ها و داربست­های مناسب می باشند. مواد زیستی مورد استفاده در مهندسی بافت به عنوان داربست به دو دسته کلی طبیعی و مصنوعی تقسیم بندی می­شوند. یک داربست ایده آل، باید دارای خواص زیست سازگاری و مکانیکی مطلوب همراه با زیست تخریب پذیری مناسب بوده و بتواند همراه با تعاملات موثر بین سلولی، فرآیند غضروف سازی را نیز القا نماید. در دهه های اخیر، از فناوری نانو نیز به عنوان یک ابزار قدرتمند جهت کمک به مهندسی بافت غضروفی استفاده شده است. علم نانومواد روش های جدیدی برای بهبود و تقویت مهندسی بافت  ارائه کرده است. هدف از این مقاله ارائه یک مروری دقیق از بازسازی و ترمیم بافت غضروف  با استفاده از استراتژی های مهندسی بافت می باشد.

واژه‌های کلیدی: بافت غضروف، زیست مواد، داربست، مهندسی بافت

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---