Razi Journal of Medical Sciences
مجله علوم پزشکی رازی
RJMS
Medical Sciences
http://rjms.iums.ac.ir
39
journal39
2228-7043
2228-7051
en
jalali
1397
4
1
gregorian
2018
7
1
25
4
online
1
fulltext
fa
اثرات 12 هفته تمرینات هوازی با شدت متوسط و 5 ماه بیتمرینی بر بیومارکرهای قلبی عروقی در زنان یائسه غیرفعال
Effects of 12 weeks of moderate-intensity aerobic exercise and 5 months detraining on cardiovascular biomarkers in inactive postmenopausal women
فیزیولوژی ورزش
Exercise Physiology
پژوهشي
Research
<p dir="RTL" style="margin: 0in 0in 0pt; text-align: justify; line-height: normal; unicode-bidi: embed; direction: rtl;"><strong><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">زمینه و هدف</span></span></strong>: <span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">اخیراً موضوع سازگاری­های ناشی از فعالیت ورزشی بر شاخص­های قلبی و عروقی و همچنین مدت زمان ماندگاری سازگاریهای مثبت ناشی از آن در دوره بی­تمرینی برای فیزیولوژیست­های ورزشی جالب­توجه است. هدف از پژوهش حاضر اثرات 12 هفته تمرینات هوازی با شدت متوسط و 5 ماه دوره بی­تمرینی بر بیومارکرهای قلبی­عروقی کلسیم، فسفر، هورمون پاراتیروئید و ویتامین </span></span></span><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">D</span></span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"> در زنان یائسه غیرفعال بود.</span></span></span><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;"></span></span></span></span><br>
<strong><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">روش کار</span></span></span></strong><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">: </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">در </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">این </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">مطالعه نیمه­تجربی، 24زن یائسه کم­تحرک داوطلب و واجد شرایط با میانگین سنی 53 سال و شاخص­توده­بدن 29 کیلوگرم­برمترمربع شرکت کرده و سپس به صورت تصادفی در دو گروه تمرین(12زن) و کنترل(12زن) قرار گرفتند. گروه تمرین </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">(12/هفته، 3جلسه/هفته، 60-50دقیقه/جلسه، 70-65% حداکثر ضربان قلب تمرین) </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">را اجرا کردند</span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"> و سپس به مدت 5 ماه دیگر نیز بی­تمرین ماندند. </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">گروه کنترل نیز سطح فعالیت جسمانی روزانه خود را به مدت 8 ماه حفظ کردند. از گروه تمرین و کنترل در حالت پایه، بعد از 12 هفته مداخله تمرینی و</span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"> 5 ماه پس از دوره بی­تمرینی نمونه خون برای ارزیابی سطوح سرمی گرفته شد.</span></span></span> <span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">داده­ها با آمار توصیفی و استنباطی(آزمون مانوا) در سطح معناداری (<em>05/0</em></span></span></span><em><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">≥</span></span></span></em><em><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">p</span></span></span></span></em><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">) بوسیله نرم­افزار </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">اس­پی­اس­اس نسخه 23 تجزیه و تحلیل شد</span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">. </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"></span></span></span><br>
<strong><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">یافته­ ها</span></span></span></strong><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">: نتایج بین گروهی نشان داد که هورمون پا</span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">راتیروئید تنها </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">پس از 12 هفته</span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"> مداخله تمرینی افزایش معناداری یافت (<em>05/0</em></span></span></span><em><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">≥</span></span></span></em><em><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">p</span></span></span></span></em><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">)، اما </span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">بین کلسیم، فسفر و ویتامین </span></span></span><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">D</span></span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"> گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل پس از 12 هفته مداخله تمرینی و همچنین پس از 5 ماه بی­تمرینی تفاوت معناداری وجود نداشت (<em>05/0<</em></span></span></span><em><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">p</span></span></span></span></em><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">).</span></span></span><br>
<strong><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">نتیجه­ گیری</span></span></span></strong><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;">: نتایج بیانگر آن است که 12 هفته تمرینات هوازی با شدت متوسط 65 الی 70 درصد حداکثر ضربان قلب تمرین سطوح سرمی هورمون پاراتیرویید (احتمالا با اثرات مستقیم آن بر دستگاه قلبی عروقی) را افزایش داد، بطوریکه برخی از سازگاری­های مثبت ناشی از فعالیت ورزشی از جمله افزایش سطوح سرمی ویتامین </span></span></span><span dir="LTR"><span style="color:black;"><span style="font-family:times new roman,serif;"><span style="font-size:10.0pt;">D</span></span></span></span><span style="color:black;"><span style="font-family:b mitra;"><span style="font-size:10.0pt;"> در زنان یائسه غیرفعال حتی پس از 5 ماه دوره بی­تمرینی نیز حفظ شده بود.</span></span></span><br>
</p>
<pre>
<strong>Background</strong>: Recently, the topic of exercises-induced adaptations on cardiovascular indexes, as well as the long-term sustainability of positive adaptations resulting from it in the period of detraining, it’s interesting for sports physiologists. The purpose of this study was to investigate the effects of 12 weeks moderate-intensity aerobic exercise and 5 months detraining on cardiovascular biomarkers in inactive postmenopausal women.
<strong>Methods</strong>: in this semi-experimental study, 24 sedentary post-menopausal women with having an average age of 53 yr and MBI 29 kg/m2 voluntarily and bona fide participated, and then were randomly assigned to Exercise (E, n=12) and Control (C, n=12) groups. The E group performed walking and jogging moderate-intensity aerobic exercise training (W-WJMIAEP-R) (50-60min/d, 3d/wk at 65%-70% of maximal heart rate of training for 12 weeks, and then maintained for 5 months detraining. C group maintained their normal daily physical activity level for 8 months. To measure serum levels of the E and C groups were taken blood samples at the baseline, after 12 weeks exercise intervention, and after 5 months detraining. Data analysis included descriptive and inferential (MANOVA test) statistics using SPSS-23 software, and the significance level was set at p≤0.05.
<strong>Results</strong>: The between-groups results showed that only serum PTH levels increased significantly after 12 weeks exercise intervention (p≤0.05), whereas serum levels of Ca+2, P, and Vit D after 12 weeks exercise intervention and after 5 months detraining were no significant difference in E group compared to the C group (p>0.05).
<strong>Conclusion</strong>: The results suggested that 12 weeks walking and jogging aerobic exercise of 65-70% maximal heart rate of training increased significantly serum PTH levels (probably with its direct effects on cardiovascular system), as some of the exercise induced-positive adaptations such as increased serum Vit D levels were maintained even after a 5 months detraining period among inactive postmenopausal women.
</pre>
مارکرهای قلبی, فعالیت هوازی, بیتمرینی, یائسگی.
Cardiac markers, Aerobic exercise, detraining, Menopause.
98
109
http://rjms.iums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-2698-2&slc_lang=fa&sid=1
Bakhtyar
Tartibian
بختیار
ترتیبیان
ba.tartibian@gmail.com
3900319475328460040137
3900319475328460040137
Yes
Allameh Tabataba'i University
دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
Abbas
Malandish
عباس
مآل اندیش
malandish@gmail.com
3900319475328460040138
3900319475328460040138
No
Urmia University
دانشگاه ارومیه
Roghayeh
AfsarGarebag
رقیه
افسر قره باغ
r.afsargarebag@gmail.com
3900319475328460040139
3900319475328460040139
No
Urmia University of Medical Sciences
دانشگاه علوم پزشکی ارومیه
Zeinab
Sheikhlou
زینب
شیخلو
Z.sheikhlou@gmail.com
3900319475328460040140
3900319475328460040140
No
Urmia University
دانشگاه ارومیه