زمینه و هدف: 5-ایدو2-دئوکسی‌یوریدین(Iudr)، آنالوگ تیمیدین و به عنوان حساس کننده پرتوی سلول‌های سرطان انسانی در in vitro و in vivo شناخته شده است. مطالعات بر روی اسفروییدها نشان داده است که افزایش زمان انکوباسیون Iudr سبب افزایش برداشت سلول‌ها می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی میزان صدمات سیتوژنتیکی ناشی از پرتوهای یونیزان طی زمان‌های مختلف انکوباسیون سلول‌ها با Iudr در مدل کشت اسفرویید و تعیین زمان لازم انکوباسیون جهت ایجاد بیشترین حساسیت سلولی است. روش بررسی: در این مطالعه بنیادی ـ کاربردی، از خط سلولی U87MG با منشاء گلیوما استفاده شد که به صورت اسفرویید با دو قطر 100 و 300 میکرومتر کشت داده شد. اسفروییدها طی زمان‌های یک، دو و سه زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید با غلظت µM1 از Iudr انکوبه شدند. پس از تیمار دارویی و 2Gy پرتودهی با گامای کبالت 60(60 Co)، میزان آسیب‌های وارده به DNA سلول به روش کامت قلیایی اندازه‌گیری شده، سپس براساس آزمون آماری t-test بررسی شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داده است که با افزایش زمان انکوباسیون اسفروییدها با Iudr، میزان آسیب‌های پرتوی به DNA در هر دو قطر افزایش یافت و میزان آن در اسفروییدهای به قطر 300 میکرومتر بیشتر از 100 میکرومتر بوده است. مطالعات نشان داده است که با افزایش زمان انکوباسیون از یک زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید به دو زمان، افزایش معنی‌داری در میزان آسیب‌های وارده به DNA مشاهده می‌شود. در حالی که از دو زمان به سه زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید، آسیب قابل ملاحظه‌ای به DNA وارد نمی‌گردد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، عملاً انکوباسیون سلول‌ها طی دو زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید نسبت به یک و سه زمان دو برابر شدن حجم اسفرویید، زمان مناسب‌تری جهت ایجاد حساسیت پرتوی است.