برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

Research code: مقاله مستخرج از رساله دکتری است
Ethics code: IR.IAU.NAJAFABAD.REC.1400.201
Clinical trials code: مقاله مستخرج از رساله دکتری است

XML English Abstract Print


، zarehneyestanak@yahoo.com
چکیده:   (708 مشاهده)
زمینه و هدف: ناباروری زوجین می تواند بر روابط فعلی زندگی زوجین داشته باشد که معمولا با احساس شرم، خجالت و ناامیدی برای افراد نابارور همراه است. پژوهش حاضر باهدف مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی گلاسر و زوج‌درمانی بوئن بر تعادل عاطفی و سرخوردگی زوجین نابارور انجام گرفت
روش کار: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و مرحله‌ی پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان نابارور مراجعه‌کننده به مراکز ناباروری شهر اصفهان در بهار سال 1402 بود که 48 نفر (24 زوج) به‌ شیوه نمونه‌‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در سه گروه 16 نفری زوج درمانی گلاسر و زوج درمانی بوئن و گواه جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان در سه مرحله به پرسشنامه­های تعادل عاطفی دینر و همکاران (2010) و سرخوردگی زناشویی نیهویس و بارتل (۲۰۰۶) پاسخ دادند. داده­ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD در نرم افزار SPSS-26 تحلیل شد.
یافته­ ها: نتایج نشان داد که هر دو شیوه زوج درمانی گلاسر و بوئن به طور موثر و یکسانی سبب کاهش عواطف منفی در زوجین نابارور شده و اثر هر دو مداخله در طول زمان ثابت باقی مانده (01/0>p)؛ این درحالی است که در عواطف مثبت تنها زوج درمانی گلاسر به طور موثری اثرگذار بوده و در طول زمان نیز پایدار باقی مانده است (05/0>p). همچنین نتایج نشان داد فقظپط شیوه زوج درمانی بوئن به طور موثری سبب کاهش سرخوردگی زناشویی زوجین نابارور در طول دوره مداخله شود (01/0>p) اما اثر آن در طول زمان پایدار باقی نمانده است.
نتیجه­ گیری: بنابراین زوج درمانی گلاسر و بوئن به زوجین کمک می‌کند تا با مشکلات و فشارهایی که ناشی از ناباروری است، بهتر مقابله کنند و راهکارهایی برای مدیریت روابط بین فردی و عاطفی پیدا کنند که افزایش سازگاری آنان کمک نماید.


 
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: روانشناسی بالینی

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.