جلد 31، شماره 1 - ( 1-1403 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 11-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشیار، گروه روانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران ، m.arefi@iauksh.ac.ir
چکیده: (736 مشاهده)
زمینه و هدف: توجه به پیشینه پژوهشی نشان می‌دهد که تاکنون در زمینهی مقایسه اثربخشی دو رویکرد معنویت درمانی گروهی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی پژوهشی انجام نشده است. لذا پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو رویکرد معنویت درمانی گروهی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی در شهر کرمانشاه انجام شد.
روش کار: روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه بیماران سرطانی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی شهر کرمانشاه بود. روش نمونه گیری در دسترس (با تاییدیه پزشک متخصص و تحت شیمی درمانی) بود و در سه گروه 15 نفری که شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل می‌باشد، تقسیم شدند. هشت جلسه معنویت درمانی 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش اول و هشت جلسه آموزش مبنی بر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش دوم ارائه گردید. برای جمعآوری داده‌ها از مقیاس امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) و شادکامی اشنایدر و همکاران (1991) استفاده شد.
یافتهها: نتایج به دست آمده نشان داد معنویت درمانی در افزایش امید به زندگی و شادکامی موثر است، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی موثر است. همچنین نتایج پژوهش نشانداد که معنویت درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در بین بیماران سرطانی از تأثیر بیشتری برخوردار است.
نتیجهگیری: به طور کلی میتوان بیان داشت که میتوان با انجام مداخلات روانی به موقع، به افزایش افزایش امید به زندگی و شادکامی، تسریع بهبودی و کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و در نهایت کاهش هزینه های بیمارستانی در این بیماران کمک کرد و باعث تغییر نگاه صرفِ جسمانی و توجه بیشتر به ابعاد روحی روانی در این گروه از بیماران گردید.
روش کار: روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه بیماران سرطانی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی شهر کرمانشاه بود. روش نمونه گیری در دسترس (با تاییدیه پزشک متخصص و تحت شیمی درمانی) بود و در سه گروه 15 نفری که شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل می‌باشد، تقسیم شدند. هشت جلسه معنویت درمانی 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش اول و هشت جلسه آموزش مبنی بر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش دوم ارائه گردید. برای جمعآوری داده‌ها از مقیاس امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) و شادکامی اشنایدر و همکاران (1991) استفاده شد.
یافتهها: نتایج به دست آمده نشان داد معنویت درمانی در افزایش امید به زندگی و شادکامی موثر است، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی موثر است. همچنین نتایج پژوهش نشانداد که معنویت درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در بین بیماران سرطانی از تأثیر بیشتری برخوردار است.
نتیجهگیری: به طور کلی میتوان بیان داشت که میتوان با انجام مداخلات روانی به موقع، به افزایش افزایش امید به زندگی و شادکامی، تسریع بهبودی و کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و در نهایت کاهش هزینه های بیمارستانی در این بیماران کمک کرد و باعث تغییر نگاه صرفِ جسمانی و توجه بیشتر به ابعاد روحی روانی در این گروه از بیماران گردید.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی