زمینه و هدف: این پژوهش با هدف مقایسه‌ی اثربخشی پارادوکس درمانی همراه با بر نامه‌ی زمانی و درمان هیجان مدار بر انطباق­پذیری خانوادگی و خودتنظیمی هیجانی زنان دارای تعارض زوجی انجام شد.
روش کار: روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح سه گروهی پارادوکس درمانی (ptc)، درما ن هیجان مدار (EFT) و کنترل در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. بدین منظور از بین زنان دارای تعارض زوجی در شهرستان لنجان در زمستان 1401-1402 45 نفر بر اساس معیارهای ورود و خروج و از طریق مصاحبه‌ی ساختار یافته به شیوه‌ی نمونه­گیری هدفمند با پرسشنامه‌ی تعارض زناشویی کانزاس اگمان  و همکاران، 1985 (KMCS) انتخاب و سپس به طور تصادفی به سه گروه PTC و EFT و گروه کنترل تقسیم شدند. سپس آزمودنی­های گروه­های تجربی مداخلات مربوط به خود را دریافت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکرد.
یافته ­ها: نتایج نشان دادند PTC و EFT هر دو در مرحله پس آزمون نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری دارند.  
نتیجه­ گیری: نتایج نشان داد فقط پارادوکس درمانی همراه با برنامه‌ی زمانی برمولفه ی انطباق پذیری خانوادگی مؤثر است و درمان هیجان مداراثری بر انطباق پذیری خانوادگی نداشت. همچنین هردو درمان بر خود تنظیمی هیجانی مؤثر بود اما درمان هیجان مدار معنادارتر از درمان پارادوکسی ست. (05/0>p). لذاپیشنهاد می شود برای انطباق پذیری خانوادگی از پاراوکس درمانی همراه بابرنامه ی زمانی وبرای خود تنظیمی هیجانی ضمن  امکان استفاده از هردو درمان، از ارجحیت درمان هیجان مدار استفاده گردد.