جلد 31، شماره 1 - ( 1-1403 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 10-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.IAU.VARAMIN.REC.1399.003
Ethics code: IR.IAU.VARAMIN.REC.1399.003
Clinical trials code: IR.IAU.VARAMIN.REC.1399.003
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Farzaneh S, Salehipour M, Tafvizi F, Naseh V. The in-vivo Modeling of Hepatocarcinogenesis Process by Thioacetamide. RJMS 2024; 31 (1) :1-10
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8413-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8413-fa.html
فرزانه سحر، صالحی پور مسعود، تفویضی فرزانه، ناصح وحید. مدلسازی in-vivo فرآیند هپاتوکارسینوژنز به وسیله تیواستامید. مجله علوم پزشکی رازی. 1403; 31 (1) :1-10
استادیار، گروه زیست شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند، پرند، ایران ، m.salehypur@gmail.com
چکیده: (706 مشاهده)
زمینه و هدف: مدلهای سرطان موش، کمک قابل توجهی به محققان دربارهی مکانیسمهای تومورزایی در سیستمهای پویا مینماید. یکی از شایعترین سرطانها، هپاتوکارسینوما یا سرطان سلولهای کبد میباشد که از اندامهای حیاتی متابولیسم مواد شیمیایی است. تیواستامید به عنوان یک سم تخریبکننده بافت کبد بوده و در بسیاری از صنایع همچون چرم، نساجی، کاغذ و لاستیکسازی مورد استفاده قرار میگیرد. اما مکانیسمهای سرطانزایی آن به خوبی مشخص نشده است. بنابراین در این مطالعه با مدلسازی به بررسی مراحل فرآیند هپاتوکارسینوژنز موشهای در معرض تیواستامید پرداختهایم.
روش کار: در این تحقیق تعداد 18 راس موش نر در 3 گروه 6 تایی تقسیم شدند. 1) گروه کنترل؛ 2) گروه دریافت کننده تیواستامید به مدت 2 ماه و گروه 3) موشهایی که به مدت 4 ماه تیواستامید دریافت کردند. پس از پایان هر دوره آزمایش بافت کبد موشها جهت بررسی روند سرطانی شدن در فرمالین جمعآوری و پس از رنگآمیزی توسط هماتوکسیلین/ائوزین مورد مطالعه قرار گرفتند.
یافته‌ها: در بافت کبد موشهای گروه کنترل ضایعه پاتولوژیکی مشاهده نشد. از جمله ضایعات بافتی ایجاد شده در طول آزمایش میتوان به هیپرتروفی سلولهای کبدی با بزرگ شدن هسته و سلولها، مرزنشینی هسته و دژنراسیون سلولهای کبدی، افزایش اتساع فضای دیس، اتساع سینوزوئیدی و فیبروز شدن بافت، و در آخر نکروز کانونی و ایجاد کانونهای دیسپلاتیک اشاره نمود. بیشترین تغییرات و آسیب بافتی در گروه سوم پس از 4 ماه تیمار مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: ایجاد مدلهای موشی in vivo، ابزارهای کلیدی برای مطالعات سرطانشناسی، داروسازی، ژنتیک و دیگر تحقیقات به شمار میروند. نتایج ما نشان داد تیواستامید میتواند به عنوان یک ارگانوسولفور در طی 4 ماه ساختار سلولهای کبدی را تغییر دهد و بافت را به شدت ملتهب نماید.
روش کار: در این تحقیق تعداد 18 راس موش نر در 3 گروه 6 تایی تقسیم شدند. 1) گروه کنترل؛ 2) گروه دریافت کننده تیواستامید به مدت 2 ماه و گروه 3) موشهایی که به مدت 4 ماه تیواستامید دریافت کردند. پس از پایان هر دوره آزمایش بافت کبد موشها جهت بررسی روند سرطانی شدن در فرمالین جمعآوری و پس از رنگآمیزی توسط هماتوکسیلین/ائوزین مورد مطالعه قرار گرفتند.
یافته‌ها: در بافت کبد موشهای گروه کنترل ضایعه پاتولوژیکی مشاهده نشد. از جمله ضایعات بافتی ایجاد شده در طول آزمایش میتوان به هیپرتروفی سلولهای کبدی با بزرگ شدن هسته و سلولها، مرزنشینی هسته و دژنراسیون سلولهای کبدی، افزایش اتساع فضای دیس، اتساع سینوزوئیدی و فیبروز شدن بافت، و در آخر نکروز کانونی و ایجاد کانونهای دیسپلاتیک اشاره نمود. بیشترین تغییرات و آسیب بافتی در گروه سوم پس از 4 ماه تیمار مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: ایجاد مدلهای موشی in vivo، ابزارهای کلیدی برای مطالعات سرطانشناسی، داروسازی، ژنتیک و دیگر تحقیقات به شمار میروند. نتایج ما نشان داد تیواستامید میتواند به عنوان یک ارگانوسولفور در طی 4 ماه ساختار سلولهای کبدی را تغییر دهد و بافت را به شدت ملتهب نماید.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
بیولوژی (زیست شناسی)
ارسال پیام به نویسنده مسئول