جلد 29، شماره 8 - ( 8-1401 )
جلد 29 شماره 8 صفحات 136-128 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 01
Ethics code: IR.PNU.REC.1398.040
Clinical trials code: 01
کارشناسی ارشد، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه پیام نور، صندوق پستی 3697-19395 - تهران، ایران ، shohrenaimi49@gmail.com
چکیده: (671 مشاهده)
زمینه و هدف: مطالعات تمرین‌های پرشدت را عاملی برای افزایش گلیکوژنولیز کبدی دانسته و ذخایر گلیکوژن کبدی کاهش می‌یابد و انرژی‌رسانی به بافت‌های دیگر کم می‌شود و ذخیره گلیکوژن در تمرین‌های با شدت کم و متوسط از حالت بی‌تمرینی بیشتر است. در این مطالعه برای اولین بار اثر 3 نوع شدت تمرین هوازی را بر روی بافت کبد و بررسی ژن دخیل در سنتز گلیکوژن انجام می‌شود.
روش کار: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفتهای با میانگین وزنی 33±237 گرم به صورت گروههای 8 سر موش در 4 گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت تقسیم شدند. پس از اتمام دوره تمرین، رت‌ها بیهوش و خونگیری و جداسازی بافت صورت گرفت و داده‌های حاصل از دستگاه PCR-Real time اندازه‌گیری و آنالیز شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که سطح بیان ژن DARPP32 در گروههای تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت در مقایسه با کنترل افزایش معناداری داشته است (001/0 P<).
نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که تمرین‌های استقامتی به مدت 8 هفته می‌تواند باعث افزایش میزان بیان ژن‌های Darpp32 شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که 8 هفته فعالیت‌های ورزشی هوازی باعث بهبود عملکرد متابولیسم گلیکوژن و مسیر انسولین می‌شود و یک مارکر جدید در شناسایی دیابت باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |