Research code: 0
Ethics code: IR.SSRI.REC.1401.1808
Clinical trials code: 0
دانشکده تربیت‌بدنی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ، N.khaledi@khu.ac.ir
چکیده: (333 مشاهده)
هدف: مطالعه حاضر تأثیر تمرین ترکیبی در دوران رشد بر عملکرد شناختی و بدنی دوران بزرگسالی در موش‌های صحرایی دیابتی نر را مورد بررسی قرار داده است.
روش‌شناسی پژوهش: روش پژوهش حاضر از نوع تجربی می‌باشد. 48 سر موش صحرایی نر به‌صورت تصادفی به 4 گروه تمرین ترکیبی، دیابت تمرین ترکیبی، کنترل و دیابتی تقسیم شدند. موش‌های گروه دیابت و دیابت تمرین در روز 2± 25پس از تولد دیابتی شدند. جهت ایجاد دیابت، از آلوکسان به میزان 200 میلی‌گرم به روش تزریق داخل صفاقی استفاده شد. تمرین ترکیبی به مدت سه هفته و هر هفته سه جلسه تمرین با شدت 40 تا 60 درصد سرعت بیشینه در کودکی و نوجوانی اجرا شد و سنجش متغیرهای بدنی، وزن هیپوکمپ نسبت به وزن مغز و شناختی در دورهی بزرگسالی صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج تحقیق حاضر بیانگر آن بود که تغییرات معناداری در قند خون بین گروههای مورد مطالعه طی دورههای رشدی وجود نداشت (05/0<P). در خصوص آزمون حافظهی فضایی، نتایج بیانگر آن بود که زمان حرکت در منطقه هدف تنها در گروه دیابت طی دورهی نوجوانی به طور معناداری کاهش یافت (0044/0 P=)، اما در دورههای نوجوانی و بزرگسالی، این آزمون در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کاهش معناداری را نشان داد (01/0P=). در آزمون حافظه بلند مدت نیز، اختلاف معناداری بین گروههای مورد مطالعه طی دورههای رشدی وجود نداشت (05/0<P).
نتیجهگیری: تمرین ترکیبی دوران کودکی-نوجوانی احتمالاً با تغییر در ساختار و عملکرد هیپوکمپ، موجب بهبود در عملکرد شناختی نوجوانی به بزرگسالی و تأثیرات بلندمدت بر حافظه بزرگسالی می‌شود
روش‌شناسی پژوهش: روش پژوهش حاضر از نوع تجربی می‌باشد. 48 سر موش صحرایی نر به‌صورت تصادفی به 4 گروه تمرین ترکیبی، دیابت تمرین ترکیبی، کنترل و دیابتی تقسیم شدند. موش‌های گروه دیابت و دیابت تمرین در روز 2± 25پس از تولد دیابتی شدند. جهت ایجاد دیابت، از آلوکسان به میزان 200 میلی‌گرم به روش تزریق داخل صفاقی استفاده شد. تمرین ترکیبی به مدت سه هفته و هر هفته سه جلسه تمرین با شدت 40 تا 60 درصد سرعت بیشینه در کودکی و نوجوانی اجرا شد و سنجش متغیرهای بدنی، وزن هیپوکمپ نسبت به وزن مغز و شناختی در دورهی بزرگسالی صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج تحقیق حاضر بیانگر آن بود که تغییرات معناداری در قند خون بین گروههای مورد مطالعه طی دورههای رشدی وجود نداشت (05/0<P). در خصوص آزمون حافظهی فضایی، نتایج بیانگر آن بود که زمان حرکت در منطقه هدف تنها در گروه دیابت طی دورهی نوجوانی به طور معناداری کاهش یافت (0044/0 P=)، اما در دورههای نوجوانی و بزرگسالی، این آزمون در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کاهش معناداری را نشان داد (01/0P=). در آزمون حافظه بلند مدت نیز، اختلاف معناداری بین گروههای مورد مطالعه طی دورههای رشدی وجود نداشت (05/0<P).
نتیجهگیری: تمرین ترکیبی دوران کودکی-نوجوانی احتمالاً با تغییر در ساختار و عملکرد هیپوکمپ، موجب بهبود در عملکرد شناختی نوجوانی به بزرگسالی و تأثیرات بلندمدت بر حافظه بزرگسالی می‌شود
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |