جلد 29، شماره 1 - ( 1-1401 )
جلد 29 شماره 1 صفحات 152-144 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران ، m_azarbayjani@iauctb.ac.ir
چکیده: (1412 مشاهده)
زمینه و هدف: ابعاد و خصوصیات تاندون و عضله با یکدیگر بسیار مرتبط بوده و متناسب با یکدیگر تغییر می‌نمایند. عملکرد و وضعیت عضله نیز تحت تأثیر شدت و نوع فعالیت بدنی بخصوص تمرینات مقاومتی و هورمون تستوسترون است و این احتمال وجود دارد که تاندون نیز تحت تأثیر تمرین و تستوسترون قرار بگیرد. لذا در مطالعه‌ی حاضر به تعیین تأثیر 4 هفته تمرین مقاومتی و تستوسترون بر بیان ژن mTOR در تاندون رت‌های نر پرداخته شد.
روش کار: در این مطالعه تجربی 24 سر رت نر با سن 8 هفته و دامنه وزنی دامنه وزنی 20±220 گرم به طور تصادفی در 4 گروه 6 سری شامل 1) کنترل، 2) تمرین مقاومتی، 3) تستوسترون، 4) تمرین مقاومتی+ تستوسترون قرار گرفتند. در مدت چهار هفته پنج جلسه در هفته تمرینات مقاومتی را انجام دادند، همچنین رت‌های گروه تستوسترون، پنج جلسه در هفته mg/kg 2 تستوسترون پروپیونات به صورت صفاقی دریافت نمودند. برنامه تمرینی شامل چهار هفته و هفته‌ای پنج روز بالارفتن از نردبان بود. سطوح بیان ژنmTOR به روش RT& PCR اندازه‌گیری شد. از تحلیل واریانس واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی برای تحلیل آماری استفاده شد. سطح معنی‌داری 05>p در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج آنوای یک سویه نشان داد که سطح بیان ژن mTOR در چهار گروه معنادار بود (014/0=P). با مراجعه به آزمون تعقیبی توکی نتایج نشان داد که گروه تمرین مقاومتی و تستوسترون تنها با گروه تمرین و کنترل اختلاف معناداری نشان داد (05/0>P). سایر گروه‌ها هیچ کدام دو به دو اختلاف معناداری نشان ندادند (05/0<P).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد اثر تعاملی تستوسترن با تمرین مقاومتی می‌تواند اثر مطلوب تری نسبت به هر کدام به تنهایی بر بهبود بیان ژن mTOR در بافت تاندون رت‌ها داشته باشد.
روش کار: در این مطالعه تجربی 24 سر رت نر با سن 8 هفته و دامنه وزنی دامنه وزنی 20±220 گرم به طور تصادفی در 4 گروه 6 سری شامل 1) کنترل، 2) تمرین مقاومتی، 3) تستوسترون، 4) تمرین مقاومتی+ تستوسترون قرار گرفتند. در مدت چهار هفته پنج جلسه در هفته تمرینات مقاومتی را انجام دادند، همچنین رت‌های گروه تستوسترون، پنج جلسه در هفته mg/kg 2 تستوسترون پروپیونات به صورت صفاقی دریافت نمودند. برنامه تمرینی شامل چهار هفته و هفته‌ای پنج روز بالارفتن از نردبان بود. سطوح بیان ژنmTOR به روش RT& PCR اندازه‌گیری شد. از تحلیل واریانس واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی برای تحلیل آماری استفاده شد. سطح معنی‌داری 05>p در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج آنوای یک سویه نشان داد که سطح بیان ژن mTOR در چهار گروه معنادار بود (014/0=P). با مراجعه به آزمون تعقیبی توکی نتایج نشان داد که گروه تمرین مقاومتی و تستوسترون تنها با گروه تمرین و کنترل اختلاف معناداری نشان داد (05/0>P). سایر گروه‌ها هیچ کدام دو به دو اختلاف معناداری نشان ندادند (05/0<P).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد اثر تعاملی تستوسترن با تمرین مقاومتی می‌تواند اثر مطلوب تری نسبت به هر کدام به تنهایی بر بهبود بیان ژن mTOR در بافت تاندون رت‌ها داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش