جلد 29، شماره 8 - ( 8-1401 )
جلد 29 شماره 8 صفحات 45-36 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.SUMS.REC.1399.1090
Ethics code: IR.SUMS.REC.1399.1090
Clinical trials code: IR.SUMS.REC.1399.1090
استادیار، گروه جامعهشناسی و برنامهریزی اجتماعی، دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اجتماعی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران ، serajmahmoudiani@gmail.com
چکیده: (1163 مشاهده)
زمینه و هدف: در دهههای اخیر باروری زنان در ایران به زیر سطح جایگزینی رسیده است. از اینرو بیفرزندی دائمی از مهمترین موضوعات حوزه باروری است که میتواند آینده جمعیتی کشور را تحت تأثیر قرار دهد. برای این منظور تلاش شده است که متغیرهای فردی و کلان بهداشتی، جمعیتی و اقتصادی تأثیرگذار بر احتمال بیفرزندی دائمی آزمون و بررسی شوند.
روش کار: در تحقیق حاضر دادههای سطح فردی از سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1395 و اطلاعات کلان نیز از تازهترین اطلاعات بهداشتی و اقتصادی مرکز آمار ایران گرفته شد. اطلاعات فوقالذکر براساس مدل دو سطحی در محیط نرم افزار HLM نسخه 03/6 تحلیل شد.
یافته ها: یافتههای تحقیق حاضر نشان داد که با افزایش سن احتمال بیفرزندی بیشتر خواهد شد. احتمال بیفرزندی در بین زنان روستایی کمتر از زنان شهری است. یافتهها همچنین نشان داد که تحصیلات تأثیر معنیدار بر احتمال بیفرزندی دارد. افزایش میزان عمومی ازدواج احتمال بیفرزندی دائمی را کاهش خواهد داد. افزایش میزان شهرنشینی به کاهش معنیدار احتمال بیفرزندی دائمی انجامید. افزایش نرخ مشارکت اقتصادی و کاهش نرخ بیکاری جمعیت باعث کاهش معنیدار احتمال بیفرزندی دائمی شد.
نتیجه گیری: بهبود وضعیت اقتصادی، تسهیل ازدواج و کاهش میزانهای طلاق میتواند احتمال بیفرزندی دائمی را کاهش دهد. بهبود وضعیت اقتصادی میتواند توانایی خانوادهها برای تأمین هزینههای مرتبط با داشتن فرزند را افزایش دهد. تسهیل ازدواج میتواند باعث قرار گرفتن افراد در معرض فرزندآوری و مانع از کوتاه شده طول دوره فرزندآوری شود. کاهش میزانهای طلاق میتواند زوجین را در رابطه زناشویی نگه دارد که بهطور بالقوه احتمال فرزندآوری را بهدنبال خواهد داشت.
روش کار: در تحقیق حاضر دادههای سطح فردی از سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1395 و اطلاعات کلان نیز از تازهترین اطلاعات بهداشتی و اقتصادی مرکز آمار ایران گرفته شد. اطلاعات فوقالذکر براساس مدل دو سطحی در محیط نرم افزار HLM نسخه 03/6 تحلیل شد.
یافته ها: یافتههای تحقیق حاضر نشان داد که با افزایش سن احتمال بیفرزندی بیشتر خواهد شد. احتمال بیفرزندی در بین زنان روستایی کمتر از زنان شهری است. یافتهها همچنین نشان داد که تحصیلات تأثیر معنیدار بر احتمال بیفرزندی دارد. افزایش میزان عمومی ازدواج احتمال بیفرزندی دائمی را کاهش خواهد داد. افزایش میزان شهرنشینی به کاهش معنیدار احتمال بیفرزندی دائمی انجامید. افزایش نرخ مشارکت اقتصادی و کاهش نرخ بیکاری جمعیت باعث کاهش معنیدار احتمال بیفرزندی دائمی شد.
نتیجه گیری: بهبود وضعیت اقتصادی، تسهیل ازدواج و کاهش میزانهای طلاق میتواند احتمال بیفرزندی دائمی را کاهش دهد. بهبود وضعیت اقتصادی میتواند توانایی خانوادهها برای تأمین هزینههای مرتبط با داشتن فرزند را افزایش دهد. تسهیل ازدواج میتواند باعث قرار گرفتن افراد در معرض فرزندآوری و مانع از کوتاه شده طول دوره فرزندآوری شود. کاهش میزانهای طلاق میتواند زوجین را در رابطه زناشویی نگه دارد که بهطور بالقوه احتمال فرزندآوری را بهدنبال خواهد داشت.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
بیماریهای داخلی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |