جلد 28، شماره 12 - ( 12-1400 )
جلد 28 شماره 12 صفحات 84-75 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.MAZUMS..REC.13986458
Ethics code: IR.MAZUMS.REC.1398.1166
Clinical trials code: IR.MAZUMS..REC.13986458
استادیار گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران ، mebrahimi@semnan.ac.ir
چکیده: (1414 مشاهده)
زمینه و هدف: فیبرومیالژیا سندرمی است که با دردهای عضلانی مزمن، به همراه خستگی، اختلال خواب، تغییرات خلقی، نقایص شناختی مشخص میشود هدف از این مطالعه تأثیر 6 هفته تمرین هوازی و مصرف قرص سافروتین بر روی CRP و شاخص کیفیت زندگی در بیماران فیبرومیالژیا بود.
روشکار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماری پژوهش شامل 32 بیمار فیبرومیالژیا که به شیوه نمونه‌گیری در دسترس از بین زنان مراجعه‌کننده به بیمارستان امام خمینی ساری انتخاب شدند. این بیماران به‌طور تصادفی در 4 گروه: تمرین + دارونما (8 نفر)، تمرین + سافروتین (8 نفر)، سافروتین (8 نفر)، دارونما (8 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین + دارونما و تمرین هوازی + سافروتین به مدت 6 هفته تمرین هوازی با شدت 60 الی 70 درصد ضربان قلب ذخیره، به مدت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 24 الی 39 دقیقه تمرین کردند. گروه سافروتین و تمرین هوازی + سافروتین 30 میلی‌گرم قرص سافروتین دو نوبت در روز به مدت 6 هفته طبق تجویز روان‌پزشک دریافت کردند. در آغاز و پایان برنامه تمرین هوازی خون‌گیری برای اندازه‌گیری CRP به روش الیزا انجام شد. همچنین از پرسشنامه SF-36 برای تعیین شاخص کیفیت زندگی در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. برای مقایسه تفاوت بین گروه‌ها، از آزمون کوواریانس (آنکوا) و آزمون بنفرونی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که برنامه تمرین هوازی + سافروتین نسبت به سایر گروه‌ها موجب کاهش معنادار بیشتری در سطح CRP و افزایش کیفیت زندگی شد (05/0P ≤). همچنین کیفیت زندگی در گروه تمرین هوازی + دارونما در مقایسه با گروه دارونما به‌طور معنی‌داری بهبود یافته بود (006/0P =). کیفیت زندگی در گروه سافروتین نیز در مقایسه با گروه دارونما به‌طور معنی‌داری بهبود یافته بود (001/0P ≤).
نتیجه‌گیری: به‌طورکلی تحقیق حاضر نشان داد که تمرین هوازی و مصرف قرص سافروتین می‌تواند آثار مثبتی در بیماران فیبرومیالژیا ایجاد کند اما آثار توأمان می‌تواند بیشتر هم باشد.
روشکار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماری پژوهش شامل 32 بیمار فیبرومیالژیا که به شیوه نمونه‌گیری در دسترس از بین زنان مراجعه‌کننده به بیمارستان امام خمینی ساری انتخاب شدند. این بیماران به‌طور تصادفی در 4 گروه: تمرین + دارونما (8 نفر)، تمرین + سافروتین (8 نفر)، سافروتین (8 نفر)، دارونما (8 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین + دارونما و تمرین هوازی + سافروتین به مدت 6 هفته تمرین هوازی با شدت 60 الی 70 درصد ضربان قلب ذخیره، به مدت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 24 الی 39 دقیقه تمرین کردند. گروه سافروتین و تمرین هوازی + سافروتین 30 میلی‌گرم قرص سافروتین دو نوبت در روز به مدت 6 هفته طبق تجویز روان‌پزشک دریافت کردند. در آغاز و پایان برنامه تمرین هوازی خون‌گیری برای اندازه‌گیری CRP به روش الیزا انجام شد. همچنین از پرسشنامه SF-36 برای تعیین شاخص کیفیت زندگی در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. برای مقایسه تفاوت بین گروه‌ها، از آزمون کوواریانس (آنکوا) و آزمون بنفرونی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که برنامه تمرین هوازی + سافروتین نسبت به سایر گروه‌ها موجب کاهش معنادار بیشتری در سطح CRP و افزایش کیفیت زندگی شد (05/0P ≤). همچنین کیفیت زندگی در گروه تمرین هوازی + دارونما در مقایسه با گروه دارونما به‌طور معنی‌داری بهبود یافته بود (006/0P =). کیفیت زندگی در گروه سافروتین نیز در مقایسه با گروه دارونما به‌طور معنی‌داری بهبود یافته بود (001/0P ≤).
نتیجه‌گیری: به‌طورکلی تحقیق حاضر نشان داد که تمرین هوازی و مصرف قرص سافروتین می‌تواند آثار مثبتی در بیماران فیبرومیالژیا ایجاد کند اما آثار توأمان می‌تواند بیشتر هم باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |