جلد 27 - ویژه نامه فیزیولوژی ورزش
جلد 27 - ویژه نامه فیزیولوژی ورزش صفحات 56-46 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 118741/23
Ethics code: IR.SSU.REC.1398.511
Clinical trials code: IR.SSU.REC.1398.511
دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه، ایران ، izadimojtaba2006@yahoo.com
چکیده: (2034 مشاهده)
زمینه و هدف: شواهد بالینی از نقش موثر مولفه‌های ژنتیکی در عملکرد انسولین بافت چربی در دیابت نوع 2 حکایت دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر یک دوره تمرینات هوازی بر بیان لیپوکالین 2 در بافت چربی زیر پوستی به عنوان یکی از عوامل رونویسی موثر در عملکرد انسولین در رت‌های دیابتی نوع 2 انجام گرفت.
روش کار: برای این منظور، 14 سر رت نر ویستار 10 هفته ای (20 ± 220 گرم) از طریق تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید و STZ دیابتی نوع 2 شدند سپس به شیوه تصادفی به گروه ورزش(12 هفته تمرین هوازی، 7 = n) و کنترل(7 = n) تقسیم شدند. تمرینات هوازی در قالب 5 جلسه در هفته به شکل دویدن روی تریدمیل جوندگان انجام گرفت. سطوح گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین و بیان لیپوکالین 2 در بافت چربی زیر پوستی در فاصله 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در هر دو گروه در شرایط ناشتا اندازه گیری شد. از آزمون آماری تی مستقل جهت مقایسه متغیرها بین گروه‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: تمرینات هوازی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا (000/0 < p) و مقاومت انسولین (008/0 = p) و بیان لیپوکالین-2 در بافت چربی زیر پوستی (003/0 = p) نسبت به گروه کنترل منجر شد. همچنین سطوح انسولین سرم در پاسخ به تمرینات هوازی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‌داری پیدا کرد (009/0 = p).
نتیجه‌گیری: بر پایه این یافته‌ها، می‌توان گفت بهبود گلوکز خون و مقاومت انسولین در رت‌های گروه ورزشی نسبت به گروه کنترل احتمالا ریشه در کاهش بیان لیپوکالین-2 در پاسخ به تمرینات هوازی دارد. با این وجود، شناخت مکانیسم‌های عهده‌دار بهبود هموستاز گلوکز در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند اندازه‌گیری دیگر مولفه‌های ژنتیکی و هورمونی است.
روش کار: برای این منظور، 14 سر رت نر ویستار 10 هفته ای (20 ± 220 گرم) از طریق تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید و STZ دیابتی نوع 2 شدند سپس به شیوه تصادفی به گروه ورزش(12 هفته تمرین هوازی، 7 = n) و کنترل(7 = n) تقسیم شدند. تمرینات هوازی در قالب 5 جلسه در هفته به شکل دویدن روی تریدمیل جوندگان انجام گرفت. سطوح گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین و بیان لیپوکالین 2 در بافت چربی زیر پوستی در فاصله 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در هر دو گروه در شرایط ناشتا اندازه گیری شد. از آزمون آماری تی مستقل جهت مقایسه متغیرها بین گروه‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: تمرینات هوازی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا (000/0 < p) و مقاومت انسولین (008/0 = p) و بیان لیپوکالین-2 در بافت چربی زیر پوستی (003/0 = p) نسبت به گروه کنترل منجر شد. همچنین سطوح انسولین سرم در پاسخ به تمرینات هوازی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‌داری پیدا کرد (009/0 = p).
نتیجه‌گیری: بر پایه این یافته‌ها، می‌توان گفت بهبود گلوکز خون و مقاومت انسولین در رت‌های گروه ورزشی نسبت به گروه کنترل احتمالا ریشه در کاهش بیان لیپوکالین-2 در پاسخ به تمرینات هوازی دارد. با این وجود، شناخت مکانیسم‌های عهده‌دار بهبود هموستاز گلوکز در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند اندازه‌گیری دیگر مولفه‌های ژنتیکی و هورمونی است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |